Το ποδόσφαιρο δεν κατατάσσεται στα πιο δίκαια αθλήματα του κόσμου. Για αυτό άλλωστε είναι και το πιο δημοφιλές. Άλλο οι ομάδες, άλλο οι δυναμικότητες, άλλο οι ποδοσφαιριστές ως μονάδες, άλλο οι προβλέψεις, άλλο οι ευκαιρίες, άλλο οι συγκυρίες, άλλο η αγωνιστική εικόνα, άλλο το τελικό σκορ. Δεν είναι εύκολο να συμβαδίζουν όλα αυτά.
Τι θα θεωρούνταν δίκαιο μετά το χορταστικό αποψινό ντέρμπι στη Λεωφόρο; Αν κέρδιζε ο Παναθηναϊκός, δύσκολα θα είχε κάποιος ενστάσεις. Αν έληγε ισόπαλο, θα ήταν ένα θετικό αποτέλεσμα για τους φιλοξενούμενος. Τελικά, ο ΠΑΟΚ κατέληξε να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο που δεν έφυγε με το διπλό.
Το ποδόσφαιρο… θυμήθηκε τη δικαιοσύνη που δεν πρεσβεύει με τον πιο σκληρό τρόπο για τον Δικέφαλο. Εκεί, στην τελευταία ανάσα του αγώνα. Λίγα δευτερόλεπτα πριν ολοκληρώσει μια απόλυτα αντρίκια νίκη. Έτσι, το αντρίκιο έγινε βάναυσα και δυσκολοχώνευτα δίκαιο. Αφήνοντας μετέωρο το ποιος είναι ευχαριστημένος και ποιος δυσαρεστημένος από το τελικό αποτέλεσμα.
Καθαρά αγωνιστικά, όπως παραδέχθηκε και ο Λουτσέσκου, ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο διέλυσε τον ΠΑΟΚ μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Από το πρώτο λεπτό δεν άφησε τους παίκτες του Δικεφάλου να πάρουν ανάσα, τους ανάγκασε σε αμέτρητες χαμένες μπάλες, πίεσε και δημιούργησε μεθοδευμένα και από τις δυο πτέρυγές του, έβγαλε ενέργεια, δεν άφησε χώρους.
Τι είχε κερδίσει από όλο αυτό μέχρι το 20λεπτο; Να χάνει με 0-1. Τι κατάφερε μετά βίας να πετύχει μέχρι να πάνε οι δυο ομάδες στα αποδυτήρια; Να είναι ισόπαλος με 1-1.
Ο Δικέφαλος υπέφερε στο μεγαλύτερο διάστημα του 45λεπτου, άντεξε, απορρόφησε την πίεση, βρήκε κι ένα γκολ που άλλαξε το στάτους της αναμέτρησης.
Το πιο “επικίνδυνο” πρόσωπό του, ο ΠΑΟΚ το έδειξε στο πρώτο τέταρτου του δευτέρου μέρους. Εκεί συμπυκνώθηκαν οι καλές ευκαιρίες του, το δοκάρι του εξαιρετικού Μπράντον και το υπέροχο γκολ του Αντρίγια για το 1-2.
Οι “πράσινοι” είχαν ήδη αρχίσει να χάνουν ενέργεια και δυνάμεις, και ο ΠΑΟΚ έφερε το παιχνίδι στα μέτρα του καθώς έβρισκε πλέον διαθέσιμους χώρους, ενώ είχε οργανωθεί πλέον πολύ καλύτερα ανασταλτικά.
Οι αλλαγές του Γιοβάνοβιτς φρέσκαραν κάπως τον πεσμένο ρυθμό της ομάδας του, και κυρίως μετά το 80’ είχε φάσεις για γκολ. Το ότι αυτό ήρθε σε νεκρό χρόνο προσφέρει απλά δραματοποίηση σε ένα εν γένει εξαιρετικό ντέρμπι, νεύρα σε αυτόν που το δέχεται, ανακούφιση σε αυτόν που το πετυχαίνει.
Το άδικο της δικαιοσύνης πλήγωσε τον ΠΑΟΚ, ο οποίος όμως – ανεξαρτήτως τελικού σκορ – θα πρέπει να προβληματιστεί για την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου και για τις συνολικά 25-6 τελικές προσπάθειες. Το ότι έφτασε πέντε δευτερόλεπτα μακριά από το να φύγει με το διπλό από τη Λεωφόρο είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
ΥΓ. Ο Τιάγκο Μαρτίνς είχε κάποια λάθη, κυρίως στο πειθαρχικό έλεγχο, αλλά δύσκολα θα πει κάποιος ότι επηρέασαν καθοριστικά την εξέλιξη του αγώνα. Έπαιξε έδρα, χωρίς να ευνοήσει σκανδαλωδώς. Κατ’ εμέ, όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση και – ως ενός σημείου λογική – απόρροια του γκολ στην εκπνοή.
ΥΓ2. Είναι διαφορετική κουβέντα η διαιτησία γενικά μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα. Συσσωρευτικά. Εκεί, ο ΠΑΟΚ όχι μόνο δικαιούται να φωνάζει αλλά να ανέβει στα κάγκελα. Και άργησε κιόλας. Ως συνέπεια τόσο των μεσοβδόμαδων αγώνων και των διαιτησιών που είχαν οι υπόλοιποι μεγάλοι, όσο και της σύγκρισης του πως είναι οι δικές του διαιτησίες από την αρχή της χρονιάς συγκριτικά με των άλλων.
