Αφού υποσχεθούμε ότι θα τα λέμε πλέον με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα μέσα από το INPAOK να ξεκινήσουμε με μια βασική και θεμελιώδη αρχή που χρόνια τώρα την εκφράζουμε επανειλημμένα, σχεδόν πεισματικά, μέσα και από τις ραδιοφωνικές μας εκπομπές. Αφορά γενικά στη ζωή μας, αλλά και ειδικότερα στον Π.Α.Ο.Κ. που ούτως ή άλλως αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της.
Όταν λοιπόν αγαπάς κάτι, δεν το εγκαταλείπεις ποτέ στα δύσκολα. Αν πάρουμε παράδειγμα τον πατέρα μας τον αδερφό μας τον κολλητό φίλο. Ωραίο είναι να είσαι εκεί στα γλέντια, στις τσάρκες, στα πανηγύρια, στις εκδρομές, στα φαγοπότια, στα μπουζούκια και σε όλα τα γούστα. Αυτό είναι το εύκολο και ποιος δεν το θέλει;
Τι γίνεται αν όμως αυτός που αγαπώ αρρωστήσει; Θα του γυρίσω την πλάτη και θα πάω να βρω κάποιον άλλον αδερφό ή φίλο για να συνεχίσω τα γούστα; Ή μήπως θα σταθώ στο προσκέφαλο στην κλινική, θα κοιμηθώ και θα ξενυχτήσω στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι μέχρι να σταθεί και πλάι υγιής στα πόδια του; Κι όχι επειδή πρέπει, όχι επειδή είναι κάποια διεκπεραιωτική υποχρέωση που πρέπει να βγάλω, αλλά επειδή ΘΕΛΩ να είμαι εκεί και το νιώθω σαν μια αδήριτη ανάγκη. Ανάγκη να ανταποδώσω σ’ αυτόν που μου έδωσε τόσα. Κι επειδή δεν ξεχνάω, του ανταποδίδω έστω ένα μέρος από αυτά που μου προσέφερε απλόχερα. Τώρα που με χρειάζεται λοιπόν δε θα του γυρίσω την πλάτη…
Έτσι ακριβώς νιώθω για τον ΠΑΟΚ τώρα, ειδικά αυτήν την εποχή. Μετά από τα δύο νταμπλ, το αήττητο πρωτάθλημα τα συνεχόμενα κύπελλα στο εξοχικό, μετά τον Λευκό Πύργο που τον κάναμε δεύτερο σπίτι μας κάθε τόσο, ήρθε η κάμψη, ήρθαν οι ήττες, η πτώση, οι αποτυχίες. Τώρα λοιπόν νιώθω ότι θέλω να είμαι περισσότερο δίπλα στον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών. Το «ΠΑΟΚ στα εύκολα ΠΑΟΚΑΡΑ στα δύσκολα», είναι πολύ απλό να το λες, αλλά δύσκολο να το κάνεις ουσιαστικά και πραγματικά πράξη…
Όλη η παραπάνω απόλυτα συνειδητή στάση στις πίκρες δε σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να κάνουμε τα στραβά μάτια στο τι φταίει ή να σηκώνουμε το χαλάκι κρύβοντας τα σκουπίδια από κάτω. Όταν ενδιαφέρεσαι και πονάς λοιπόν, δε λες εντάξει δεν έγινε και τίποτα. Προσπαθείς να δεις τι φταίει και να το διορθώσεις. Λέω πάντα το παράδειγμα, ότι αν δω το παιδί μου να σκαρφαλώνει στο μπαλκόνι επάνω στο σίδερο στον 4ο όροφο, επειδή ακριβώς το αγαπάω πρέπει να το μαλώσω, με πόνο καρδιάς αλλά να το μαλώσω τόσο έντονα ώστε να μην το ξανακάνει ποτέ. Αν πω «εντάξει μωρέ δε βαριέσαι άστο να σκαρφαλώσει» πάει να πει ότι δε με νοιάζει.
Για τη φετινή απώλεια τίτλου από τέλη Νοεμβρίου κιόλας δεν μπορεί να φταίει μόνο ένας. Βεβαίως υπάρχει ευθύνη στη διοίκηση και ειδικότερα σε αυτούς που ανέλαβαν τον μεταγραφικό σχεδιασμό. Έφυγαν σημαντικοί παίκτες όπως ο Γιαννούλης και ο Τζόλης και δεν αντικαταστάθηκαν με ισάξιους παρότι εισπράχθηκαν πολύ μεγάλα ποσά. Ήρθαν παίκτες αμφιβόλου αξίας που δεν έχουν όπως αποδείχθηκε θέση στον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη.
