Σε μία περίοδο εσωστρέφειας για τον ΠΑΟΚ, ο Λουτσέσκου και τα «μεγάλα παιδιά» κουβάλησαν τον σύλλογο στις πλάτες τους και τον πήγαν παραπέρα. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Χαμογελούσε! Κοιτούσε την κάμερα και χαμογελούσε! Έλαμπε. Είχε όρεξη για πλάκα και για αστεία. Για αυτούς που τον ξέρουν καλά, για αυτούς που συγχρωτίζονται μαζί του τις τελευταίες εβδομάδες, αυτό ήταν είδηση. Πρώτου μεγέθους.
Ήταν σαν να άνοιξε η βαλβίδα στο καπάκι της χύτρας ταχύτητας και να έφυγε με μιας όλη η πίεση που είχε συσσωρευτεί εδώ και καιρό. Μία ανακούφιση. Μία πολύ βαθιά ανάσα. Μία ευκαιρία για να οξυγονωθεί ο εγκέφαλος και όλα τα κύτταρα. Αυτό το βράδυ θα κοιμήθηκε σαν πουλάκι, μετά από καιρό. Μετά από πολύ καιρό.
Ακόμα κι αυτός έπρεπε να δώσει εξετάσεις. Ακόμα κι αυτός, ο πρωτεργάτης, ο αρχιτέκτονας του νταμπλ, ο στρατηγός, έπρεπε να συστηθεί από την αρχή. Να δοκιμαστεί και πάλι. Να αμφισβητηθεί. Ναι, στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν αυθεντίες, αλλά η λογική έλεγε ότι θα έπρεπε να του αναγνωριστεί το δικαίωμα να λέει, να θέλει, να ζητά ότι τραβάει η όρεξη του. Κι όμως, ο Ράζβαν Λουτσέσκου έπρεπε να το ξανακερδίσει αυτό το δικαίωμα. Με νέα αποτελέσματα. Και χωρίς περιθώριο λάθους.
