Ο εχθρός ήταν άγνωστος. Απρόβλεπτος. Πανίσχυρος. Ύπουλος. Τρομακτικός. Όποιος τον υποτίμησε κι έβαλε τις οικονομίες πάνω από την ανθρώπινη ζωή, το πληρώνει σήμερα ακριβά με εκατόμβες νεκρών, με πένθιμες καμπάνες που χτυπούν ασταμάτητα, με φέρετρα που περιμένουν για μέρες άταφα.
Είχαμε την τύχη να μας δοθεί σαν μάννα εξ΄ ουρανού, κάτι ακόμα πιο πολύτιμο. Χρόνος. Χρόνος να του κάνουμε scouting. Να τον μελετήσουμε. Να τον ζυγίσουμε σωστά. Το report ήταν τρομακτικό. Ο εχθρός ήταν ανίκητος. Δεν υπήρχε αντίδοτο για αυτόν. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να παίξουμε άμυνα. Γερή άμυνα. Μπετόν. Να βάλουμε όχι ένα, αλλά χιλιάδες λεωφορεία, μπροστά από την εστία μας. Να παίξουμε κλεφτοπόλεμο. Να του κρυφτούμε για όσο πάει και να τον παίξουμε στις ξαφνικές αντεπιθέσεις. Η ειδικότητα μας.
Ως λαός είμαστε ωχαδερφιστές. Εμάς μωρέ θα βρει; Αυτή τη φορά όμως ο φόβος κινητοποίησε ένα καλά κρυμμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Η Ελλάδα που ακολουθεί, έγινε αίφνης η Ελλάδα που πρωτοπορεί.
Η Ελλάδα, το κακό παιδί της Ευρώπης, έγινε το παράδειγμα.
Η Ελλάδα που έχει χίλιους λόγους να σε κάνει να ντρέπεσαι, αίφνης σε κάνει να ψηλώνεις.
Πριν καν αναφερθεί ο πρώτος νεκρός από τον φονικό Covid-19, τα σχολεία είχαν ήδη κλείσει. Πριν καν εξαπλωθεί η επιδημία και δεν μπορούμε να την μαζέψουμε, τα λουκέτα σε μαγαζιά και δημόσιες υπηρεσίες είχαν ήδη μπει. Ο κορωνοϊός ήρθε στα μέρη μας, μπούκαρε χωρίς να χτυπήσει την πόρτα, αλλά δεν βρήκε (σχεδόν) κανέναν!
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
