Ο ωμός ρεαλισμός είναι ο μόνος τρόπος για να αποδεχθείς την πραγματικότητα και να προχωρήσεις. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Ερωτηθείς για το παρόν και το μέλλον του ποδοσφαίρου, ο Λουτσιάνο Σπαλέτι έκανε πρόσφατα μία συναρπαστική δήλωση, που περικλείει την ρευστότητα και το νόημα ενός αθλήματος που αλλάζει, κι ας μην το καταλαβαίνουμε: «Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν πλέον συστήματα και σταθεροί σχηματισμοί. Όλα έχουν να κάνουν με τους χώρους που αφήνεις στον αντίπαλο. Πρέπει να είσαι γρήγορος για να τους εντοπίσεις και να ξέρεις να τους εκμεταλλευτείς την κατάλληλη στιγμή, παίζοντας με θάρρος, ακόμα και όταν πιέζεσαι ασφυκτικά».
Ψάχνοντας λιγάκι τους αριθμούς μετά το ντέρμπι των δύο Δικεφάλων, αυτές τις «τρύπες», τα κενά, τα μεσοδιαστήματα, ο ΠΑΟΚ δεν τα βρήκε ποτέ. Η κατοχή μπάλας έφτασε το 59% και οι σωστές μεταβιβάσεις που έκανε ήταν 429 έναντι 304. Θα πίστευε κανείς ότι έπαιξε μονότερμα τον αντίπαλο και το 2-0 μοιάζει πλασματικό.
Κι όμως, με τόσο passing game, με τόση κυκλοφορία, με τόσο γύρω-γύρω όλοι, ο ΠΑΟΚ δεν έκανε τελική μετά το 8ο λεπτό! Το ακόμα πιο θλιβερό; Ακόμα κι αν στην εστία της ΑΕΚ καθόταν μία καρέκλα, πάλι θα κρατούσε το μηδέν, ο Αθανασιάδης δεν χρειάστηκε να λερώσει καν τα γάντια του, οι αντίπαλοι δεν έκαναν ούτε μισή τελική που να πήγε προς την εστία του!
Αντίθετα, η ΑΕΚ αυτές τις «τρύπες» τις βρήκε. Εντόπισε τα κενά ασφαλείας που έχει το λογισμικό σύστημα του ΠΑΟΚ, δηλητηρίασε το παιχνίδι του και τον χτύπησε ακριβώς εκεί που πονούσε.
Ήταν μία μάχη ανάμεσα στο pro-active και το re-active στιλ παιχνιδιού, μία φιλοσοφική διαμάχη που δεν έχει σταθερό νικητή. Ο ΠΑΟΚ επιλέγει να χτίζει τις επιθέσεις του από πολύ χαμηλά πόδι-πόδι. Η ΑΕΚ επιλέγει να πρεσάρει ανηλεώς ακόμα και την πρώτη πάσα, να στήνει παγίδες, να βάζει σκληρά τάκλιν, τζαρτζ, να ενοχλεί, να πιέζει, να πιέζει και στο τέλος να… στραγγαλίζει τον αντίπαλο.
Και τα δύο γκολ της ΑΕΚ προήλθαν από πίεση και κλέψιμο ψηλά, στο δικό της τρίτο του γηπέδου. Η πιο κλασική της ευκαιρία με το σλάλομ του Πινέδα και την απίθανη επέμβαση του Κοτάρσκι προήλθε ακριβώς από τον ίδιο τρόπο. Από το λυσσαλέο μαρκάρισμα ψηλά, που επέτρεπε στην Ένωση να κλέβει μπάλες και να απειλεί άμεσα, με αστραπιαίο επιθετικό τρανζίσιον. Σε κανονική ροή, σε set παιχνίδι δεν μπόρεσε να παράξει σχεδόν τίποτα. Δεν χρειάστηκε…
Εκτός από τα συστήματα, στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν πια και κλασικές θέσεις. Στον ΠΑΟΚ όλη την χρονιά γκρινιάζουν, φωνάζουν, ουρλιάζουν για την απουσία ενός παίκτη στο «δέκα». Ούτε η ΑΕΚ έχει «δέκα». Έφτιαξε όμως ένα… ατυπικό δεκάρι, που έτσι όπως παίζει προσφέρει πολλά περισσότερα από ένα κλασικό, δαντελένιο, βελούδινο «δεκάρι» παλιάς κοπής.
Ο Σέρχιο Αραούχο παίζει φέτος σε έναν νέο ρόλο, ως shadow striker, πίσω από τον κλασικό φορ στο 4-1-3-1-1 του Αλμέιδα. Ένας παίκτης που όλη του την ζωή έπαιζε εννιάρι, αποφάσισε να ρίξει το εγώ του, να θυσιάσει την βόλεψη του και να κάνει ένα σωρό χαμαλοδουλειές.
Ο Αργεντινός ήταν ο παίκτης με τα περισσότερα τάκλιν στο γήπεδο (με την ανοχή του Στεφάνσκι που του χάρισε την κάρτα σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις), αυτός που ενόχλησε και χάλασε πιο πολύ από όλους το μυαλό των παικτών του ΠΑΟΚ. Αυτός που με την πίεση του, έφτιαξε από το τίποτα το πρώτο γκολ, αυτός που με την ενέργεια του ένωσε τέλεια τις γραμμές, αυτός που με το πάθος του παρέσυρε τους συμπαίκτες του και τον κόσμο σε έναν φρενήρη ρυθμό.
Ο Αραούχο σκοράρει λιγότερο από ποτέ, όμως είναι πιο χρήσιμος από ποτέ. Παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο της ζωής του, κι ας είναι μακριά από το γκολ. Εκπέμπει τέτοια ενέργεια που φέρνει μία έκρηξη αδρεναλίνης. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που βγάζουν οι μπροστινοί του ΠΑΟΚ: ο Νέλσον Ολιβέιρα, ο Μπίσεσβαρ, ο Ελ-Καντουρί, (ο Σβαμπ από τους μέσους) παίκτες παλιάς κοπής, που δεν μπορούν να κερδίσουν μάχες, είναι μιας ταχύτητας και μιας χρήσης, πιθανότατα ξεπερασμένοι πια για το υψηλό επίπεδο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
