Υπάρχουν οι νίκες που πηγάζουν από τη μεθοδικότητα, οι νίκες που προέρχονται από τη δουλειά στις προπονήσεις, οι νίκες που βγαίνουν από την τακτική προσήλωση, οι νίκες του βάρους φανέλας, οι νίκες που δίνει η τύχη. Υπάρχουν όμως και οι νίκες που μιλούν τη γλώσσα της ποιότητας.
Μια ποιότητα που πλέον διαθέτει στη φαρέτρα του ο ΠΑΟΚ, την ενσωματώνει και τη σμιλεύει σταδιακά ο Ράζβαν Λουτσέσκου, αλλά χρειάζεται – και θα χρειαστεί – να κάνει κάποιες φορές από μόνη της τη διαφορά.
Κάτι τέτοιο καρπώθηκε ο Δικέφαλος απόψε στους Ζωσιμάδες. Μια δύσκολη έδρα, ένα σπουδαίο διπλό, μια πειστική παρουσία.
Ο Ρουμάνος τεχνικός επιχείρησε ακόμα ένα βαθύ rotation. Αναγκαστικό, διαχειριστικό, ίσως ρισκαδόρικο. Μια αμυντική γραμμή που ήταν άγουρη σε χημεία, όπως και το δίδυμο των χαφ που βρισκόταν μπροστά τους.
Αυτό, σε συνδυασμό με την πίεση που άσκησε ψηλά ο ΠΑΣ, προξένησε προβλήματα στο build up, προβλήματα στη δημιουργία παρά την κατοχή της μπάλας, προβλήματα στο συμπαγές των μεταβάσεων.
Η προαναφερθείσα τύχη έκανε την εμφάνισή της μόλις στο 4ο λεπτό όταν ο δαιμόνιος και τίμιος Μπράντον έκανε την πιο “βρώμικη” ασίστ για το 0-1 του Κωνσταντέλια. Η τύχη όμως από μόνη της δεν έφτανε.
Η άγουρη χημεία των μελών της μεσοαμυντικής γραμμής φάνηκε και στις στημένες φάσεις. Πολλές χαμένες κεφαλιές στα στημένα, σε μία από αυτές ήρθε η ισοφάριση.
Οι γηπεδούχοι έφτασαν αρκετές φορές με ευκολία στην περιοχή του Δικεφάλου και ίσως κάποια στιγμή να το κεφαλαιοποιούσαν με ένα δεύτερο γκολ. Η ποιότητα όμως έγερνε προς την πλευρά του ΠΑΟΚ.
Ένα γκολ-ποίημα του Κωνσταντέλια και μια ζωγραφιά του Αντρίγια ήταν αρκετά για να δώσουν παράσταση νίκης στους “ασπρόμαυρους”.
Πέρα από αυτούς, ο Οζντόεφ αρχίζει να ξεδιπλώνει κομμάτια της αξίας του, ο Μεϊτέ επίσης αν εξαιρέσουμε το ράθυμο στυλ, ο Ντεσπόντοφ πιο σποραδικά αυτή τη φορά. Ακόμα και Σαμάτα ήταν άκρως ωφέλιμος στο 15λεπτο που έπαιξε με τη διαχείριση της μπάλας στα πόδια του αλλά και την ασίστ στον Ζίβκοβιτς.
Ο Δικέφαλος πέρασε από μια έδρα που είναι μονίμως εχθρική για τον ίδιο και όχι για άλλους μεγάλους. Ο λόγος αγνοείται και μάλλον βρίσκεται κάπου στον πάτο της λίμνης.
