Ίσως να μην άλλαζε σχεδόν τίποτα επί της ουσίας αν ο ΠΑΟΚ γνώριζε την ήττα απόψε στο “Καραϊσκάκη”. Ακόμα και η ισοπαλία μπορεί να θεωρηθεί ως συνέχεια του αρνητικού σερί των 11 αγώνων χωρίς νίκη. Όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.
Ο Δικέφαλος είχε στο “Καραϊσκάκη” ίσως την τελευταία του ευκαιρία πριν τον τελικό κυπέλλου για να δείξει ότι έχει ακόμα σφυγμό. Ότι δεν θα πάει σε μια βδομάδα στο ΟΑΚΑ σε κωματώδη κατάσταση ψάχνοντας εκεί την “νεκρανάσταση”.
Ένας βαθμολογικά αδιάφορος αγώνας εμπεριείχε την πιο κρίσιμη στιγμή, το πιο κρίσιμο σημείο καμπής πριν την τελική ευθεία της ερχόμενης βδομάδας. Ο παλμογράφος είχε ξανά ενδείξεις, είχε ήχους, επανάφερε την αισιοδοξία.
Η εμφάνιση των Κυπελλούχων Ελλάδας στον Πειραιά ήταν αυτό που χρειαζόταν για να πάρουν τα πάνω τους όλοι όσοι εμπλέκονται στον “ασπρόμαυρο” οργανισμό. Παίκτες, προπονητές, διοίκηση, κόσμος.
Τα αισιόδοξα μηνύματα δεν ήρθαν μόνο από την αγωνιστική εικόνα ή το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και από μεμονωμένες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών. Περιπτώσεις όπως οι Σβαμπ, Μιτρίτσα και Ζίβκοβιτς που ο Δικέφαλος έχει ανάγκη για να κατακτήσει τον εναπομείναντα στόχο του, περιπτώσεις όπως ο Σοάρες που βρήκε δίχτυα, περιπτώσεις όπως οι Μπίσεσβαρ, Κρέσπο και Ελ Καντουρί που επέστρεψαν και πήραν χρόνο συμμετοχής, περιπτώσεις όπως ο Τσαούσης φυσικά με πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου.
Μένουν πλέον δυο παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό. Δυο εντελώς διαφορετικές αναμετρήσεις. Αυτή της Τούμπας δεν περιλαμβάνει τίποτα περισσότερο από το πρεστίζ της 2ης θέσης ή ίσως το χάλασμα της 4ης. Περιλαμβάνει όμως και την φόρα των δυο αντιπάλων για το επόμενο τους αντάμωμα μετά από μερικές μέρες. Μπορεί κι αυτό να παίξει τον ρόλο του.
