Ακριβώς 3,5 μήνες συμπληρώθηκαν από την τελευταία ήττα του ΠΑΟΚ. 3,5 μήνες από την 30η Οκτωβρίου και το 2-0 της ΑΕΚ στην OPAP Arena. Έκτοτε ο Δικέφαλος ακολουθήσε άλλη ρότα. Την ανοδική, τη σταθερά βελτιωμένη, την ποδοσφαιρικά λογική κι αποτελεσματική.
3,5 μήνες στους οποίους δεν έλειψαν οι απώλειες (Χ με Ατρόμητο και Ολυμπιακό), δεν ήταν όμως αρκετές για να ανακόψουν μια πορεία προς την κορυφή. Όποια κι αν έχει οριστεί για κορυφή τη φετινή σεζόν.
Αυτοί οι 3,5 μήνες δεν μπορούν να σβηστούν σε 3,5 λεπτά. Μπορούν μόνο να μουντζουρωθούν για μια βραδιά. Αυτή η βραδιά έμελλε να έρθει απόψε στην Τρίπολη. Εκεί όπου και πάλι – όπως και σε κάθε αναμέτρηση αυτών των 3,5 μηνών – ο ΠΑΟΚ ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος έναντι του αντιπάλου του, αλλά δεν είχε το τελικό αποτέλεσμα που δικαιούται.
Αυτοκτονίες έγιναν κι άλλες μέσα στη σεζόν. Είτε πριν, είτε μετά την 30η Οκτώβρη. Αυτή όμως ήταν η πιο εντυπωσιακή. Αυτή που χαλάει τα μυαλά, μελανιάζει λίγο την αυτοπεποίθηση, ξεσκεπάζει την – καλά κρυμμένη τελευταία αλλά πάντα ετοιμοπόλεμη – γκρίνια.
Η αγωνιστική ανάλυση των όσων διαδραματίστηκαν στο “Θεόδωρος Κολοκοτρώνης” δείχνει το κρίμα του τελικού αποτελέσματος. Η ομάδα του Λουτσέσκου πήρε από νωρίς το προβάδισμα, δεν έμεινε σε αυτό και είχε τη δημιουργία και τις φάσεις για να φτάσει σε πιο ευρύ σκορ. Στο δεύτερο ημίχρονο δε, ο κίνδυνος που ένιωσε από τον αντίπαλό του ήταν σχεδόν ανύπαρκτος.
Το γκολ του Τόμας στο 82’ ήρθε για να “σφραγίσει” ένα διαγραφόμενο πειστικό διπλό, πριν έρθει όμως το απονενοημένο φινάλε. Το να πεις “δε γίνεται” σε ένα άθλημα που όλα γίνονται, δεν έχει νόημα. Το να βρεις αιτία ή δικαιολογία, επίσης. Άσε που δεν υπάρχουν κιόλας.
Το ίδιο όμως ισχύει και για το μετά. Χωρίς ουσία είναι και το να κοιτάς το χυμένο γάλα στο πάτωμα. Το έριξες, η στάμνα έσπασε. Καθαρίζεις, ανασυντάσσεσαι και προχωράς για το επόμενο.
Δεν επιτρέπεται να χαλάσουν οι 3,5 μήνες σε 3,5 λεπτά. Οι 3,5 μήνες προετοιμάζουν το έδαφος για τα “3,5” χρόνια, ούτε για λεπτά ούτε για δευτερόλεπτα.
