Όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έτσι και ο ΠΑΟΚ βρήκε την δική του «τάξη του ’92» που μπορεί να αλλάξει την ιστορική του διαδρομή. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Φράντζες, χωρίστρες, τζελ, λαμπερά χαμόγελα και ένας ξεχωριστός τρόπος τρόπος έκφρασης εντός κι εκτός γηπέδου. Έμοιαζαν περισσότερο με ένα ακόμα δημοφιλές boy-band της εποχής, παρά με ποδοσφαιρική ομάδα.
Ήταν νέοι, φρέσκοι, λαμπεροί και έπαιζαν όπως ποτέ άλλοτε μία ομάδα νέων. Γέμιζαν τα γήπεδα, όπου κι αν έπαιζαν, έμοιαζαν με μικρούς ποπ-σταρ πριν καν φορέσουν την φανέλα της πρώτης ομάδας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Τους βάφτισαν τάξη του ’92, παρότι δεν γεννήθηκαν όλοι την ίδια χρονιά, απλώς εκείνον τον Μάιο άφησαν το πρώτο τους αποτύπωμα. Εκείνο το F.A. Youth Cup με το εμφατικό 6-3 τον Μάιο του 1992 στους διπλούς τελικούς με την Κρίσταλ Πάλας ήταν το πρώτο ηχηρό μήνυμα μιας γενιάς που ερχόταν για να τα διαλύσει όλα. Μόνο που για να έρθει, χρειάστηκαν μερικές ριζοσπαστικές αποφάσεις.
Με εξαίρεση τον λαμπερό Ράιαν Γκιγκς, κανείς άλλος δεν έμοιαζε να έχει στρωμένο τον δρόμο προς την πρώτη ομάδα. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ήταν δανεικός στην Πρέστον. Ο Γκάρι και ο Φιλ Νέβιλ ήταν οι λιγότερο γυαλισμένοι. Ο Νίκι Μπατ ήταν ένας χαμάλης και ο Πολ Σκόουλς είχε την πιο αργή εξέλιξη από όλους.
Ο Σάιμον Ντέιβις και ο Μπεν Θόρνλεϊ έμοιαζαν πιο πιθανό να προσπεράσουν στην ιεραρχία, αλλά στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν ξέρεις πως θα μεταφραστεί αυτό που βλέπεις στους νέους, στο επόμενο επίπεδο των ανδρών.
