Στο πρόσωπο του Πάμπλο Γκαρσία, ο ΠΑΟΚ δεν βρήκε απλώς έναν προπονητή, μία ηγετική μορφή, μία πατριαρχική φιγούρα, αλλά μία τεράστια αγκαλιά που χωράει όλες τις ασπρόμαυρες καρδιές. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Είναι το πρώτο πράγμα που εισπράττουμε ερχόμενοι στον κόσμο. Τα χέρια τυλίγονται γύρω από το κορμί, αλλά ουσιαστικά κρατούν την ψυχή. Δεν έχει φωνή, αλλά μπορεί να πει τα πάντα. Μπορεί να πει «σ’ αγαπώ», «σε θέλω», «σε στηρίζω» μπορεί να πει «συγγνώμη», μπορεί να δώσει κουράγιο, θάρρος, ελπίδα, ασφάλεια. Η αγκαλιά δεν κοστίζει τίποτα, είναι όπως μία ασίστ, μπορεί να κάνει δύο άτομα χαρούμενα.
Η αγκαλιά είναι καταπραϋντική, είναι το παυσίπονο της ψυχής. Καταπολεμά την μοναξιά, την ανασφάλεια, τον φόβο, τον θυμό. Η αγκαλιά, το άγγιγμα, η επαφή είναι η έμπρακτη μορφή εμπιστοσύνης, στήριξης, ενότητας. Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, τους κάνει να γίνονται ένα, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα.
Η αγκαλιά. Το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, που όσο πάει γίνεται όλο και πιο δυσεύρετο. Οι άνθρωποι έφτασαν πια να την τσιγγουνεύονται, με την πανδημία σχεδόν ποινικοποιήθηκε.
Η αγκαλιά απαιτεί γενναιοδωρία. Για να ανοίξεις τα χέρια, πρέπει να έχεις ανοιχτή και μεγάλη καρδιά. Η αγκαλιά αφήνει στην άκρη το «εγώ» και χτίζει γέφυρες στο «εμείς». Χωρίς αγκαλιές ο κόσμος μας θα ήταν αποστειρωμένος, μίζερος, φρικτός.
Δεν είναι όλες οι αγκαλιές ίδιες. Κάθε μία είναι μοναδική, κρύβει το δικό της νόημα, έχει την δική της σημασία. Άλλοτε κρύβουν μία διδαχή, ένα μάθημα κι άλλοτε μία αναγνώριση, μια νουθεσία, μία σιωπηρή υπόσχεση.
Στο πρόσωπο του Πάμπλο Γκαρσία, ο ΠΑΟΚ δεν βρήκε απλώς έναν προπονητή, μία ηγετική μορφή, μία πατριαρχική φιγούρα, αλλά βρήκε κάτι περισσότερο: έναν άνθρωπο με μία τεράστια αγκαλιά, ικανή να χωρέσει όλες τις ασπρόμαυρες καρδιές.
