Ο ΠΑΟΚ και οι πιτσιρικάδες του είναι υποχρεωμένοι να περάσουν από όλα τα στάδια της εξελικτικής διαδικασίας. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.
Τα νιάτα. Τα νιάτα είναι ασυγκράτητα, γεμάτα ενθουσιασμό, ενέργεια, όνειρα. Φλέγονται από επιθυμία. Θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα. Είναι ατρόμητα, γεμάτα ορμή, θάρρος, τους συνεπαίρνει το συναίσθημα, το θυμικό, η αδρεναλίνη. Μεταδίδουν έναν απροσδιόριστο ηλεκτρισμό, μία σπίθα, ένα σκίρτημα, ένα ταρακούνημα στο σώμα και στην ψυχή.
Είναι αδύνατον να βλέπεις τον Γιάννη Κωνσταντέλια στο γήπεδο και να μην ταράζεται το «είναι» σου. Ο μικρός είναι… αέρας, είναι αδύνατον να τον πιάσεις, να τον τιθασεύσεις, να τον δαμάσεις. Απλώς κάθεσαι και τον απολαμβάνεις, όπως ένα δροσιστικό, αναζωογονητικό αεράκι.
Δεν θυμάμαι από πότε είχε να εμφανιστεί ένας Έλληνας και δη πιτσιρικάς που να προκαλεί τέτοιο hype, που να είναι τόσο οικουμενικά αποδεκτός από τους οπαδούς όλων των ομάδων, που να αποτελεί αφορμή για πληρώσει κάποιος εισιτήριο για να τον δει.
Να κάνει ένα «εχθρικό» γήπεδο, όπως ο Νεάπολη να τον επιβραβεύει με ένα γενναιόδωρο staning ovation. Να προκαλεί αφωνία θαυμασμού σε ένα άλλο «εχθρικό» γήπεδο, όπως το Περιστέρι.
Ίσως, ο Χρήστος Τζόλης, μα εκείνος ήταν περισσότερο finisher, ετούτος είναι ένας αυθεντικός δημιουργός. Το ελληνικό ποδόσφαιρο βγάζει τέτοιους με το σταγονόμετρο, είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Η εξέλιξη του είναι σοκαριστικά γρήγορη. Εκεί που ο ίδιος έπρεπε να τρέξει χιλιόμετρα για να καλύψει την απόσταση που υπήρχε ανάμεα σε αυτόν και το ποδόσφαιρο των μεγάλων (σωματικά, τακτικά, πνευματικά), αυτός που πρέπει να τρέξει για να τον φτάσει είναι ο ΠΑΟΚ, οι γύρω του.
Ακόμα κι έτσι όμως, παραμένει ένα 19χρονο παιδί, με ότι συνεπάγεται αυτό. Δεν έχουμε δει παρά το trailer της ταινίας (του). Είναι ένα ανολοκλήρωτο πρότζεκτ, μια δουλειά στα σκαριά. Μοιραία, μέχρι την ποδοσφαιρική του ωρίμανση θα πρέπει να περάσει τις παιδικές ασθένειες, να σκληρύνει, να δοκιμαστεί, να σφυρηλατηθεί ως παίκτης και ως άνθρωπος, να περάσει στο επόμενο επίπεδο.
