Για τον Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος κλείνει τα 63 του χρόνια, ο ΠΑΟΚ αποδείχθηκε η πατρίδα που στερήθηκε μια ζωή. Η ρίζα του. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Τα σημαντικότερα πράγματα σε αυτή την ζωή δεν είναι… πράγματα. Δεν είναι υλικά αγαθά, δεν είναι μετρήσιμα με αριθμούς, πολύ συχνά δεν ερμηνεύονται, ούτε αναλύονται.
Ο ίδιος ομολόγησε πως ένιωθε ότι είχε τα πάντα, μέχρι που ο δρόμος του -καρμικά θαρρεί κανείς- συναντήθηκε με το μονοπάτι του ΠΑΟΚ. Και τότε διαπίστωσε πως… μάλλον δεν είχε τίποτα!
Ο Ιβάν Σαββίδης είχε ζήσει ήδη δέκα ζωές, είχε υλικό περίσσευμα για τουλάχιστον άλλες τόσες. Μπορούσε να αγοράσει ό,τι ήθελε, να εκπληρώσει όποια επιθυμία του ερχόταν στο μυαλό μέσα σε ένα λεπτό.
Και κάπου εκεί ήρθε κάτι… άυλο, όπως ο ΠΑΟΚ να του δώσει την πνευματική ολοκλήρωση, την ισορροπία, την εσωτερική κάθαρση, να νοηματοδοτήσει με διαφορετικό τρόπο την ζωή του, την ύπαρξη του, τον ρόλο του.
Τα σημαντικότερα πράγματα στην ζωή, δεν είναι πράγματα. Με την περπατησιά του στην ιστορία του Δικεφάλου, ο Ιβάν Σαββίδης πρόσφερε πράγματα που δεν είναι μετρήσιμα. Είναι άυλα, μα ανεκτίμητης αξίας.
Η ηγετική του μορφή έφερε πίσω την αίσθηση της αυτοπεποίθησης, σε ένα τεράστιο πληθυσμιακό κομμάτι που ένιωθε ισόβια καταδικασμένο να ζει με αποφάγια χαράς, με μικρές σταγόνες ευτυχίας.
Σε ένα τεράστιο πληθυσμιακό κομμάτι με αθλητικές πληγές τόσο βαθιές, που έμοιαζαν αδύνατο να επουλωθούν.
Σε ένα τεράστιο πληθυσμιακό κομμάτι που έμοιαζε απογοητευμένο, κουρασμένο, αποκαμωμένο, σχεδόν συμβιβασμένο με την μοίρα του, με την αδικία, την ανισότητα, τον φαταουλισμό της καθεστηκυίας τάξης.
Η ηγετική του μορφή ήρθε για να εγγυηθεί πως ο ΠΑΟΚ μαζί του δεν πρόκειται ποτέ ξανά να είναι ρακένδυτος, κουρελής, δέσμιος, πιόνι, κομπάρσος, αλλά πρωταγωνιστής και οδηγός των εξελίξεων. Ένα ενοχλητικό «αγκάθι» στα σχέδια όσων λαίμαργα καταβρόχθιζαν μόνοι τους ολόκληρη την πίτα, αφήνοντας μόνο κάτι ψίχουλα για τους άλλους
