Η πίστη. Η πίστη είναι αυτή που μπορεί να μετακινήσει ακόμα και βουνά. Η πίστη είναι αυτή που μπορεί να κάνει τα πόδια να τρέχουν ενώ τα πνευμόνια έχουν στερέψει από οξυγόνο. Η πίστη είναι αυτή που μπορεί να σε κάνει να υπερβείς τον εαυτό σου, να μην παραδοθείς, να συνεχίσεις κι άλλο, όσο πάει.
Η πίστη. Κάτι άυλο. Μα, τόσο χειροπιαστό συνάμα. Κάτι αφηρημένο. Μα, τόσο συγκεκριμένο.
Δεν έχει σημασία σε τι. Σε κάτι ανώτερο. Σε κάποια δύναμη. Σε ότι πιστεύει ο καθένας. Η πίστη στις ιδέες, σε πρόσωπα, στην νίκη. Η πίστη είναι αυτή που δημιουργεί ιστορίες που τις παίρνεις μαζί σου, σε ακολουθούν, φτιάχνουν αυτό που είσαι.
Αυτό έφερε τον ΠΑΟΚ στον τελικό κυπέλλου. Η πίστη. Η πίστη ότι ο Τόμας Μουργκ μπορεί να χρησιμεύσει κάπου μπαίνοντας ως αλλαγή στο 89ο λεπτό του πρώτου ημιτελικού στο ΟΑΚΑ. Η πίστη ότι αυτός πρέπει να εκτελέσει διότι μπορεί να το βάλλει αυτό το φάουλ.
Η πίστη ότι ο Μάικλ Κρμέντσικ που είχε σκοράρει μόλις ένα γκολ στα τελευταία 16 παιχνίδια πρωταθλήματος μπορεί να έρθει από τον πάγκο και να προσφέρει κάτι περισσότερο από τον Πολωνό που του έχει «φάει» τη θέση.
Η πίστη ότι ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς που σου ζητά αλλαγή γιατί έχει κλατάρει, έχει ακόμα κάτι να δώσει, ακόμα και στις καθυστερήσεις.
Η πίστη ότι όλο αυτό κάπου οδηγεί. Όλη αυτή η αλλαγή τακτικής, φιλοσοφίας, προσέγγισης, έχει κάποιο καταληκτικό προορισμό.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου ΕΔΩ.
