Η μέρα της μαρμότας επαναλήφθηκε κι απόψε. Δεν ξεχωρίζει αντίπαλο, έδρα, ντέρμπι ή όχι. Είναι εκεί και τη ζούμε ξανά και ξανά. Οι φράσεις “ο ΠΑΟΚ δέχθηκε γκολ στη μοναδική φάση του αντιπάλου” και “ο ΠΑΟΚ πλήρωσε ένα δικό του λάθος” έχουν μπει πλέον στο copy-paste του πληκτρολογίου. Μόνο οι πρωταγωνιστές αλλάζουν. Άλλοτε ο Κρέσπο (θα μπορούσε να ήταν και απόψε αν γινόταν γκολ η τριπλή ευκαιρία στο 14′ από ένα πούλημα της μπάλας), άλλοτε ο Βαρέλα, άλλοτε ο Γιαννούλης. Τώρα είναι η σειρά του Πασχαλάκη.
Η γκέλα του Πασχαλάκη και οι τερματοφύλακες
Θα ήταν πάντως άδικο να σταθεί κανείς στην γκέλα του τερματοφύλακα του Δικέφαλου μετά το ντέρμπι της Τούμπας. Άδικο για αυτά που παρουσίασαν οι γηπεδούχοι μέσα στο γήπεδο, άδικο ίσως και για τον ίδιο τον παίκτη. Δεν κάνει τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αυτά που έχει δείξει ότι μπορεί από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην ομάδα. Τα ίδια προτερήματα, τα ίδια μειονεκτήματα. Απόψε λοιπόν που όλοι θέλουν την κεφαλή του επί πίνακι, εγώ προσωπικά απέχω.
Τώρα αν ανοίγουμε κουβέντα γενικά για τους τερματοφύλακες στο ρόστερ, είναι φανερό δε γίνεται δουλειά με το “φύγε εσύ-έλα εσύ” όταν κάνει κάποιος γκάφα. Κανένα λάθος δε θα είναι το τελευταίο. Έχει γίνει φανερό ότι ο ΠΑΟΚ, ούτε με τους δυο βασικούς που διαθέτει δεν μπορεί να “φτιάξει” έναν κανονικό. Αν δηλαδή ενώσουμε Πασχαλάκη, Ζίβκο Ζίβκοβιτς, ίσως και λίγο από τον Ρέι, δε βγάζουμε κάποιον που θα μπορούσε να φορέσει επάξια τη φανέλα με το νούμερο ένα του Δικεφάλου. Πάμε παρακάτω.
Έδειξε αυτό που έπρεπε, δεν πήρε αυτό που άξιζε
Το πρώτο και κυριότερο που έπρεπε να (απο)δείξει ο ΠΑΟΚ απόψε είναι ότι διαθέτει ανταγωνιστικότητα σε αυτό το επίπεδο. Το συγκεκριμένο τεστ το πέρασε. Τόσο ο Πάμπλο Γκαρσία απέναντι σε έναν αξιόλογο προπονητή, όσο και ολόκληρη η ομάδα απέναντι στον πρωτοπόρο της βαθμολογίας. Ο Ουρουγουανός δοκίμασε τακτικές, δοκίμασε πρόσωπα, πήρε ρίσκα, έκανε τρικ, έκανε και λάθη, αλλά κυρίως παρουσίασε ένα σύνολο σωστά προετοιμασμένο και αποδοτικό στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης. Οι παίκτες από την πλευρά τους έδειξαν ότι δεν υστερούν σε τίποτα από τον αντίπαλό τους και ουσιαστικά αδικούν τους εαυτούς τους στο φετινό πρωτάθλημα.
Το πιο βασικό είναι ότι βγήκε ξανά στην επιφάνεια η χαμένη αισιοδοξία για το άμεσο αλλά και το πιο μακρινό μέλλον. Ότι με τις κατάλληλες προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ και με τη συνεχιζόμενη δουλειά που θέλει χρόνο, ο ΠΑΟΚ θα ολοκληρώσει επιτυχώς τον κύκλο της πλήρους ανακατασκευής του.
Το γεγονός ότι δεν πήρε αυτό που άξιζε και έμεινε στο 1-1 οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Είπαμε για τα λάθη, δεν είπαμε για την ατυχία του ΠΑΟΚ ή την τύχη της άλλης πλευράς. Τέτοια πράγματα όμως συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Συμβαίνουν και στα ντέρμπι.
Τα “ερυθρόλευκα” πανηγύρια
Σαν μικρά παιδιά πανηγύρισαν την ισοπαλία οι παίκτες του Ολυμπιακού. Με το δίκιο τους καθώς γλίτωσαν από ένα παιχνίδι που θα μπορούσαν ακόμα και να διασυρθούν. Τελικά ούτε καν έχασαν. Η ισοπαλία ισοδυναμεί με μισό πρωτάθλημα για αυτούς. Τα πανηγύρια τους, από την άλλη, ισοδυναμούν και με μια πραγματικότητα που κάποιοι θέλησαν τελευταία να αποτινάξουν: Ότι ο ΠΑΟΚ είναι διεκδικητής της κορυφής. Κι όταν ακόμα μειονεκτεί αγωνιστικά, πρέπει να είναι διεκδικητής. Να το βγάζει στο γήπεδο κι ας μην τα καταφέρνει.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
