Ο αθλητής του ΠΑΟΚ στην άρση βαρών, Βασίλης Λαμπριανίδης, μιλά αποκλειστικά στο INPAOK για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, την μηδενική στήριξη από την Πολιτεία, αλλά και για το μέλλον του αθλήματος το οποίο είναι… σκοτεινό.
Αναλυτικά όσα δήλωσε αποκλειστικά στο INPAOK:
Για την κατάκτηση του πρωταθλήματος:
«Δείχνουμε κάθε χρόνο σαν ΠΑΟΚ το πρόσωπό μας. Είναι το τρίτο σερί Πανελλήνιο που παίρνουμε. Φαίνεται η δουλειά που γίνεται στο γυμναστήριό μας και από τον προπονητή μας τον κύριο Σαλτσίδη, ο οποίος είναι καθημερινά εδώ και πρωί και απόγευμα και δίνουμε όλοι μαζί το 100%, ώστε να ανεβαίνουμε πάντα στο πρώτο σκαλί του βάθρου και αυτό που θέλω να πω είναι πως ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο και μπάσκετ.
Βλέπετε και εμείς κάθε χρόνο ανεβαίνουμε στο πρώτο σκαλί, όμως ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν μπορεί να δει τι δουλειά ρίχνουμε στα γυμναστήρια και όλο τον κόπο μας, γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει στήριξη.
Όχι απαραίτητα από κάποιον άνθρωπο του ΠΑΟΚ, αλλά να υπάρξει κάποιος να μας βοηθήσει, γιατί εγώ ας πούμε αύριο-μεθαύριο θα χρειαστεί να δουλέψω και μετά να σταματήσω το άθλημα. Δεν λέω ωραία τα μετάλλια, αλλά η ζωή έξω είναι αλλιώς».
Για την στήριξη της Πολιτείας στην άρση βαρών γενικότερα:
«Αυτά που παίρνουμε από την Πολιτεία είναι ουσιαστικά μηδενικά πράγματα. Έτσι έχουμε μάθει εμείς. Εγώ από οκτώ χρονών είμαι στο γυμναστήριο και προπονούμε σκληρά καθημερινά.
Οι πιο πολλοί το κάνουν όχι μόνο για τις ομάδες τους αλλά και για την πατρίδα πάνω απ’ όλα. Έτσι είναι τα πράγματα η Πολιτεία είναι ανύπαρκτη, η ομοσπονδία ανύπαρκτη, όμως έτσι έχουμε μάθει να δουλεύουμε και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε, γιατί η δουλειά μας είναι αυτή. Αλλά μέχρι ένα σημείο, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε και όρια».
Για το μέλλον του αθλήματος κι τις φήμες που λένε πως από τους Ολυμπιακούς του 2028 δεν θα είναι Ολυμπιακό Άθλημα η άρση βαρών:
«Είναι πολύ στενάχωρο. Κακά τα ψέματα κάθε αθλητής μια Ολυμπιάδα ονειρεύεται, αλλά δεν υπάρχουν και κίνητρα στην Ελλάδα. Θέλω να πω ότι παλιά έμπαινες στην αστυνομία ή στο Δημόσιο, αλλά όλα αυτά έχουν καταργηθεί, δεν μπαίνεις πουθενά! Όσο για την ομοσπονδία θα σου δώσω ένα παράδειγμα.
Τραυματίστηκα τον Μάιο και κανένας δεν ήρθε να με πιάσει από το χέρι. Δεν το περίμενα κιόλας! Αλλά κανείς δεν ήρθε να μου πει, ξέρεις τι Βασίλη είσαι αθλητής της Εθνικής ομάδας, να έρθεις να σε βοηθήσουμε. Κανείς όλα αυτά τα έκανε ο προπονητής μου ο κύριος Παύλος».
