Ο ΠΑΟΚ οφείλει να αφήσει για λίγο στην άκρη ότι τον κατατρώει και να κάνει την δουλειά. Με κάθε τρόπο. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Δεν ξέρω αν ο Ραζβάν Λουτσέσκου έχει ακουστά τον μεγάλο Έλληνα διανοητή, αν έχει διαβάσει το έργο του, αν ξέρει το μήνυμα που γράφει η επιτύμβια στήλη του.
Η πιο ηχηρή ατάκα του όμως στην συνέντευξη τύπου για το παιχνίδι με την Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ έκρυβε μία… Καζαντζάκεια προσέγγιση: «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος».
Θαρρεί κανείς πως έτσι πια προσεγγίζει κάθε κατάσταση που αφορά το ποδόσφαιρο. Χωρίς φόβο. Αυτός κάνει ότι περνάει από το χέρι του και από εκεί και μετά ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει: «δεν φοβάμαι πια, έχω χάσει εδώ και καιρό αυτό το αίσθημα», είπε ο Ρουμάνος που κι αυτός γηράσκει αεί διδασκόμενος.
Εν αντιθέσει με την πιο «ζεν» προσέγγιση του Ρουμάνου, επιτρέψτε μου, εμένα προσωπικά να φοβάμαι. Όχι για ένα, μα για δεκάδες διαφορετικά πράγματα, που αφορούν και το πρώτο επίσημο παιχνίδι του Δικέφαλο στην σεζόν.
Την τελευταία φορά που ελληνική ομάδα φιλοξένησε ισραηλινή σε οποιοδήποτε ομαδικό σπορ, κι εκείνη κουβάλησε κόσμο μαζί της, το κλειστό των Λιοσίων έγινε… γης Μαδιάμ.
Θαρρεί κανείς πως ακόμα μαίνεται ο πετροπόλεμος, οι κτιριακές πληγές δεν έχουν επουλωθεί ακόμα.
Όσο για τις πειθαρχικές; Η ΑΕΚ τις λούζεται και θα τις λούζεται ακόμα για καιρό. Η αρχική ποινή για ένα χρόνο κεκλεισμένων των θυρών για τους αγώνες του Champions Cup, μειώθηκε σε κενές εξέδρες κατά 80%, όμως το κιτρινόμαυρο μητρώο είναι ήδη λερωμένο και το οικονομικό κόστος θα είναι βαρύ.
Οι Ισραηλινοί θα φέρουν τετραψήφιο αριθμό από εκδρομείς, μόνο και μόνο τα χρώματα με τα οποία θα κυκλοφορούν στην Θεσσαλονίκη θα κάνει το θερμόμετρο να ανέβει ακόμα περισσότερο.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου με ένα κλικ ΕΔΩ…
