Ο ΠΑΟΚ ακόμα χτίζει χαρακτήρα, βρίσκεται ακόμα μακριά από αυτό το περίφημο mentality που επιδιώκει να χτίζει στις ομάδες του ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Στα δημοσιογραφικά γραφεία υπάρχει ένα εσωτερικό αστείο που λέει ότι κάθε δημοσιογράφος που γράφει παιχνίδια, πρέπει να έχει στον υπολογιστή του αποθηκευμένο ένα αρχείο με την κωδική ονομασία dikaiologies.doc ή κάτι παρεμφερές, γεμάτο έτοιμους, γρήγορους «κλισέ» τίτλους για τέτοιες περιστάσεις: «κρίμα και άδικο», «έχυσε την καρδάρα με το γάλα», «έφτασε στην βρύση και νερό δεν ήπιε», «ιδανικός αυτόχειρας», «αυτοκτονία», «γκρέμιζε, ό,τι έχτιζε», «δεν άξιζε ο κόσμος τέτοια πίκρα», «τα μυαλά μας πονάνε» και τα τοιαύτα.
Στην πραγματικότητα, ότι κι αν βάλεις ως τίτλο εκείνη την ώρα, κανείς δεν θα δώσει σημασία. Ειδικά, ο οπαδός του ΠΑΟΚ που έχει χτίσει ατσάλινα νεύρα, χαλύβδινο συκώτι, τσιμεντένια χολή, τιτάνιο στομάχι.
Κάποιος που έχει επιβιώσει από τις λάθος πάσες Φασούλα και Μπάρλοου που κόστισαν δύο τρόπαια, από την μαχαιριά του Ραγκάτσι στο Final-4 του ΣΕΦ, από τα νικητήρια τρίποντα Γάκη σε Σπόρτινγκ και Γιάννη Γιαννόπουλου στο Παγκράτι (αμφότερα κοντά από την σέντρα), από την ανατροπή στο Περιστέρι από το -9 στα 40 δευτερόλεπτα δεν μπορεί να πάθει κάτι από αυτό που συνέβη στην Τρίπολη.
Κάποιος που έχει δει το 4-1 με τον Βόλο να γίνεται 4-4, κάποιος που έχει μεγαλώσει με 4/4 ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς στα πέναλτι (μέχρι να έρθει πρόπερσι η εξαίρεση του κανόνα απέναντι στην Μίντιλαντ), κάποιος που έχει δει τον Αστέρα Τρίπολης να παίρνει πρόκριση στο κύπελλο μέσα στην Τούμπα με γκολ που το βάζει ο… αέρας στις καθυστερήσεις, δεν μπορεί να την «ακούσει» από ένα τέτοιο σουρεάλ σκηνικό. Διότι, πολύ απλά, εκεί που αρχίζει ο ΠΑΟΚ, τελειώνει η λογική.
Όχι δεν είναι τυχαίο που ο Δικέφαλος δέχθηκε δύο γκολ στις καθυστερήσεις από τον Αστέρα Τρίπολης. Ούτε είναι τυχαίο που δέχθηκε γκολ ισοφάρισης από τον ΟΦΗ στο 102’. Ούτε που ισοφαρίστηκε ξανά στις καθυστερήσεις στην Λιβαδειά και παραλίγο να ηττηθεί κιόλας από κλασική ευκαιρία που έφαγε με την σέντρα. Ούτε που έχασε άλλο ένα δικό του ματς στο Περιστέρι, δεχόμενος την ισοφάριση πάλι προς το τέλος, ούτε που του γύρισε το ντέρμπι ο Παναθηναϊκός στον πρώτο γύρο μέσα στην Τούμπα.
Όλα αυτά είναι συμπτώματα μία soft πνευματικά ομάδας, που δεν ξέρει / δεν μπορεί / δεν καταφέρνει να κλείνει παιχνίδια. Μιας ομάδας που δεν έχει σκληραγωγηθεί αρκετά, μιας ομάδας που παίζει με το ρολόι και αισθάνεται άβολα υπό συνθήκες ψυχολογικής πίεσης. Τέτοιες ομάδες -συνήθως- δεν κατακτούν τίτλους, ούτε πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Ο ΠΑΟΚ μοιάζει σκληρός, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακόμα… βιτάμ. Είναι μία ομάδα που ακόμα χτίζει χαρακτήρα, μία ομάδα που είναι ακόμα μακριά από αυτό το περίφημο mentality που επιδιώκει να χτίζει στις ομάδες του ο Ραζβάν Λουτσέσκου.
