Ο τίτλος προφανώς και έχει διττή σημασία. Η πρώτη αφορά στον Άρη. Μια ομάδα που για ακόμα μια χρονιά έχει συγκεκριμένο ρόλο ρυθμιστή με μείζονα στόχο να αποτελέσει εμπόδιο στον ΠΑΟΚ παρά να κοιτάξει τη δική της όποια πορεία. Πόσο μάλλον στη διαδικασία των Play Off, εκεί όπου με πρόσχημα τη βαθμολογική αδιαφορία θα γίνει… μούσι να ξυριστεί με τους τρεις του Λεκανοπεδίου αλλά θα αντιμετωπίζει πάντα ως “τελικούς” τις αναμετρήσεις με τον Δικέφαλο. Οι τελικοί όμως δεν παίζονται, κερδίζονται.
Η δεύτερη σημασία έχει να κάνει φυσικά με τον ΠΑΟΚ. Το συγκρότημα του Ράζβαν Λουτσέσκου ήξερε και ξέρει πως μπροστά του υπάρχουν δέκα κανονικοί και μεγάλοι τελικοί στην post season. Στον δρόμο για το μεγάλο ριφιφί ενός τίτλου. Τον πρώτο από τους δέκα, τον πήρε με κρότο. Αλλάζοντας ισορροπίες, παίζοντας στον κόψη του ξυραφιού, βγάζοντας μέταλλο και αντίδραση, με εμπόδια πριν και κατά τη διάρκεια του 90λεπτου.
Με αναγκαστική την απουσία του Ίνγκασον, ο τεχνικός του Δικεφάλου έριξε στη μάχη τον Κάργα για το βασικό του σχήμα. Σε συνδυασμό με την επιλογή του Κεντζιόρα ως δεξί μπακ, τα πρώτα προβλήματα εντοπίστηκαν στην πλευρά. Τα δεύτερα είχαν να κάνουν με τον άξονα. Η πίεση ψηλά λειτούργησε αλλά όταν οι μέσοι του Άρη έπαιρναν χώρο, η ανασταλτική λειτουργία έμπαζε νερά. Αν προσθέσουμε την αδυναμία του Κωνσταντέλια να ανταποκριθεί στο σκληρό παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές, την κάτω του μετρίου απόδοση του Ράφα και τα άσχημα υπό πίεση τελειώματα του Ολιβέιρα, ο ΠΑΟΚ δεν είχε και το καλύτερο πρώτο ημίχρονο που θα μπορούσε.
Το γκολ στο 12’ ήρθε σε μια “κρύα” φάση, τα δοκάρια στο 38’-39’ θα μπορούσαν να αλλάξουν τα δεδομένα. Το Plan A λοιπόν δε λειτούργησε και ήταν ξεκάθαρο ότι η τράπουλα έπρεπε να… ζαλιστεί στο ανακάτεμα προκειμένου να διαφοροποιηθεί το μοίρασμα. Έτσι, ο Λουτσέσκου άλλαξε τρία φύλλα του. Έβγαλε τον προβληματικό Κεντζιόρα και έδωσε σφυγμό και δύναμη στα δεξιά με τον Σάστρε. Έβαλε τον Τάισον αντί Νάρεϊ τοποθετώντας τον Βραζιλιάνο στο “10” και μεταφέροντας τον Κωνσταντέλια στην πλευρά για να τον κάνει ξανά μοχλό πίεσης. Και έριξε στο κέντρο τον Σβαμπ για να πάρει το κρύο καθαρό μυαλό και την εμπειρία του αντί του ελαφρύ Ντάντας.
Και ναι, του βγήκαν όλα! Αν ο Ρουμάνος έπαιζε πόκερ, τα πρώτα του πέντε φύλλα ήταν για πέταμα αλλά με τις τρεις αλλαγές καρτών που ζήτησε έκανε… full house και σήκωσε το τραπέζι!
Το Plan B θα μπορούσε να λειτουργήσει νωρίτερα αν ο Ολιβέιρα ήταν σε καλύτερη μέρα, θα μπορούσε να μη λειτουργήσει και ποτέ αν ο Σβαμπ δεν κέρδιζε το πέναλτι στο 64’. Έτσι είναι όμως το ποδόσφαιρο. Ξεχωριστές στιγμές μέσα στο 90λεπτο. Σε ολόκληρη τη διάρκεια του οποίου συσσωρεύεται η θέληση και η πίστη για να φτάσεις στη νίκη.
Μια νίκη που δίνει άλλον αέρα στον Δικέφαλο ενόψει της συνέχειας. Εκεί όπου ξέρει καλά ότι πρέπει να παλέψει μόνο με τις δικές του δυνάμεις και να μην περιμένει τίποτα από κανέναν. Ο ίδιος έχει άλλους εννιά τελικούς. Κάποιοι άλλοι έχουν έξι, κάποιοι άλλοι δυο, κάποιοι άλλοι έναν ή κανέναν…
