Γεια και χαρά σας…. Μόλις πέντε μέρες… Τόσες μεσολάβησαν μεταξύ της κάκιστης βραδιάς στη Φιλαδέλφεια και της απόλυτης παράστασης και δωρεάν διδασκαλίας τριγωνομετρίας μέσα στο Φάληρο, που αν δε χαλαρώναμε στο τέλος, άνετα θα μετονομαζόταν από Φάληρο σε …τάλιρο!
Με κόσμο λοιπόν… Έτσι τα κανόνισαν αυτοί… και καλύτερα, γιατί θα ήταν πολύ κρίμα να μη δουν από κοντά και δια ζώσης, το ασπρόμαυρο σόου. Ασχέτως που στο τέλος εκεί κατά το ΄75 το άδειασαν μόνοι τους…
Μετά από ήττες του ΠΑΟΚ που πονάνε πολύ και κάνουν πιο δύσκολα τα πρωινά στην εκπομπή μας στον CITY 106,1 λέμε πάντα, ότι δεν εγκαταλείπουμε ποτέ αυτό που αγαπάμε. Στις χαρές είναι εύκολο να είσαι εκεί. Στις λύπες όμως δοκιμάζεται η αφοσίωσή σου.
Κι όταν λέμε δίπλα σε αυτό που αγαπάμε, δεν εννοούμε μουγγοί. Με κριτική, γιατί αυτό σημαίνει ότι πονάς και ενδιαφέρεσαι. Κριτική όμως. Όχι διαπόμπευση, ευτελισμός, λοιδορία, αφορισμοί και κατάρες. Γιατί δυστυχώς είδαμε και τέτοια αυτό το καλοκαίρι… Απλά επειδή καθυστέρησαν οι πάνω ράφι μεταγραφές…
Μετά το απελπιστικό τέλος της περσινής χρονιάς με δύο χαμένους τελικούς μπήκαμε σε ένα καλοκαίρι, κατά το οποίο η ομάδα και ο προπονητής πέτυχαν κάτι που λίγοι πίστευαν. Ένα σερί αήττητων προκρίσεων και αλλεπάλληλων νικών στην Ευρώπη.
Κι εκεί, απόλυτα καθοριστικό ρόλο έπαιξε η Τούμπα, που δεν ποτίστηκε ποτέ ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, με την τοξικότητα μερικών που πολύ πιθανόν να είχαν εντολή ή αποστολή να διχάσουν, να πριζώσουν τον κόσμο, να βάλουν μπουρλότο στον οργανισμό ΠΑΟΚ. Κι επαναλαμβάνω δε μιλάμε για όλους αυτούς που άσκησαν σκληρή κριτική για τα λάθη του προπονητή, των παικτών, του τεχνικού διευθυντή, της διοίκησης, αλλά για τους πρόθυμους ισοπεδωτές των πάντων… Ως και τον ευεργέτη Ιβάν περιέλαβαν… Κοντή μνήμη, αχαριστία και αγνωμοσύνη στο έπακρο…
Ύστερα λοιπόν από την απαράδεκτη εμφάνιση μέσα στη Φιλαδέλφεια την προηγούμενη Δευτέρα, είπα στο ραδιόφωνο ότι χαίρομαι που ακολουθεί ακριβώς αυτό το ματς. Με τον Ολυμπιακό, μέσα εκεί. Το ιδανικότερο ματς-παραγγελιά για άμεση αντίδραση και απαντήσεις από τον προπονητή και τους παίκτες που θα είχαν θιγμένο εγωισμό και θυμό, όχι τόσο για την ήττα αλλά για την εικόνα παραίτησης στη Φιλαδέλφεια και διψούσαν να εξιλεωθούν …
Αυτό που κάνει ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών μέσα στον Πειραιά είναι εκκωφαντικό μήνυμα προς όλους. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν πήγε ταμπούρι, παρκάροντας το πούλμαν μπροστά στην εστία και άντε μήπως σε καμιά απέλπιδα αντεπίθεση να «κλέψουμε» το ματς… Όχι…
Αντιθέτως, έκρυψε το τόπι και εμφατικά ξεδίπλωσε όλες τις αρετές και τις χάρες της…. Κάνοντας τους πάντες, εκτός από κάποιους λίγους κλασσικούς κομπλεξικούς πρώην παίκτες, να υποκλιθούν!
