Μετρημένες και παραδειγματικές οι περιπτώσεις στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, Γκεραρντοποιημένο… το ελληνικό δείγμα γραφής. Μια επιλογή που συνήθως δεν προ-αποφασίζεται αλλά παίρνει σάρκα και οστά συν τω χρόνω, σταδιακά και προοδευτικά. Η μακροημέρευση ενός προπονητή στον πάγκο μιας ομάδας άλλωστε εξαρτάται από ένα σωρό διαφορετικούς παράγοντες. Και πάνω από όλα, παντού και πάντα, από το σκορ ενός ή μιας χούφτας 90λεπτων.
Όταν απεμπλακείς από το τριπάκι του “δοκάρι και μέσα ή δοκάρι κι έξω”, έχεις κάνει το πρώτο βήμα. Δε φτάνει όμως αυτό. Ένας τέτοιος πολυετής και πετυχημένος γάμος προϋποθέτει το ταίριασμα των δυο πλευρών, τα αμοιβαία “θέλω” και τις αμοιβαίες υποχωρήσεις. «Στο καλό και στο κακό, στα πλούτη και στην φτώχεια, στην αρρώστια και στην υγεία» που λένε.
Γιατί όμως ο Ράζβαν Λουτσέσκου μπορεί, δικαιούται ή θα έπρεπε να γίνει ένας Άλεξ Φέργκιουσον του ΠΑΟΚ;
Αφήνοντας έξω και μακριά την εύκολη κριτική ενός κυριακάτικου αποτελέσματος και την αποδοκιμασία μιας γκέλας, το ζήτημα είναι πολύ πιο ευρύ από ένα στραβοστόμιασμα κάποιου στη Θύρα 1 της Τούμπας ή μια ανέξοδη ψυχοθεραπεία μέσω μηδενιστικών αναρτήσεων στα social media. Εκ των πραγμάτων ο λόγος γίνεται για τη μεγάλη εικόνα. Για το βάθος χρόνου, για το δάσος και όχι το δέντρο.
Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί έλλειψη μειονεκτημάτων για τον Ρουμάνο. Και κολλήματα έχει, και στραβά έχει, και αδυναμίες έχει, και λάθη κάνει. Ας συμφωνήσουμε όμως ότι γνωρίζει την ομάδα καλύτερα από οποιονδήποτε.
Ας συμφωνήσουμε ότι υπάρχει ένα ακόμα πολύ καθοριστικό προαπαιτούμενο. Ο Λουτσέσκου νιώθει ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟΚ νιώθει Λουτσέσκου.
Ας συμφωνήσουμε επίσης ότι το έργο του, η δουλειά που παρουσιάζει, ακόμα κι όταν καθυστερεί, αποτυπώνεται πάντα στο γήπεδο. Ας συμφωνήσουμε ότι είναι ο πιο πετυχημένος προπονητής του Δικεφάλου.
Ας παραδεχτούμε ότι οποιαδήποτε ομάδα των υπόλοιπων Big-4 θα πήγαινε γονατιστή στη Μεγαλόχαρη της Τήνου για να τον έχει στον δικό της πάγκο.
Ας αναλογιστούμε το αβαντάζ που έχει ένα κλαμπ πρωταθλητισμού όταν η κάθε σεζόν του θα είναι συνέχεια της προηγούμενης. Με τον ίδιο προπονητή. Ρωτήστε και τους υπόλοιπους για τη βαρύτητα αυτής της παραμέτρου.
Φτάνοντας σε ακόμα πιο απτά επιχειρήματα, ο ΠΑΟΚ πλέον βαδίζει σε μια λογική αυτάρκειας, σε μια ποδοσφαιρική φιλοσοφία ενός νεαρού και εξελίξιμου ρόστερ, σε ένα πλάνο που συνδυάζει την παραγωγή και την διεκδίκηση.
Βρίσκεται ακόμα στη μετάβαση. Και η επιτυχία του όλου εγχειρήματος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη σταθερότητα και την ομαλότητα. Είναι διαφορετικό οι ταλαντούχοι πιτσιρικάδες – προφανώς σε συνδυασμό με τις πιο έμπειρες μονάδες – να εξελίσσονται μέσα σε ένα αρραγές περιβάλλον μιας συγκεκριμένης προπονητικής φιλοσοφίας. Και θα είναι διαφορετικό, και μάλλον καταστροφικό, να προχωρούν μέσα σε ένα καθεστώς αναπόφευκτων συχνών αλλαγών στην τεχνική ηγεσία.
Το τελευταίο μοιάζει νομοτέλεια στην πιθανή μετά-Λουτσέσκου εποχή και αποτελεί ακόμα μια πτυχή του θέματος. Η εποχή Σαββίδη δεν έχει να επιδείξει μνημεία υπομονής. Αν υπάρχει ένας που εμπιστεύεται η ιδιοκτησία είναι ο Λουτσέσκου. Καθοριστικός παράγοντας της ηρεμίας και της διαχείρισης όλων των αγωνιστικών (και μη) ζητημάτων.
Το συμβόλαιο του 53χρονου λήγει το καλοκαίρι του 2024. Κανείς δεν ξέρει αν ο ίδιος επιθυμεί να συνεχίσει, στον ΠΑΟΚ ή γενικότερα, για πολύ σε αυτή τη δουλειά. Μια πολυετής συνεργασία των δυο πλευρών θα ήταν ιδανική μέχρι αυτός να αποφασίσει την προπονητική του συνταξιοδότηση.
Μπορεί να μη μείνει 44 χρόνια σαν τον Γκι Ρου, μπορεί να μη γίνει Sir σαν τον Φέργκιουσον, αλλά έχει κάτι από Βενγκέρ. Razvan knows…
