Για την υπέρβαση που ήθελε και επιχείρησε να κάνει ο ΠΑΟΚ στα φετινά Play Off, ήταν προαπαιτούμενη η ίδια αγωνιστική εικόνα του δεύτερου μισού της κανονικής περιόδου, ήταν προαπαιτούμενα τα μεγάλα αποτελέσματα. Εφόσον δεν ήρθε το πρώτο, δύσκολα θα ερχόταν και το δεύτερο.
Με μόλις τρεις αγωνιστικές στο χέρι, ο Δικέφαλος δεν κατάφερε να είναι το ίδιο επιβλητικός, το ίδιο επιδραστικός στο παιχνίδι του. Ούτε με την ΑΕΚ, ούτε με τον Ολυμπιακό, ούτε καν στη νίκη επί του Άρη. Στο Χαριλάου έβγαλε αντίδραση αλλά και πάλι δεν είχε την παράσταση υπεροχής που συνήθιζε. Με την “ένωση” δεν άξιζε ίσως να χάσει, δεν άξιζε όμως και κερδίσει. Απόψε στον Πειραιά, το πράγμα πήρε εκ των πραγμάτων πιο μεγάλες διαστάσεις.
Όταν δεν έχει το ματς στον έλεγχό σου, όταν καθορίζεσαι από τον αντίπαλο, το παραμικρό στράβωμα στη ροή του αγώνα θα σε επηρεάσει. Το δεύτερο θα ρίξει, το τρίτο αποτελειώσει.
Ένα λάθος στην επίθεση, ένα κάκιστο αμυντικό transition και ένα ποιοτικό τελείωμα έκανε την αρχή. Ένα ολέθριο αμυντικό λάθος τη συνέχεια. Και μια χαζομάρα απογοήτευσης το φινάλε. Δυστυχώς, ένα φινάλε λίγο πιο γενικό από μια ήττα. Ένα πρόωρο φινάλε που απαιτεί ειδική διαχείριση.
Αν ο ΠΑΟΚ είχε απολέσει απλά τις όσες (έστω λίγες) πιθανότητες είχε για τον τίτλο, θα μπορούσε να πει “ως εδώ καλά” και να προχωρήσει για τα υπόλοιπα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Με τις δυο απανωτές ήττες και τη διαμόρφωση της βαθμολογίας, είδε να στερεύουν και οι άλλες διαθέσιμες πηγές βλέψεων: της δεύτερης θέσης του Champions League, ακόμα και της τρίτης που θα έδινε ένα μαξιλάρι ασφαλείας. Οπότε μάλλον “ως εδώ… κακά”.
Τα επτά εναπομείναντα παιχνίδια είναι πολλά για να τα παρατήσει. Ο τελικός κυπέλλου είναι μακριά για να στρέψει εκεί την προσοχή του. Η διαχείριση θα είναι δύσκολη, ίσως πιο δύσκολη και από τον αρχικό αγωνιστικό στόχο των Play Off για ένα… ριφιφί του τίτλου.
