Καταναγκαστικό έργο ο σχολιασμός ενός ποδοσφαιρικού αγώνα μέσα ένα αδιάκοπο βουβό κλίμα θλίψης και οργής. Η ασημαντότητα του ωραιότερου δευτερεύοντος πράγματος στη ζωή μας μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Το δευτερεύον γίνεται τριτεύον, τεταρτεύον. Χάνεται στη ματαιότητα.
Ειρωνεία της τύχης; Ειρωνεία της ζωής; Μετά από τόσους αδικοχαμένους νέους ανθρώπους που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους αλλά την έχασα βάναυσα σε μια αμαξοστοιχία, ήρθε ένας συνομήλικος τους στην Τούμπα να διώξει για λίγο το κατάμαυρο πέπλο οδύνης.
Ο Στέφανος Τζίμας ήταν το απαραίτητο κερασάκι αισιοδοξίας σε μια αναμέτρηση που όσα γκολ κι αν πετύχαινε ο ΠΑΟΚ, διεξαγόταν στην σκιά μιας τεράστιας τραγωδίας.
Σε ηλικία 17 ετών και δυο μηνών, ο Έλληνας φορ έγραψε την πρώτη σπουδαία σελίδα στη δική του ιστορία, αλλά και στην ιστορία του συλλόγου. Μια ιδανική κεφαλιά στο 91’ του αγώνα με τον Ιωνικό, μια υπενθύμιση ότι υπάρχει μέλλον, ότι η ζωή δε σταματά, ότι υπάρχει και η ευχάριστη πλευρά της. Αυτή που ξεχάσαμε απότομα τις περασμένες μέρες.
Στα απολύτως τυπικά, το ματς με τους Νικαιώτες δεν αντέχει ιδιαίτερης κριτικής. Για τον ΠΑΟΚ όλα λειτούργησαν σχεδόν ιδανικά. Οι βασικοί άξονές του, τα άκρα του, το κέντρο του. Με αμφότερα τα δίδυμα των δυο πλευρών (Ράφα-Αντρίγια και Κεντζιόρα-Νάρεϊ) να κάνουν πάρτι απέναντι στους αντίπαλους του, οι γηπεδούχοι απλοποίησαν τον τρόπο για να φτάσουν στον δρόμο για τα δίχτυα.
Η αποτελεσματικότητα ήταν πολύ πιο πάνω από το σύνηθες, ο αντίπαλος παραδόθηκε γρήγορα, έτσι το βράδυ από διαδικαστικό έγινε απολαυστικό. Σκόραρε ο εορτάζων Κωνσταντέλιας, έγραψε… ποίημα ο Αντρίγια, σκόραρε στο ντεμπούτο ως βασικός ο Κεντζιόρα, πήραν χρόνο οι εναλλακτικές λύσεις, ξεκουράστηκαν τα πρώτα βιολιά, επανήλθε ο Ελ Καντουρί, αποφεύχθηκαν τραυματισμοί. Τι άλλο να ζητήσει ο Λουτσέσκου…
