Η ήττα του ΠΑΟΚ στην OPAP Arena θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια απλή απώλεια βαθμών σε ένα εκτός έδρας ντέρμπι πρωταθλήματος. Η σημειολογία της όμως, ίσως και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, αφήνει μια πιο βαθιά αίσθηση της κατάστασης. Ένα τέλος εποχής.
Το κλαμπ που από καιρό έχει μπει σε ένα άλλο στάτους οικονομικής διαχείρισης και ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας, απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο από την εικόνα της ομάδας του αήττητου νταμπλ και των τίτλων που ήρθαν τα προηγούμενα χρόνια. Τα σημεία σύνδεσης του τότε ΠΑΟΚ με τον τώρα ΠΑΟΚ ελαχιστοποιούνταν, και τελικά δείχνουν ότι εκμηδενίστηκαν.
Από την μία πλευρά λογικό καθώς ένας κύκλος ολοκληρώθηκε, έκλεισε, άνοιξε ένας νέος. Από την άλλη αναγκαίο για να καταλάβει και ο τελευταίος αιθεροβάμων ότι αυτή η ομάδα δεν είναι συνέχεια της προηγούμενης αλλά πλέον ένα τελείως διαφορετικό και αυτόφωτο σύνολο με συγκεκριμένο πλάνο που χρειάζεται υπομονή.
Μέσα σε αυτό το κλείσιμο του κύκλου, “έπρεπε” να έχει συμμετοχή και η ΑΕΚ. Σήμα κατατεθέν της περίπου 5ετους αγωνιστικής άνθησης του Δικεφάλου. Κάποτε θα κέρδιζε, κάποτε θα έκλεινε και αυτή τον κύκλο της “εκδίκησης” που βίωσε στο πετσί της. Με την ανέγερση του καινούριου γηπέδου, μπήκε (ή προσπαθεί να μπει) κι αυτή στη νέα εποχή της.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου ουσιαστικά παρέδωσε πνεύμα από νωρίς και ηττήθηκε από μια ομάδα που το ήθελε περισσότερο, αλλά είχε και τρόπο να το πάρει. Ένα δεκάλεπτο ήταν το μόνο που είχαν να επιδείξουν οι φιλοξενούμενοι. Έκτοτε αγνοήθηκαν οι φάσεις, οι ευκαιρίες, η δημιουργία, η αντίδραση.
Η ΑΕΚ εκμεταλλεύτηκε την καλό pressing που στοχευμένα άσκησε ψηλά σε μεγάλα κομμάτια του ματς, και από τη στιγμή που “έπιασε” για πρώτη φορά και προηγήθηκε στο 36′, δεν ένιωσε καμιά απειλή. Είχε την ορμή και την ώθηση της έδρας, είχε και έναν αντίπαλο παθητικό που δεν την ανησυχούσε. Τι άλλο να ζητήσει;
Οι “ασπρόμαυροι” είχαν να επιδείξουν μόνο το πείσμα του Κωνσταντέλια και τα αντανακλαστικά του Κοτάρσκι. Ράφα Σοάρες και Ζοάν Σάστρε δεν ανταποκρίθηκαν στο πρώτο κάλεσμα βασικού, κάτι που δεν μπορεί να προκαλεί εντύπωση, με τις συνθήκες που έγινε.
Στα – προσωπικά μου – αξιοσημείωτα του ντέρμπι, μια φάση του 68ου λεπτού, όταν Ολιβέιρα και Ελ Καντουρί βρέθηκαν με την μπάλα μέσα στην ψιλοάδεια περιοχή, δε συνεννοήθηκαν ποτέ τι θα κάνουν, δεν κοίταξαν ποτέ μέτωπο προς την εστία, και τελικά έβγαλαν την μπάλα έξω για να πάει μετά πλάγια και να γίνει μια σέντρα για να επιστρέψει… η μπάλα στην περιοχή και φυσικά να χαθεί.
ΥΓ. Ψιλά γράμματα η προστασία που παρείχε ο διαιτητής Στεφάνσκι στους γηπεδούχους. Στις κάρτες, στα φάουλ, στα σπόρια, στις μερίδες κτλ.