Πολλοί οι πρωταγωνιστές αυτής της 4άρας, αλλά θα μου επιτρέψετε να σταθώ σε δύο. Ο ένας, ο Μπράντον Τόμας. Εμφανισιακά, αναπληρωματικός κιθαρίστας από πανκ συγκρότημα στο Βόρειο Λονδίνο, κούρεμα τύπου ¨έπιασε κόψιμο τον κουρέα και με άφησε στη μέση και αναγκαστικά το τελείωσα μόνος μου¨, σώμα που από τα αμέτρητα τατουάζ μοιάζει με υδροηλεκτρικός χάρτης της Μολδαβίας, αλλά… Ένα τεράστιο αλλά… Αλλά, είναι ένας τρομερά φιλότιμος τύπος που αδειάζει όλη του την ψυχή μέσα στο γήπεδο χωρίς να φείδεται ούτε κόπου, ούτε χιλιομέτρων, ούτε φυσικών δυνάμεων.
Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι δεν είναι Πρίγιοβιτς, αλλά ξεπερνάει τον εαυτό του και κυνηγάει με λύσσα κάθε μπαλιά σαν να κρίνεται η ύπαρξή του από αυτήν. Και μέσα στο Φάληρο κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Μαρκάρει, σερβίρει ασίστ κάτω από τα πόδια τους, κερδίζει πέναλτι, το εκτελεί με απόλυτη σιγουριά και σκοράρει ακόμα ένα γκολ γιατί είναι ακριβώς εκεί που πρέπει. Μόνο το χορτάρι δεν πότισε στο τέλος του ματς ο άνθρωπος….
Και ο κόσμος, αυτούς που είναι παίκτες του 7, αλλά παίζουν συνεχώς και αδιάκοπα για 8-9 και μάλιστα αδιαμαρτύρητα ερχόμενοι από τον πάγκο, πιστοί στρατιώτες όποτε κι αν τους ζητηθεί, τους βάζει στην καρδιά του…
Λίγες εβδομάδες μόνο μετά την άφιξή του, μέσα σε δικαιολογημένη τότε αμφισβήτηση, πέφτω τυχαία πάνω σε έναν μπαμπά-ακροατή στην ενημέρωση γονέων στο σχολείο του γιού μου που με πλησιάζει και μου λέει: «Να σου πω μια πληροφορία από συνάδελφο, γιατί κι εγώ Κωστή είμαι εκπαιδευτικός. Ο Ισπανός με τα τατουάζ που πήραμε ξεκίνησε εντατικά μαθήματα ελληνικών…»
Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση, το ότι ένας τύπος που καλά-καλά δεν ήξερε αν θα είναι εδώ μετά από λίγους μήνες, μπήκε στη διαδικασία να μάθει τη γλώσσα μας. Ναι οκ, αυτό δε θα τον μετέτρεπε σε μηχανή γκολ και αρχιπαστελωτή, αλλά εμένα μου έκανε φοβερή εντύπωση και μου είπε αρκετά για αυτόν…
Με τον Σαμάτα στην παρούσα φάση πολύ μακριά από αυτό που θέλουμε, ο Μπράντον είναι ο βασικός φορ….. Και έρχεται και ο Στέφανος Τζίμας. Αυτό το καθαρόαιμο άτι, που όταν μπει, απλά δε θα ξαναβγεί. Όπως έκαναν Ντέλιας, Κουλιέρακης και Τσιγγάρας…
Ο άλλος στον οποίο θέλω να αναφερθώ είναι φυσικά ο αρτίστας Ντέλιας. Μετά την περσινή ξαπλωτή πάσα-όνειρο, αυτό που κάνει με την Μπειτάρ, όπου περνάει την μπάλα πάνω από τους αμυντικούς λες και είναι κώνοι της τροχαίας και στη συνέχεια μπαίνει γκολ, αυτό το σλάλομ μέσα στη Σκωτία όπου περνάει του πάντες λες και είναι κέρινα αγάλματα της Μαντάμ Τισσό και τη στέλνει στο δοκάρι, ήρθε αυτό που κάνει μέσα στο Καραϊσκάκης και είναι ξεκάθαρα (και σόρι για το αδόκιμο του όρου) ποδοσφαιρικός τσογλανισμός!
