Ο Σταύρος Σαράφης έφυγε από τη ζωή στα 72 του χρόνια, με τους οικείους του, τους πρώην συμπαίκτες του και όλη την οικογένεια του ΠΑΟΚ να πενθούν για τον χαμό τον θρυλικού Καίσαρα.
Για την είδηση του θανάτου του μίλησε ο συμπαίκτης του επί 8 χρόνια, Παναγιώτης Κερμανίδης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «City Of Primo» και στην εκπομπή «Full Επίθεση».
Αναλυτικά τα όσα είπε:
Για την είδηση του θανάτου του Σταύρου Σαράφη:
«Τα νέα είναι ιδιαίτερα δυσάρεστα για όταν ακούς για άνθρωπο δικός σου, που έζησες μαζί του στιγμές, χαρές λύπες. 8 χρόνια μαζί με τον Σταύρο, στα αποδυτήρια τα ντουλαπάκια ήταν δίπλα- δίπλα. Έχω πολλά πράγματα να θυμηθώ από τον Σταύρο, πολλά παιχνίδια. Δεν τελειώνουν οι μνήμες. Πραγματικά είναι μεγάλη η λύπη μου σήμερα».
Για το τι ήταν ο ΠΑΟΚ για τον Σταύρο Σαράφη:
«Για τον Σταύρο ο ΠΑΟΚ ήταν το σπίτι του, η οικογένεια του, η ζωή του. Από τότε που τον γνώρισα, μόνο ΠΑΟΚ τον ήξερα. Έπαιξε μόνο για τον ΠΑΟΚ και πραγματικά η ζωή του όλη ήταν ο ΠΑΟΚ».
Για το τι ήταν ο Σταύρος Σαράφης για τον ΠΑΟΚ:
«Ο Σταύρος έγραψε την δική του ιστορία με τον ΠΑΟΚ, και αυτή η ιστορία ανέβασε πολύ ψηλά τον σύλλογο. Έδωσε τίτλους, χαρές, αύξησε τον λαό του. Ο ΠΑΟΚ σαν σύλλογος πρέπει να είναι πολύ περήφανος που είχε στις τάξεις του αυτόν τον ποδοσφαιριστή».
Για τη φράση «μανούλα μου»:
«Ο Σταύρος χρησιμοποιούσε την φράση “μανούλα μου” και σε φίλους και σε αποδυτήρια. Ο καθένας μας είχε το ψευδώνυμο του, τον Σταύρο έτσι τον φωνάζαμε. Χρησιμοποιούσε αυτή τη φράση και με αυτόν τον τρόπο σε έφερνε κοντά του. Ο χαρακτήρας του Σταύρου άλλαζε όταν μπαίναμε στο γήπεδο. Εκεί γινόταν άλλος άνθρωπος, πραγματικός επαγγελματίας για τότε. Ήθελε πάντα να κερδίζει, έτρεχε, φώναζε μας μετέφερε το πάθος του. Ήταν πραγματικά επαγγελματίας για εκείνη την εποχή, σε κάθε παιχνίδι ή προπόνηση.
Ήμασταν σε ένα μεγάλο σύλλογο, με μεγάλο λαό και αυτό του έδινε δύναμη στον Σταύρο, όπως και όλους μας. Ήμασταν περήφανοι που παίζαμε σε αυτόν τον μεγάλο προσφυγικό σύλλογο. Ήμασταν μια οικογένεια, έπρεπε να μας βλέπατε στο ξενοδοχείο. Ο Σταύρος ήταν πάντα στο επίκεντρο, ήταν πολύ αγαπητός σε όλους μας».
Για το γεγονός ότι ο Σταύρος Σαράφης ήταν ένα σύγχρονο χαφ:
«Νομίζω ότι ο ΠΑΟΚ από τότε δεν έχει αναδείξει τέτοιο χαφ. Ο Σταύρος και σήμερα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο θα έπαιζε άνετα. Ήταν ένας δυνατός ποδοσφαιριστής, αθληταράς, με τρομερά πνευμόνια και ήταν πάρα πολύ απειλητικός απέναντι στο τέρμα. Τα λένε και οι αριθμοί. Είχε φοβερό τάιμινγκ, όπως και να του έβγαζες τη σέντρα, είχε τον τρόπο να βάλει το κεφάλι του για να βάλει το γκολ».
Για το γκολ που θυμάται από τον Σταύρο Σαράφη:
«Παίζαμε με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα και έπρεπε το παιχνίδι οπωσδήποτε να το πάρουμε. Ήταν ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου για τους παίκτες. Οι οπαδοί ήθελαν να μείνει ο προπονητής και ήταν ένα παιχνίδι που έπρεπε να το πάρουμε. Είχαμε μπει αποφαιστηκά και τελικά το παιχνίδι κρίθηκε με ένα γκολ του Σταύρου του Σαράφη. Ένα σπάνιο γκολ, με τον Ιωσηφίδη να βγάζει μια σέντρα έξω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Ο Σαράφης σηκώθηκε στα σύννεφα και έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα με κεφαλιά από τα 16 μέτρα. Αυτό το γκολ δεν μπορώ να το ξεχάσω, ήταν ένα γκολ απίστευτης δυσκολίας. Είχε ένα φοβερό άλμα, και κυρίως τάιμινγκ. Ήταν ένας απίστευτος ποδοσφαιριστής.
Όταν εγώ ήρθα στον ΠΑΟΚ το καλοκαίρι του 1973, η ομάδα βρισκόταν στην Κύπρο για αγώνα πρωταθλήματος. Ο Σταύρος τότε είχε βάλει τρία γκολ, τα δύο με κεφαλιά. Το ένα ήταν πάλι με απίστευτη κεφαλιά. Τότε είχα ακούσει για πρώτη φορά το όνομα του Σταύρου Σαράφη, και ανυπομονούσα να τον γνωρίσω, τότε εγώ έκανα μόνος μου προπονήσεις στην Τούμπα. Όταν γύρισα γνώρισα την ομάδα και φυσικά τον Σταύρο.
Οκτώ χρόνια χαιρόμουν να βγάζω μπαλιές στον Σταύρο αυτά τα οκτώ χρόνια που παίζαμε μαζί. Ήξερα πως όπως και να την βγάλω, θα βρει την μπάλα. Δυστυχώς από εκείνη την ομάδα έφυγαν κι άλλα παιδιά. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον Σταύρο…»