Τη χρονιά του αήττητου είχα Μάτος, τώρα έχω Τέιλορ και Ροντρίγκο. Είχα Πρίγιοβιτς, τώρα έχω Άκπομ και Σφιντέρσκι. Είχα Σέρτζιο Ολιβέιρα και Μαουρίσιο, τώρα έχω Εσίτι. Είχα Πέλκα, τώρα έχω Μουργκ! Είχα κατά τρία χρόνια νεότερους τους Βιεϊρίνια, Κρέσπο, Βαρέλα, Μπίσεσβαρ….
Υπάρχει ευθύνη στον προπονητή, είτε γιατί δεν απαίτησε παίκτες από το πάνω ράφι, είτε αν το έπραξε όταν δεν υλοποιήθηκαν οι απαιτήσεις του, έκανε σκόντο στα «θέλω» του, υπερεκτίμησε την ευλογημένη μεν αλλά γερασμένη φουρνιά του 2017-18 με αποτέλεσμα η ομάδα να καταρρεύσει.
Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Μόνο ο Κριστιάνο Ρονάλντο και η Τζένιφερ Λόπεζ τον ξεγέλασαν και είναι οι εξαιρέσεις. Τα παιδιά λοιπόν αυτά έγραψαν παντοτινή ιστορία στη Βίβλο του ΠΑΟΚ και τα ονόματά τους θα μείνουν εκεί ες αεί γραμμένα με ανεξίτηλα γράμματα κι αυτό δεν μπορεί να τους το πάρει κανείς πίσω. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν πάλι αυτό που έκαναν όντες τρία χρόνια πιο νέοι.
Κι εδώ είναι το σημαντικό λάθος του Ραζβάν, που αγνόησε όλες τις ενστάσεις- αμφιβολίες του καλοκαιριού αν π.χ. μπορείς να πας με τον Μπίσεσβαρ (που τον λατρεύω) που και 33 είναι πλέον και προετοιμασία δεν έκανε γιατί έτρεχε με μια Εθνική Σουρινάμ που η φανέλα της είναι σαν να έχασες στο Paintball. Και ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι και ο πιο αθλητικός παίκτης της γης. Συγκινητικός μέχρι εκεί που πάει γιατί υπερέβαλε εαυτόν τις πρώτες αγωνιστικές, αλλά πόσο να αντέξει Πέμπτη-Κυριακή, Πέμπτη-Κυριακή;
Εκεί λοιπόν έσφαλε ο προπονητής μας, που έπρεπε να καταλάβει ότι το πηγάδι στέρεψε και όσες φορές και να ρίξει τον κουβά δε θα βγάλει άλλο νερό παρά μόνο χώμα και βατράχια.
Εκεί λοιπόν θεωρώ ότι έπρεπε να ρίξει το βλέμμα του στους νέους. Όπως έκανε με τον Μιχαηλίδη να κάνει και με τους Τσιγγάρα, Κούτσια Κωνσταντέλια, Λύρατζη. Δε λέω να παίζουν 90λεπτά και όλοι μαζί, αλλά τι παραπάνω είχε ας πούμε ο Τέιλορ από τον Λύρατζη; Ή όταν τα δυο φορ μαζί, μου δίνουν λιγότερα γκολ από τον αμυντικό μου μέσο τον Κούρτιτς, γιατί δε δίνω μισάωρα στον Κούτσια; Ή αφού βλέπω ότι ο Μπίσε έχει παραδώσει πνεύμα και σώμα και δείχνει πιο καταπονημένος κι από τον Σταλόνε στην αναμέτρηση με τον Ρώσο Ντολφ Λούντγκρεν- Ντράγκο, εκεί που το σώμα του Συβέστερ ήταν στο Ρόκι 4 και το σαγόνι του στο Ρόκι 5, γιατί δε δίνω κάποιο χρόνο στον Κωνσταντέλια;
Και δεν μπορώ να έχω παράπονο από τον Μπίσε που άδειασε και όχι να τρέξει δεν μπορεί αλλά δεν προλαβαίνει να πιει ούτε… τρεχούμενο νερό. Και βέβαια δε φταίει ο ίδιος, αλλά το ότι δεν αποκτήθηκε πρωτοκλασάτος παίκτης στη θέση του επιτελικού μέσου. Το ότι περιμέναμε τον Τζοβίνγκο περισσότερο απ’ ότι η Πηνελόπη τον Οδυσσέα, ήταν μέγα λάθος. Άλλα 10άρια και μάλιστα πιο νέα δεν υπήρχαν; Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν υπήρχε τεχνικός διευθυντής, αλλά είδε κι αποείδε με τον Ρέμπε ο Ιβάν και είπε να πάει σε αυτό το μοντέλο δίνοντας τα κλειδιά στον Ραζβάν….
