Ήταν πέναλτι πάνω στον Μακέντα; Εγώ λέω ότι ήταν, αλλά το τι λέω εγώ δεν έχει την παραμικρή σημασία. Για την οικονομία της συζήτησης και την αξία της δημοκρατίας, δέχομαι και την αντίθετη γνώμη, έστω κι αν την θεωρώ επικίνδυνα ακραία.
Ένα πέναλτι πάνω, ένα πέναλτι κάτω, τρεις πόντοι πάνω, τρεις πόντοι κάτω, ας ασχοληθούν αυτοί που έμειναν να ασχολούνται. Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι μας έμειναν; Ποιοι έγιναν πρωταγωνιστές στην εποχή της… κανονικότητας. Θα τους αραδιάσω εν τάχει..
Δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά στην Θεσσαλονίκη έπαιξε χθες (ακόμα ένα) ραντεβού θανάτου. Από εκείνα τα προγραμματισμένα (με ή χωρίς κανόνες) που στήνονται για την τιμή του… κουραδόκαστρου. Για το τίποτα.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν παίξε, γέλασε. Δεν ήταν ένα απλό ραντεβού με ρόπαλα, λοστάρια, βόμβες κρότου λάμψης, μαδέρια, σιδερογροθιές, κράνη, μπουνίδια και μάχες σώμα με σώμα. Είχε και θάνατο.
Το συμβάν δεν έκανε τόσο θόρυβο όσο η δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου ή του Νάσου Κωνσταντίνου πιθανώς γιατί το θύμα είχε καταγωγή από την Βουλγαρία. Ε, και λοιπόν; Ίσα – ίσα το γεγονός ότι το θύμα επεισοδίων που αφορούν ελληνικές ομάδες δεν είναι Έλληνας θα πρέπει να προβληματίσει πολύ περισσότερο.
Δεν ξέρω αν το είδατε, αλλά σε ένα ντέρμπι κεκλεισμένων των θυρών, καταφέραμε να έχουμε και πάλι επεισόδια ανάμεσα σε οπαδούς που περίμεναν έξω από το γήπεδο και δυνάμεις της αστυνομίας. Εντελώς αναίτια, η ατμόσφαιρα γέμισε και πάλι από αυτά τα καρκινογόνα χημικά, ο περιβάλλοντας χώρος έγινε πεδίο μάχης. Γιατί; Επειδή αυτοί έμειναν να ασχολούνται με το προϊόν.
Μέσα στο γήπεδο κρεμάστηκε μόνο ένα πανό. Ένα. Δεν έγραφε το όνομα της ομάδας ή ένα εμψυχωτικό σύνθημα προς τους παίκτες των γηπεδούχων που θα έπαιζαν μπροστά σε άδεια καρεκλάκια. Έγραφε “Ζωγράφου 2019” και αφορούσε μία δολοφονική ενέδρα ανάμεσα σε κόκκινους και πράσινους που από καθαρή τύχη δεν είχε νεκρούς. Εκεί φτάσαμε. Να υμνούμε τον θάνατο. Το αίμα. Τις δολοφονικές απόπειρες. Την παραβατικότητα. Το έγκλημα. Τον υπόκοσμο. Να τον προβάλλουμε σε πρώτο πλάνο, να τον διαλαλούμε, να τον διαφημίζουμε. Εξάλλου, είναι το μόνο που μας έμεινε.
Πανό που κρεμιούνται ανάποδα και καίγονται σε κάθε ντέρμπι, χωρίς να υπάρξει έστω ένας που να αναρωτηθεί. Που βρέθηκαν; Πως αποκτήθηκαν; Γιατί ένα τέτοιο τελετουργικό να επιτρέπεται μέσα σε ένα οποιοδήποτε γήπεδο; Γιατί να αποτελεί τίτλο τιμής και όχι ντροπής για κάθε οικοδεσπότη.
Δεν έχει την παραμικρή σημασία ποιος την έπεσε σε ποιον ή ποιος πήρε το σκηνικό. Σημασία έχει πως κάθε εβδομάδα έχουμε και από κάτι καινούργιο. Τις προάλλες μία καφετέρια στην Θεσσαλονίκη (Κρήνη) βάφτηκε στο αίμα από ένα ξαφνικό ντου, φωτογραφίες από γυμνά κορμιά που κείτονταν στους δρόμους κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο. Πριν από μερικούς μήνες έγινε πέσιμο σε ακαδημία με μικρά παιδάκια.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
