To 2-3 στο «Πιτόντρι» ήταν το δώρο του ΠΑΟΚ στον κόσμο του. Αυτή η στιγμή μαγείας ήταν το δώρο του Γιάννη Κωνσταντέλια προς το ποδόσφαιρο. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Ήταν το θαύμα που αναζητούν κάθε μέρα, σε κάθε γωνιά της γης που η μπάλα κυλάει στο χορτάρι, οι απανταχού ζητιάνοι που ικετεύουν για λίγο καλό ποδόσφαιρο, οι μαθητές της ποδοσφαιρικής «αίρεσης» του Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Εκείνη η μία και μοναδική στιγμή έμπνευσης, που μένει στην απόλυτη αθανασία. Εκείνη η στιγμή που η ανθρώπινη φαντασία αγγίζει την θεϊκή τελειότητα. Εκείνη η στιγμή που, όπως συμβαίνει και στην αρχαία ελληνική τραγωδία σε οδηγεί στην λύτρωση, στην κάθαρση, στην μέθεξη.
Εκείνη η ανεπανάληπτη στιγμή, που ο δημιουργός βρίσκεται στην δική του ζώνη, αψηφά τους νόμους της λογικής, της συμβατικότητας και δημιουργεί τέχνη από το τίποτα.
Από μερικά αγγίγματα της μπάλας, κάποια αυτοσχέδια χορευτικά βήματα δικής του έμπνευσης και ενός απροσδόκητου, ανεπανάληπτου φινάλε.
Δεν έχει καμία σημασία που στον καταληκτικό της προορισμό, η μπάλα δεν χάϊδεψε τα αντίπαλα δίχτυα, η τέχνη δεν μπορεί να περιχαρακώνεται από σκοπιμότητα και όρια, δεν υπόκειται σε μονάδες μέτρησης.
