Ο ΠΑΟΚ έβλεπε την εστία του Ολυμπιακού σαν κουμπότρυπα σαν κάποιος να είχε πειράξει τις διαστάσεις της. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Το ήθελε. Το ήθελε πολύ. Το ήθελε πάρα πολύ. Το ήθελε πιο πολύ από τον αντίπαλο. Η θέληση μετακινεί ακόμα και βουνά, αλλά ορισμένες φορές αδυνατεί να φυσήξει μία μπάλα προς μία εστία.
Η Τούμπα προκαλεί δέος. Ειδικά η γεμάτη, η φαντασμαγορική Τούμπα, σε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Σχεδόν οι μισοί από τους παίκτες των ασπρόμαυρων έζησαν για πρώτη φορά ένα τέτοιο ματς, σε μία τέτοια ατμόσφαιρα και έδειχναν πως το συναίσθημα παρέσυρε το μυαλό τους.
Συνειρμικά έδιναν τη εικόνα πως επεξεργάζονται μέσα στο μυαλό τους, ένα δικό τους γκολ και έναν δικό τους πανηγυρισμό μπροστά σε ένα φλεγόμενο πέταλο.
Σταμάτησαν να βλέπουν τον ελεύθερο συμπαίκτη, σταμάτησαν να σκέφτονται την εξτρά πάσα. Βγήκαν εκτός πλάνου, εκτός ύλης, εκτός πνεύματος της λογικής αυτής της ομάδας.
Στα πρώτα 82 δευτερόλεπτα ο ΠΑΟΚ είχε ήδη δύο κλασικές ευκαιρίες. Στο πρώτο δεκάλεπτο, ο Πασχαλάκης είχε ήδη τέσσερις αποκρούσεις και ο Ολυμπιακός έμοιαζε να βρίσκεται στα σχοινιά, να σφυροκοπείται χωρίς ανάσες.
Κάπου εκεί, οι παίκτες του ΠΑΟΚ έβαλαν το «εγώ» μπροστά από το «εμείς». Οι επιλογές στην τελική προσπάθεια έγιναν εγωιστικές. Τα τελειώματα ήταν από κακές γωνίες κι υπό άσχημες συνθήκες.
Όλοι ήθελαν να βάλουν ένα γκολ στον Πασχαλάκη, αλλά το μόνο που κατόρθωναν ήταν να… σημαδεύουν τον Πασχαλάκη!
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Σωτήρη Μήλιου εδώ
