Αυτό το βράδυ τα παιδιά του… Πειραιά φορούσαν κατάμαυρα και ήταν κάτι παραπάνω από λεβέντες. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Οι νομικές νίκες είναι για τους εργοδότες των νομικών τμημάτων. Δημιουργούν μία επίπλαστη αίσθηση αυτοπεποίθησης, κυριαρχίας, δύναμης. Δεν έχω δει όμως ποτέ κανέναν δικαστή, κανένα εφέτη, κανένα δικηγόρο να παίρνει την μπάλα και να κάνει μία ντρίμπλα, να βάλει ένα γκολ, να κάνει μία απόκρουση. Μέσα στο γήπεδο δεν μπορείς να κρυφτείς.
Ο Ολυμπιακός κατάφερε αυτό που ήθελε σε νομικό επίπεδο, το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ διεξήχθη με κόσμο. Αυτό που έμοιαζε με θρίαμβο την Παρασκευή, εξελίχθηκε σε τραγωδία για τον ίδιο την Κυριακή.
Χωρίς κόσμο στο γήπεδο, ο Δικέφαλος μπορεί να ήταν πιο άνευρος, λιγότερο συγκεντρωμένος, λιγότερο παθιασμένος, πιο χαλαρός, πιο μπλαζέ. Με το γήπεδο να κοχλάζει, οι παίκτες του Λουτσέσκου έμοιαζαν με κομάντο, το μόνο που τους έλειπε ήταν η εξάρτυση και η στολή παραλλαγής.
Με άδειες εξέδρες, δεν θα είχε μουρμούρες, φωνές, κράξιμο και μαζική έξοδο προς τις θύρες εξόδου από το 80ό λεπτό. Η δικαιολογία θα ήταν έτοιμη. Τώρα, πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο.
Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ σχολίασε προφητικά λίγο μετά την ανακοίνωση άρσης της ποινής κεκλεισμένων των θυρών ότι «πάγια θέση της αποτελεί ότι οι αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος πρέπει να γίνονται μπροστά σε κόσμο και γεμάτα γήπεδα». Διότι, το θέαμα που πρόσφερε σε όσους πλήρωσαν εισιτήριο για να βρεθούν στο φαληρικό στάδιο, πραγματικά άξιζε τα λεφτά του.
Στο ποδόσφαιρο, δεν χρειάζεται να παίζουν οι 11 καλύτεροι παίκτες, αλλά οι 11 που μπορούν να παίξουν καλύτερα μαζί. Οι 11 πιο ταιριαστοί για την συνθήκη. Το εννιάρι και το δεκάρι, αυτοί που συνήθως πρέπει να είναι οι πιο μπαλάτοι, οι πιο φαντεζί, οι πιο φινετσάτοι, ήταν αυτό το βράδυ για τον ΠΑΟΚ δύο είλωτες: ο Μπράντον Τόμας και ο Τόμας Μουργκ.
