Συγγνώμη που δεν αφουγκράζομαι το κλίμα ευφορίας που δημιουργήθηκε εσχάτως αναφορικά με το μπασκετικό τμήμα του ΠΑΟΚ. Συγγνώμη που “τσαλακώνω” την αίσθηση ανακούφισης για τους νέους παίκτες που έφερε -χωρίς να έχει καμιά υποχρέωση- η οικογένεια Σαββίδη. Συγγνώμη που χαλάω τον όποιο ξεσηκωμό έχει δημιουργηθεί στις τάξεις του κόσμου της ομάδας, μετά τις νίκες με Άρη και Νεπτούνας.
Ενδεχομένως και φέτος, πολύ πιο δύσκολα από άλλες χρονιές, ο Δικέφαλος καταφέρει να κρατηθεί στη ζωή. Αν και ούτε αυτό ακόμα είναι σίγουρο. Δεν πρόκειται όμως να βγει από την εντατική στην οποία βρίσκεται εδώ και περίπου δυο δεκαετίες. Άλλοτε με φαρμακευτικές και θεραπευτικές θεραπείες, άλλοτε με ενέσεις, άλλοτε με δύσκολες εγχειρήσεις, η ομάδα μπάσκετ ξεγελά τον χάρο. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να ξεγελάσει και όλους εμάς που ζήσαμε τα μεγαλεία της. Όλους εμάς που μάθαμε αλλιώς την “πορτοκαλί θεά”, που δεν αντέχουμε να βλέπουμε ημιθανές στο πάτωμα, ένα σώμα που κάποτε έλαμπε από ομορφιά και επιτυχίες.
Όσο κι αν θίγεται ο οπαδικός εγωισμός, ή ακόμα και ο εγωισμός του συλλόγου, δε βρίσκω κανένα νόημα στο να παραμένει στην Α1 μια ομάδα που απλά ονομάζεται ΠΑΟΚ, αλλά δεν έχει τίποτα άλλο να τη θυμίζει, τίποτα να τη χαρακτηρίζει. Ένας κομπάρσος πολυτελείας, χωρίς στόχους σε ένα πρωτάθλημα πλήρως απαξιωμένο κι εξαθλιωμένο, και σε ένα άθλημα που έχει αλλοιωθεί εξοργιστικά από τους ίδιους τους υπευθύνους του. Δεν ξέρω καν, αν αυτό το σπορ -έτσι όπως έχει καταντήσει- χρειάζεται στον ΠΑΟΚ, ή αν ο ΠΑΟΚ χρειάζεται σε αυτό.
Το να έρχεται κάθε φορά ένας Σαββίδης να βγάζει το φίδι από την τρύπα και να σώζει ό,τι σώζεται, δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι ποτέ λύση. Ούτε φυσικά οι διοικήσεις πρωτοδικείου που έχουν γίνει… θεσμός, και καμιά εκ των οποίων δεν μπόρεσε να φέρει σε πέρας τη μία και μοναδική δουλειά που έχουν να κάνουν και λέγεται: διαχείριση. Πλεονάζοντα μπάτζετ, παράγοντες που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, απλήρωτοι παίκτες, μηδενικές προοπτικές και στρατηγική, σε ένα καταραμένα άδειο γήπεδο που βλέπει τον νοικοκύρη του σπιτιού στο κρεββάτι του πόνου, να πηγαινοέρχεται στο ταξίδι “κόλαση-παράδεισος”.
Δεν έχει καμιά αξία να μένει στη ζωή ένας μπασκετικά και κλινικά νεκρός ΠΑΟΚ. Ή κάνει restart, βρίσκοντας επιτέλους έναν άνθρωπο να ασχοληθεί ουσιαστικά με την ομάδα, σβήνοντας τα παλιά και δίνοντας όραμα για το μέλλον, ή καλύτερα ας τον βγάλουν από την πρίζα της εντατικής. Να θρηνήσουμε, να γίνουμε σοφότεροι και να το φτιάξουμε όλο από την αρχή. Αν φτιάχνεται, και αν αξίζει τον κόπο…
Πηγή: FORZA
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
