Ο ιστορικός αρχηγός της «ασπρόμαυρης» κερκίδας, Χρήστος Παπανικολάου με ανάρτηση του στο Facebook πήρε θέση για τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα και κυρίως μετά τη δολοφονία του Άλκη.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρει:
Οι πραγματικοί οπαδοί δεν είναι δολοφόνοι…
Υπάρχουν όμως και δολοφόνοι που υποδύονται τον οπαδό… … όπως υπάρχουν και δολοφόνοι που υποδύονται τον οικογενειάρχη,τον δικηγόρο,τον βουλευτή ή τον παπά…
Ναι, έχουν ευθύνη όσοι τους ανέχονται να υπάρχουν μέσα στους συνδέσμους, όχι μεγαλύτερη όμως από εκείνη έχει και η πολιτεία που ενθαρρύνει πάσης φύσεως ατιμωρησία…
Όχι μεγαλύτερη από εκείνον που κλείνει τα αυτιά του όταν ο γείτονας δέρνει τη γυναίκα του και το παιδί του…
Όχι μεγαλύτερη από εκείνον που βλέπει να κλέβουν ένα αυτοκίνητο και κάνει ότι δεν κατάλαβε τι γίνεται για να μην μπλέξει…
Όχι μεγαλύτερη από εκείνον που αντιλαμβάνεται να γίνεται διακίνηση ναρκωτικών και φοβάται να μιλήσει…
Έχουν ευθύνη ακριβώς όση έχουμε κι εμείς ως κοινωνία…
Ως κοινωνία της εξάρτησης,της λαμογιάς του τζόγου και της απάτης… Ως κοινωνία των λανθασμένων προτύπων με τους τράπερ,τους ινφλουένσερ και τους μπράβους να απολαμβάνουν μεγαλύτερο σεβασμό από τους επιστήμονες και τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων…
Ως κοινωνία α λα καρτ, τραβηγμένη σα λάστιχο, συντηρητική ασφυκτικά όταν μας βολεύει αλλά και ανεξέλεγκτα απελευθερωμένη από κάθε ηθικό φραγμό, όταν το επιτάσσει το συμφέρον μας…
Δηλαδή για να καταλάβω κι εγώ με βάση τη λογική ορισμένων από εσάς αν ο άλλος είναι ληστής,βιαστής, έμπορος ναρκωτικών και πετάξει και μια πέτρα, αυτοί που τον είδαν να πετάει την πέτρα έχουν την υποχρέωση να τον τιμωρήσουν και όλοι οι άλλοι, έχουν το δικαίωμα να κλείνουν τα μάτια;
Είναι δυνατόν η χώρα στην καθημερινότητα της να είναι Κολομβία και να απαιτείται από τους πολίτες της να φέρονται σαν Ελβετοί;
Ξέρετε πως λέγεται αυτό; Υποκρισία και επιλεκτική ευαισθησία και όποιος νομίζει ότι μπορεί έτσι να λύσει ακόμα και το παραμικρό πρόβλημα είναι, πιθανότατα εσκεμμένα, βαθιά νυχτωμένος…
Αυτά πίστευα πάντα,αυτά συνεχίζω να πιστεύω ακόμα και τώρα.
Ειλικρινά δε γνωρίζω τι έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε θέλω καν να μάθω γιατί έχω πικραθεί ως εκεί που δεν πάει, και μόνο με το γεγονός ότι ένα παιδί μόλις δεκαεννέα χρονών έχασε τη ζωή του τόσο άδικα… Και μόνο στη σκέψη ότι θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί, νιώθω πολύ ανίκανος να συμμεριστώ τον πόνο αυτών των γονιών.
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει τον οποιοδήποτε για τις πράξεις του…
Ούτε τους δράστες, ούτε τις συνθήκες, ούτε κι αυτούς που καπηλεύονται το θάνατο αυτού του νέου παιδιού βάζοντας σε ένα μεγάλο τσουβάλι όλους όσους τους βολεύει μπας και μπορέσουν να χτυπήσουν τον ΠΑΟΚ…
Δε βρίσκω το λόγο να κρίνω ούτε τον ίδιο τον πρωθυπουργό, όχι βέβαια γιατί παρενέβη στο να αποδοθεί άμεσα δικαιοσύνη στην υπόθεση, αλλά ακριβώς γιατί δεν έκανε το ίδιο σε όλες τις μέχρι τώρα ανάλογες περιπτώσεις…
Μακάρι να διαψευστώ αλλά δεν τρέφω αυταπάτες, ότι μπορεί να αλλάξει κάτι, γιατί πολύ απλά κανένας δεν το θέλει πραγματικά…
Εγώ το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι ότι όλο αυτό δεν είναι οπαδισμός, αλλά κάτι άλλο που με γεμίζει οργή και αηδία…
Γιατί ο οπαδισμός βασίζεται στην αγάπη για την ομάδα σου…
Κι εδώ μόνο αγάπη δεν υπάρχει…
