Χρησιμοποιώντας και καταναλώνοντας πλέον συστηματικά χαπάκια για την ναυτία, συνεχίζουμε να παρακολουθούμε τα σκαμπανεβάσματα του φετινού ΠΑΟΚ. Αναμενόμενα μεν, αλλά ούτε το κεφάλι ούτε το στομάχι έχουν τόσες αντοχές για να τα αντέξουν. Είναι απαραίτητη και η φαρμακευτική υποστήριξη…
Έκπληξη δεν ήταν ούτε το σπουδαίο διπλό στο “Καραϊσκάκη” πριν έξι μέρες, έκπληξη δε θα ήταν ούτε αν ο Δικέφαλος έχανε απόψε από τον Αστέρα Τρίπολης, έκπληξη δεν είναι ούτε τώρα που ισοφάρισε στην τελευταία φάση του αγώνα. Όλα αυτά – ευτυχώς ή δυστυχώς – είναι μέσα στο νορμάλ πρόγραμμα του συνόλου του Λουτσέσκου. Μιας ομάδας που βρίσκεται στο στάδιο του χτισίματος, και μέχρι να φτάσει στο επόμενο χρειάζεται υπομονή. Πότε θα είναι αυτό το στάδιο της σταθερότητας; Αυτό ούτε ο Ρουμάνος μπορεί να το πει με σιγουριά, έτσι απάντησε σε ερώτηση του υπογράφοντα.
Τι είδαμε απόψε; Έναν ΠΑΟΚ να έχει για άλλη μια φορά την κατοχή της μπάλας, την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά να μην μπορεί να βρει τρόπους για να απειλήσει. Έτσι ξοδεύτηκε ένα ολόκληρο πρώτο ημίχρονο, και σα να μην έφτανε αυτό, είδε και πολλά ακόμα να “στραβώνουν”. Τρεις τραυματισμοί και αναγκαστικές αλλαγές μέχρι το 45′, ένα εναντίον του γκολ στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου, ένα πέναλτι για το 0-2 στο 54′.
Μια ομάδα με ξεκάθαρο πρόβλημα στη δημιουργία, έψαχνε ξαφνικά τρία γκολ σε 35 λεπτά αγώνα. Με την πλάτη στον τοίχο, χωρίς καθαρό μυαλό – στο 0-0, πόσο δε μάλλον στο 0-2 – και με ένα αναζητούμενο ταρακούνημα μέσα στο παιχνίδι που δεν πήρε από πουθενά.
Έπρεπε να έρθει μια ενέργεια του Κωνσταντέλια στο 81′, ένα εύστοχο πέναλτι, και τελικά μια ευτυχής συγκυρία στο 96′. Ευτυχής συγκυρία γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να βάλει γκολ ο Ολιβέιρα. Ένας Ολιβέιρα που μερικά λεπτά νωρίτερα δεν μπόρεσε να πάρει καν την κεφαλιά όντας μόνος του απέναντι στον Παπαδόπουλο. Αντί για κεφάλι, χρησιμοποίησε τον… ώμο! Απίστευτο για έναν παίκτη έτσι όπως τον ξέραμε, απίστευτο για έναν παίκτη που δεν μπορεί να φοβερίσει ή να προβληματίσει καμία άμυνα.
Δυο επισημάνσεις ακόμα για το ματς. Η πρώτη αφορά στον Αντρίγια Ζίβκοβιτς, άσχετα με την ατυχία του τραυματισμού του στο φινάλε. Ένας ποδοσφαιριστής που θα έπρεπε να κουβαλάει τον ΠΑΟΚ στις πλάτες του, φτάσαμε στο σημείο εδώ και καιρό, η ομάδα να “κουβαλά” αυτόν. Καμιά προσφορά, καμιά συνεισφορά στο δημιουργικό κομμάτι, μηδέν προσωπικές ενέργειες.
Η δεύτερη επισήμανση έχει να κάνει με το πολυσυζητημένο passing game της άμυνας στην πίεση, το χτίσιμο παιχνιδιού από πίσω και όλα αυτά που είναι καλά και χρήσιμα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο αλλά… Αυτή η υπερβολική προσήλωση, αυτή η υπερβολική εμμονή και το “stick to the plan” αναιρεί μερικές φορές τα αυτονόητα. Να διώξεις δηλαδή την μπάλα. Δεν απαγορεύεται από τους κανονισμούς! Δεν έγινε τουλάχιστον 3-4 φορές απόψε, κυρίως με τον Ίνγκασον και τον Κοτάρσκι.
Κλείνοντας, μεγάλο μέρος της αποψινής δυσκολίας που έβγαλε ο ΠΑΟΚ σε ανάπτυξη και λειτουργία έχει να κάνει με τον Ντάντας. Ένας ποδοσφαιριστής που έχει εξελιχθεί σε κλειδί της απόδοσης της ομάδας, μια μέτρια μέρα του έχει συνολικό αντίκτυπο. Όσο βελτιωμένος κι αν ήταν ο Κούρτιτς σε αυτό το ματς.
ΥΓ. Ο ΠΑΟΚ έχασε στην Τούμπα δυο βαθμούς αλλά ακόμα περισσότερους ποδοσφαιριστές. Το ιατρικό δελτίο είναι μακρύ και σοβαρό, οι λύσεις περιορίζονται, η διακοπή για το Μουντιάλ φαντάζει όαση από πολλές απόψεις πλέον…