Η αφού βλέπεις ότι ο Σβαμπ και ο Κούρτιτς είναι πεθαμένοι από τα συνεχή ματς, ο Καντουρί είναι πιο συχνά τραυματίας κι από τους στρατιώτες του Πλατούν και ο Εσίτι έχει περιορισμένου ρεπερτορίου χαρακτηριστικά, γιατί δεν μπορεί να μπει ο Τσιγγάρας με τα τρεξίματα και τη φρεσκάδα του όπως έκανε στον τελικό κυπέλλου που η συμβολή του ήταν σημαντική. Τώρα στο ματς με τη Λαμία μπήκαν μεν, αλλά γιατί να πρέπει να πέσει πρώτα περονόσπορος;
Ευθύνη φυσικά υπάρχει και στους παίκτες που είναι μοσχοπληρωμένοι στην ώρα τους και βασιλιάδες με όλες τους τις ανέσεις. Γιατί ναι, δεν έγιναν μεταγραφές που έπρεπε το καλοκαίρι αλλά πρέπει να έχω τον Τζοβίνγκο και τον κάθε Τζοβίνγκο για να κερδίσω τον Βόλο, τον Ατρόμητο και τον Ιωνικό; Κάποιοι παίκτες μετρήθηκαν λοιπόν σε αυτόν τον πρώτο γύρο και βρέθηκαν όχι απλά ελλιποβαρείς, αλλά λίγοι. Και κάποιοι απλά ότι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Και από αυτούς πρέπει να απαλλαγεί το ρόστερ. Ο κόσμος δεν έχει απαίτηση να κερδίζουν πάντα, αλλά να δίνουν ό, τι έχουν και δεν έχουν για τη νίκη…
Δε λησμονούμε ΠΟΤΕ ότι ο Ραζβάν είχε καθοριστική και τεράστια συμβολή στα δυο νταμπλ. Το πιστώνεται παντοτινά και αυτό δεν αλλάζει. Ωστόσο νιώθω ότι τώρα στυλώνει σε κάποια πράγματα τα πόδια και δεν ακούει τίποτα. Δε λέμε να συμβιβαστεί. Λέμε να προσαρμοστεί. Είναι δυο τερλείως διαφορετικά πράγματα…
Αφού έχεις ντομάτα, τυρί, λάδι, αλάτι και ψωμάκι κάνε μια ωραιότατη χωριάτικη. Δεν μπορεί να λες «όχι εγώ θα κάνω στιφάδο». Μα δεν έχεις λαγό! «Όχι εγώ θα κάνω στιφάδο γιατί παλιά είχα κάνει και ήταν μούρλια». Ναι, αλλά παλιά είχες λαγό. Τώρα ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ! Δε λέμε ότι φταις μόνο εσύ γι’ αυτό, αλλά ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ.
Και ο Γκαρσία ξεκίνησε να παίξει 4-3-3 ή 4-2-3-1 αλλά όταν είδε ότι δεν είχε το επαρκές ή καλύτερα το κατάλληλο υλικό για να το υποστηρίξει, γύρισε σε σύστημα με τρεις αμυντικούς, πήρε όλα τα ντέρμπυ στα πλέι οφ και πήγε και κατέκτησε ένα από τα πιο κακαλάτα κύπελλα στην ιστορία του συλλόγου.
Νιώθω ότι κάποιες φορές θα έπρεπε το σύστημα να προσαρμόζεται στους παίκτες και όχι οι παίκτες στο σύστημα. Έχω ωστόσο ακόμα απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ραζβάν. Ότι θα τον βρει τον τρόπο. Είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος. Και ο έξυπνος άνθρωπος καταλαβαίνει τα λάθη του, δεν επιμένει σε αυτά και προχωρά διορθώνοντάς τα.
