Ο ΠΑΟΚ δεν έχει αυτό που θέλει, αλλά κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με αυτό που έχει. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Η Τούμπα είναι ζόρικη, γκρινιάρα, απαιτητική, δύσκολη. Θα γιουχάρει, θα σφυρίξει ή (ακόμα χειρότερα) θα αδιαφορήσει, αν σε δει να μπορείς, αλλά να μην θες.
Από την άλλη, όμως, είναι και δίκαιη. Αν σε δει να μην μπορείς, αλλά να θες, θα σε «σπρώξει». Θα φωνάξει, θα ουρλιάξει, θα προκαλέσει σεισμικές δονήσεις. Θα δώσει ούριο άνεμο με την ανάσα της. Θα κόψει τα πόδια του αντιπάλου. Θα τον σκιάξει. Θα παίξει κι αυτή.
Η Τούμπα είναι ένα γήπεδο που ξέρει να ανταμείβει. Κυρίως, όμως, ξέρει να παίζει κι αυτή μπάλα, όταν χρειάζεται.
Αν σε δει να ασθμαίνεις, να λαχανιάζεις, να μην μπορείς άλλο, να είσαι ελλειμματικός, προβληματικός, αλλά να καταθέτεις ειλικρίνεια μέσα στο γήπεδο, τότε θα σου δώσει ακόμα και τα σώψυχα της.
Δευτέρα απόγευμα, αντιεμπορική ώρα, μαζεύτηκαν πάνω από 15.000 κόσμος σε ένα αντιεμπορικό παιχνίδι, απέναντι σε έναν αντιεμπορικό αντίπαλο.
Μαζεύτηκαν για να δουν μία αντιεμπορική ομάδα, που παράγει φάσεις με το σταγονόμετρο, πολλές φορές παίζει σε ληθαργικό τέμπο και ψάχνει το μισό γκολ για να βγάλει από την μύγα ξίγκι.
Κι όμως, μετά το τελευταίο σφύριγμα, το τρίτο ημίχρονο θύμιζε νίκη σε ντέρμπι. Όλοι οι παίκτες πήγαν στο πέταλο της Θύρας 4 και το γιόρταζαν μαζί με την ψυχή τους.
