Δυο ποδοσφαιρικές ιστορίες εκτυλίχθηκαν παράλληλα απόψε στο γήπεδο της Τούμπας. Μια ποδοσφαιρική αδικία και μια ποδοσφαιρική τραγωδία.
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη. Έχοντας νωπές ακόμα τις μνήμες (και τις δυνάμεις) από τα όσα συνέβησαν στον επαναληπτικού κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, ο Άρης παρουσιάστηκε απόλυτα προετοιμασμένος, εξαιρετικά στημένος και ορθολογικά παρατεταγμένος. Μια κανονική ποδοσφαιρική ομάδα, όπως κανονική ποδοσφαιρική ομάδα δείχνει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της φετινής σεζόν.
Η ομάδα του Άκη Μάντζιου μπλόκαρε με ευκολία την… όποια ανάπτυξη του ΠΑΟΚ, ήταν συμπαγής με παίκτες και γραμμές σε κοντινές αποστάσεις, και διεκδίκησε με τα όσα επιθετικά όπλα διαθέτει να πετύχει κάποιο γκολ. Με αυτή την άμυνα του Δικεφάλου άλλωστε, αυτό δεν είναι κάτι ακατόρθωτο. Έτσι, εκμεταλλεύτηκε τα λάθη από Ζίβκοβιτς-στόπερ-χαφ για το 0-1, το κράτησε με ευκολία, και σε μία κόντρα επίθεση έκανε το 0-2, όπως θα μπορούσε να κάνει και το 0-3 και να πανηγυρίσει μια μεγάλη και δίκαια νίκη.
Επειδή όμως το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο τακτική, δεν είναι ούτε λογική, ούτε δικαιοσύνη, ο Άρης όχι μόνο δεν κέρδισε αλλά παραλίγο να χάσει και το ματς, αν υπήρχε λίγος χρόνος παραπάνω. Εκεί, μίλησε η προσωπικότητα παικτών, οι συγκυρίες προφανώς, και κυρίως το βάρος της φανέλας. Γιατί σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι ανάλογο με τον αντίστροφο τρόπο. Γιατί, ευτυχώς ή δυστυχώς, το ταβάνι του Άρη είναι το πάτωμα του ΠΑΟΚ.
Ήταν όμως αυτή η εξέλιξη, αυτό που όντως “χρειάζονταν” οι γηπεδούχοι; Πάμε στην άλλη παράλληλη ιστορία. Αυτήν της ποδοσφαιρικής τραγωδίας. Εκεί όπου ο ΠΑΟΚ για 85 λεπτά αγώνα δεν είχε καμιά σχέση με τον… ΠΑΟΚ. Όπως δεν έχει στα περισσότερα φετινά του παιχνίδια. Εκεί όπου ο ΠΑΟΚ έβγαζε ένα από τα πιο άθλια αγωνιστικά του πρόσωπα, ένα συνδυασμό ανημποριάς και ποδοσφαιρικής κακομοιριάς. Ο ΠΑΟΚ στο πρώτο μισάωρο ΔΕΝ πάτησε περιοχή, στο πρώτο ημίχρονο είχε ΜΙΑ ευκαιρία με τον Κρμέντσικ. Μετά από ένα κάπως δραστήριο δεκάλεπτο στο δεύτερο ημίχρονο, βραχυκύκλωσε πάλι, και έμοιαζε πιο πιθανό να δεχτεί γκολ -με την ακόμα πιο ευάλωτη πια άμυνά του- στην κόντρα παρά να πετύχει ο ίδιος. Όπως και έγινε.
Αν για κάτι ελέγχονται οι φιλοξενούμενοι είναι που “επέτρεψαν” το ματς να γίνει ροντέο στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αυτό μπορεί να τους έδινε το 0-3 στο 82′ και να τέλειωνε το πάρτι, αλλά τελικά η “μπαχαλοποίηση” του αγώνα ευνόησε (λογικά) αυτόν που έβγαζε -εκείνη την ώρα- απόγνωση. Έτσι, ο ΠΑΟΚ γύρισε από την κόλαση. Δεν βρήκε όμως τον παράδεισο. Πιθανόν, δε θα τον έβρισκε ούτε καν αν γύριζε ολοκληρωτικά το ματς.
Η ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία πάσχει από σοβαρές ποδοσφαιρικές ασθένειες, οι οποίες είναι μάλλον αναγκαίο να γίνουν ακόμα πιο… κραχτές. Έτσι θα γίνουν απόλυτα αντιληπτές από τους ιθύνοντες, έτσι θα υπάρξουν και οι καίριες τομές για να αλλάξει εκ βάθρων η κατάσταση.
Στην πρώτη χρονιά Ζαγοράκη-Σάντος, στη χρονιά των “σαρδελών”, όλοι ήξεραν ότι η ομάδα είναι σε τραγική κατάσταση. Υπήρξε όμως εκείνο το 0-4 από την ΑΕΚ στην Τούμπα που τάραξε οριστικά τα νερά. Είχε καταλάβει και ο τελευταίος ότι το κτήριο ήθελε ριζική ανακαίνιση.
Με αυτή την οπτική, δεν ξέρω αν το αποψινό 2-2 ευνοεί τον ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω αν τα όσα επακολουθούσαν (φανταζόμαστε όλοι…) ενός 0-3 θα είχαν πιο… συμφέρουσες επιπτώσεις στο σύλλογο.
Όπως είπε κι ο Ίνγκασον: “σώσαμε το τομάρι μας”. Το θέμα όμως δεν είναι να το σώσεις αλλά να το ξαναφτιάξεις από την αρχή.
Facebook Page: Θόδωρος Χαστάς
Twitter: Thodoros Hastas
Instagram: theohastas