Αυτός είναι ο πιο πετυχημένος όλων των εποχών. Αυτός άντεξε στην ανείπωτη πίεση μετά το κλεμμένο του 2017 και μπήκε μάλιστα και επικοινωνιακό δόρυ μπροστά σηκώνοντας σχεδόν μόνος ανάχωμα για να πάρει το αήττητο η ομάδα. Ναι δεν ξεχνώ ποτέ τον (προδοτικό κατ’ εμέ) τρόπο με τον οποίο μας παράτησε παραμονές έναρξης προετοιμασίας, ό, τι παράπονα, ό, τι διαφορές κι αν είχε με τη διοίκηση. Ωστόσο θέλω να πετύχει με όλο μου το είναι…
Τώρα το πρωτάθλημα «πέταξε» μεν και με πονάει πολύ να μιλάμε για 2η θέση, αλλά πέρα από το κύπελλο και την Ευρώπη (θα πρέπει να είναι ένας άλλος ΠΑΟΚ το Φλεβάρη με Μίντιλαντ, γιατι ο τωρινός δε νομίζω ότι θα περνούσε) πρέπει να ξεκινήσει το χτίσιμο του ΠΑΟΚ της επόμενης τριετίας από τώρα….
Το πρωτοσέλιδο της FΟRZA που σ’ αυτά είναι λίρα εκατό αναφέρει την προτροπή-εγγύηση Ιβάν: «Ραζβάν εν λευκώ κάνε ό, τι πρέπει, εγώ είμαι εδώ». Η επιστροφή του υιού Σαββίδη που αυτός είναι που ανάβει το φιτίλι στον Ευεργέτη του ΠΑΟΚ και πατέρα του είναι σημαντικότατη. Με τα λάθη του, με τις αστοχίες του, αρέσει δεν αρέσει, αυτή είναι η πραγματικότητα…
Είναι λοιπόν απαραίτητο να έρθουν κι άλλοι σαν αυτόν τον υπέροχο κοντοπού@@νο από τη Σερβία που όταν χάνει την μπάλα ή ο επόπτης δώσει κανα ανάποδο πλάγιο κοκκινίζει το κεφάλι του, πετάγονται οι φλέβες στο λαιμό κι όταν χάνει την μπάλα σκυλιάζει μέχρι να την ξανακερδίσει. Με τέτοιου επιπέδου παίκτες, σαν τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς θα πρέπει να ξαναχτιστεί ο ΠΑΟΚ, που όχι απλά θα διεκδικήσει αλλά θα κατακτήσει, θα μπει ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ, θα πατήσει το χορτάρι και θα μεγαλουργήσει μέσα στη Νέα Τούμπα! Όσο κι αν παλεύουν λυσσαλέα πολλοί να βάλουν στον ΠΑΟΚ και τον Ιβάν εμπόδια οικονομικά, πολιτικά, δικαστικά, οικονομικά, ψυχολογικά.
Ναι η ομάδα έχει τα σοβαρά θέματά της, αλλά μην ξεχνάμε αυτούς που απόγευμα Δευτέρας πατώντας πάνω στη μεγαλύτερη σκευωρία της πεντηκονταετίας μιας ψευτοεπιτροπής κουμπάρων και ημετέρων θέλησαν, εγκληματικά, να μας ρίξουν στη Β’ εθνική εν ώρα αγώνα με το Βόλο σε γεμάτη Τούμπα! Μην ξεχνάμε αυτούς που μια υπογραφή την τρενάρουν χρόνια ενώ αλλού μοιράζουν κοντέινερ με εκατομμύρια για να κάνουν νέα γήπεδα.
Αφού απολογηθώ για το μακροσκελές του πονήματός μου, (είχα μαζέψει πολλά μέσα μου, μια και είχαμε καιρό να τα πούμε γραπτώς), κλείνω ως εξής:
Μόνο να καθυστερήσουν μπορούν τη δημιουργία της Νέας Τούμπας. Όχι να την ακυρώσουν. Έχουν ιδέα τι σημαίνει Πόντιος πεισματάρης και λογοτιμιτής;
Ζ.Μ.Σ.
