Μετράμε πλέον αντίστροφα, για την τελευταία ποδοσφαιρική «κόντρα» στο ελληνικό ποδόσφαιρο για τη σεζόν 2018-2019. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο τελικός του Σαββάτου στο ΟΑΚΑ, θα ήταν μια ποδοσφαιρική γιορτή. Δυστυχώς οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές. Ο τελικός δεν είναι γιορτή. Ποδόσφαιρο χωρίς φιλάθλους δεν υφίσταται. Όταν μάλιστα έχουμε νωπές τις εικόνες που χόρτασαν τα μάτια μας και την ψυχή μας, από τους δυο ημιτελικούς του Champions League.
Δεν είναι διόλου φυσιολογικό να διοργανώνεται τελικός Κυπέλλου, μπροστά σε άδειες κερκίδες. Η εικόνα που θα μεταδώσουν οι τηλεοπτικές κάμερες και θα αποθανατίσουν οι φακοί των συναδέλφων φωτογράφων, δεν μας τιμούν. Δεν τιμούν κανέναν απ΄ όσους ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο τις τελευταίες δεκαετίες.
Ανέφερα στο προηγούμενο blog μου τις ευθύνες όλων μας, για την κατάσταση που βιώνουμε. Λησμόνησα να αναφερθώ στο αίσθημα αδικίας που δημιούργησε τις τελευταίες δυο δεκαετίες (και προκάλεσε παράξενα και διόλου ευχάριστα συναισθήματα) στους ελληνες φιλάθλους, το «καθεστώς» του Ολυμπιακού και όσοι το συντήρησαν, το εξυπηρέτησαν και υπηρέτησαν. Αυτό πληρώνουμε τώρα και θα επαναλάβω πως, αυτό θα εξακολουθούμε να πληρώνουμε αν δεν ασχοληθούμε σοβαρά –πρωτίστως η πολιτεία- με το ποδόσφαιρο.
Η απόφαση για διεξαγωγή τελικού κεκλεισμένων των θυρών, στερεί το δικαίωμα από τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ να γιορτάσουν την κατάκτηση του πρώτου ΝΤΑΜΠΛ στην ιστορία, σε περίπτωση επικράτησης επί της ΑΕΚ. Ποιος νοιάζεται; Κανείς. Στο βωμό της δημιουργίας τεχνητού κλίματος ηρεμίας παραμονές των εκλογών, λήφθηκε μια απόφαση που δεν έχει λογική και σίγουρα, δεν λύνει το πρόβλημα.
