Οποιαδήποτε ποδοσφαιρική προσέγγιση, οποιαδήποτε αγωνιστική ανάλυση, οποιαδήποτε λογική εξήγηση ή ερμηνεία, τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να σταθεί μετά από μια τέτοια εξέλιξη αναμέτρησης.
Ένα γκολ που διαμορφώνει αποτέλεσμα στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ματς, πόσο δε μάλλον όταν αυτό είναι 102ο λεπτό, πόσο δε μάλλον όταν στα προηγούμενα 101 η ομάδα που το δέχεται θα έπρεπε να είχε εξασφαλίσει
την νίκη.
Τίποτα δεν μπορεί να ωραιοποιήσει τον τρόπο της απώλειας, τίποτα δεν μπορεί να γλυκάνει την αίσθηση της στιγμής, τίποτα δεν μπορεί να βοηθήσει για να χωνευτεί μια τέτοιου είδους εμπειρία. Θέλει ώρες, μπορεί και μέρες. Ίσως μια βραδινή κατσαρόλα στιφάδο να χωνεύεται πιο εύκολα στο στομάχι του ΠΑΟΚτσή. Ένα στομάχι που πάντα δέχεται πιέσεις, ένα στομάχι που πάντα έχει αντοχές. Όσο βαρύ κι αν είναι αυτό που θα κάτσει μέσα του.
Έχουν σημασία τα όσα έγιναν στα 101 λεπτά αγώνα στο “Γεντί Κουλέ”; Για απόψε μάλλον όχι. Για την πιο γενική εικόνα όμως, για το βάθος χρόνου, δεν γίνεται να μην αναλυθούν. Πρώτα από τους υπεύθυνους, μετά από τους υπόλοιπους.
Ο ΠΑΟΚ λοιπόν ήταν η ομάδα που σχεδόν σε κανένα σημείο του αγώνα δεν έχασε τον έλεγχό του. Πέρα από κάποια ατομικά μικρολάθη στα πρώτα λεπτά, ήρθε ένα υπέροχο γκολ από τον Νάρεϊ δείχνοντας πώς μια επαρκής μεσοεπιθετική ποιότητα μπορεί να κάνει την διαφορά και να ξεκλειδώσει ένα ματς. Αυτή που μπορεί να εμφανιστεί αποσπασματικά σε κάποια φάσεις κάποιων ματς του φετινού ΠΑΟΚ, αλλά είναι αδύνατον να είναι συνεχής. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει ούτε σε ποσοτική αφθονία ούτε σε καθαυτή την ποιοτική αφθονία. Αντίθετα υπάρχει μέγα έλλειμμα. Κάτι που φάνηκε στην συνέχεια της αναμέτρησης.
Εκεί δηλαδή όπου ο Δικέφαλος θα μπορούσε και θα έπρεπε να “κλειδώσει” την νίκη του αλλά δεν το κατάφερε ποτέ. Είτε γιατί αγνοεί έναν κανονικό σέντερ φορ, είτε γιατί οι γύρω αυτού, που ενδεχομένως θα μπορούσαν να κάνουν την ίδια δουλειά, είναι αναποτελεσματικοί, “ελαφριοί” ή μη αποφασιστικοί.
Από εκεί και πέρα, παρακολουθήσαμε για ένα ακόμα παιχνίδι τον αντίπαλο να στοχεύει στην αριστερή πλευρά της άμυνας. Στην πλευρά όπου ο Βιεϊρίνια δείχνει να μην μπορεί να ανταπεξέλθει (ασχέτως της ποιοτικότατης ασίστ-κάθετης μπαλιάς στον Νάρεϊ για το 0-1), στην πλευρά που λίγα μέτρα πιο πίσω υπάρχει ένας εκκολαπτόμενος 18χρονος (ο Κουλιεράκης έδειξε και πριν και απόψε εξαιρετικά δείγματα, δεν είναι αυτό το θέμα συζήτησης), στην πλευρά που δεν δίνονται βοήθειες από τους υπόλοιπους.
Στην ουσία πάντως ο Δικέφαλος δεν απειλήθηκε ιδιαίτερα. Δεν ίδρωσε. Αντίθετα, ίδρωσε για να μπορέσει να μετουσιώσει σε “γκολ-λήξη αγώνα” κάποια από τις αμέτρητες καλές ευκαιρίες που βρήκε μπροστά του. Είτε σε κλειστό γήπεδο, είτε – ακόμα περισσότερο – σε ανοιχτό όταν ο ΟΦΗ άφησε αναγκαστικά πολλούς χώρους. Κι έμεινε τελικά με τον ιδρώτα.
Και όλα αυτά θα τα συζητούσαμε ξανά και απλά ως παθογένειες της φετινής ομάδας, αν δεν ερχόταν η κεφαλιά του Διαμαντή στο 102’. Το (κατά τα άλλα δίκαιο) 0-1 θα τα έφερνε ως συζήτηση, το 1-1 στο 102’ τα φέρνει ως νερό στον μύλο της γκρίνιας.
ΥΓ. Το γεγονός ότι το γκολ ήρθε από πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ, θα μπορούσε να είναι σημειολογικό, αλλά πλέον – μετά από όσα έχουν δει και βλέπουν τα μάτια μας- δεν προκαλεί καμιά εντύπωση…
