Ας αρχίσουμε με τα ευχάριστα. Το φετινό ελληνικό πρωτάθλημα, κόντρα στις προβλέψεις, βρίσκεται μία ανάσα από το να ολοκληρωθεί κανονικά. Μία αγωνιστική έμεινε, οι πιθανότητες είναι υπέρ του. Αν και ποτέ δεν ξέρεις.
Στην προτελευταία αγωνιστική, ο καθένας έκανε τη δουλειά του. Και πρώτος από όλους ο ΠΑΟΚ, ο οποίος προέβη στα απαραίτητα εντός αγωνιστικού χώρου και πέρασε με το διπλό από το Πανθεσσαλικό Στάδιο.
Παρά τις πολλές απουσίες και τις αλχημείες, ο Δικέφαλος δε διαφοροποίησε ούτε το στυλ ούτε τη φιλοσοφία του. Απλά και μεθοδικά, έφτασε σε δυο γκολ, σε δυο δοκάρια και ετοιμάζεται για τους δυο τελικούς του.
Στα αξιοσημείωτα του αγώνα η επανεμφάνιση (θεωρητικά και κυριολεκτικά) του Ντιέγκο Μπίσεσβαρ στην αρχική ενδεκάδα. Ο Σουριναμέζος, λογικά στο last dance του στους βασικούς έντεκα, θύμισε κάτι από τον ποδοσφαιριστή που αγαπήσαμε. Ίσως φυλάει κάτι για το κρίσιμο φινάλε.
Από εκεί και πέρα, οι Αντρίγια και Τόμας πιστοποίησαν την φόρμα τους, και υπό την καθοδήγηση του Σβαμπ στο κέντρο, το σύνολο δούλεψε “ρολόι” για όσο χρειάστηκε και όσο οι συνθήκες του αγώνα το απαιτούσαν.
Τώρα πλέον υπάρχει το πρώτο από τα δυο match points για το καλό ευρωπαϊκό εισιτήριο. Απέναντι στον Ολυμπιακό που δεν τόλμησε να κάνει απόψε αυτό που πραγματικά θα ήθελε. Αφού έσυρε και έσπρωξε το καράβι όλη τη σεζόν με κάθε φανερό ή μη τρόπο, όταν έφτασε το πράγμα στα δικά του χέρια, αποφάσισε να μην τα “λερώσει”. Όχι εκεί που φαίνεται. Άφησε σε άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα αλλά αυτός δεν μπόρεσε.
Ο Παναθηναϊκός αφού κουβάλησε για 35 αγωνιστικές την καρδάρα με το γάλα, “έσκασε” ο ίδιος, έσπασε και την καρδάρα. Δε γινόταν με το στανιό, όσο και να το πάλεψε ο Γιοβάνοβιτς.
Η ΑΕΚ είχε πολύ περισσότερες εναλλακτικές λύσεις, σε αγωνιστικούς και μη τομείς, και σε έναν μαραθώνιο συνήθως αυτό είναι το καθοριστικό. Έστω και λίγο πριν την γραμμή του τερματισμού.