Η μπάλα στα Μάλγαρα, αυτός στη Βουρβουρού, χωρίζουν για λίγο με την ερωμένη του στρογγυλή θεά, για να δώσουν λίγο οξυγόνο στη σχέση τους και μετά ξανασυναντιούνται κι αυτός, εκεί όπου ένας καθημερινός 20χρονος ποδοσφαιριστής θα γύριζε να το βάλει για να πάρει όλη τη δόξα, κάνει αυτό που είναι βγαλμένο από τα κόμικ των παιδικών μας χρόνων, τον Ρόι της Ρόβερς, τον Έρικ Καστέλ και τον Λέσλι Τόμσον, στο «κούτσα κούτσα προς τη δόξα» από το Μπλεκ…
Πάτημα με τις τάπες, πάσα με γυρισμένη την πλάτη στον στραβομύτη Οζντόεφ και ανοιχτά στόματα, άφωνα λαρύγγια παντού για την καλλιτεχνία…. Το χάρηκα τόσο που είχε την ωριμότητα να τη γυρίσει στον συμπαίκτη του όσο αν έκανε χατ τρικ…
Φυσικά και ο μπάλανς χιούτζ κουάλιτι, στρονγκ μεντάλιτι, ρεσπονσάμπλιτι Ράζβαν…. Όπως χρεώθηκε τον Μάιο τον χαμένο τελικό με την αντίπαλο να παίζει με δέκα, έτσι του πιστώνεται αυτό που η ομάδα, ενώ χτίζεται, έχει κάνει στην Ευρώπη και στην Ελλάδα φέτος. Όπως άκουσε τα πάντα για την πλήρη απουσία πνευματικής προετοιμασίας και κακών επιλογών στο ματς της Φιλαδέλφειας έτσι πρέπει να του πιστωθεί ότι δένει κόμπο τον Μαρτίνεθ και διαλύει τον ακατανό* με εξαιρετική διαχείριση μέσα στο Φάληρο…
Θυμίζουμε μόνο προς τον καθένα που θέλει μόνο να κατηγορεί τον προπονητή ή τον οποιονδήποτε παίκτη: Το δικαίωμα στην κριτική, σου το δίνει ο επαινετικός σου λόγος όταν πρέπει…
Τέλος, η πορωτική ομιλία του υπέροχου κοντοπούτ* Αντρίγια πριν το ματς. Με κόκκινο κεφάλι από το πάθος, ο επόμενος αρχηγός του ΠΑΟΚ εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου παρέλαβε σκυτάλη από τον αδευτέρωτο Αντρέ… και ο λογαριασμός για το σπασμένο τραπέζι από το χέρι του Παρτιζάνου στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ παρακαλώ…
ΥΓ 1: Συγχωρέστε μου το μακροσκελές κείμενό μου σήμερα. Είχα πολύ καιρό να γράψω και φταίω αποκλειστικά εγώ γι’ αυτό…. Έχετε λοιπόν τη δέσμευσή μου ότι εκτός του City 106,1 όπου μας ακούτε κάθε πρωί 08.00-10.00 και την τηλεοπτική web εκπομπή μας κάθε Παρασκευή 22.00-23.30 στη σελίδα μας στο fb «Αθλητήριος ΖΜΣ», θα τα λέμε πλέον πολύ πιο συχνά και εδώ στο IΝPAOK… γραπτώς.
ΥΓ 2: Ο ΠΑΟΚ την τελευταία φορά που πήρε πέναλτι στο Καραϊσκάκης, η Νεκρά Θάλασσα ήταν απλά άρρωστη, ο Βουκεφάλας ένα χαριτωμένο πόνυ, το Μεγάλο Πεύκο ήταν ακόμα σε γλάστρα και η Ζωζώ Σαπουντζάκη έπαιζε πετοσφαίριση στην Κ12 του σχολείου της…
ΥΓ4: Πώς το είπε ο Ιωάννης Σαββίδης, Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2023 στους συνεργάτες του και σο Δ.Σ: «Ακόμα κι αν χρειαστεί να πουλήσω μία εταιρία μου, το γήπεδο του ΠΑΟΚ θα το κάνω, όπως έχω υποσχεθεί και στον τελευταίο φίλαθλο που έχω συναντήσει σε ολόκληρη τη γη…»
Υπάρχει έστω και ένας που να αμφισβητεί τον λόγο και την υπόσχεση αυτού του Πόντιου; Και έρχεται σύντομα και το στολίδι προπονητικό στη Θέρμη…
Ναι ναι από αυτόν, που σύμφωνα με κάποιους αμετανόητους «φεύγει, τα παράτησε, φτώχυνε, τα εγκατέλειψε όλα, δεν ασχολείται πια, έρχεται άλλος μεγιστάνας, δεν τον νοιάζει πια ο ΠΑΟΚ κλπ. κλπ. κλπ.
Όσα δηλαδή είναι ο διακαής τους πόθος εδώ και χρόνια. Να φύγει αυτός που ο κάθε ΠΑΟΚτσής (και γι’ αυτό φώναξε ξανά το όνομά του μέσα στο Ναό) ξέρει ότι ποτέ μα ποτέ δε φίλησε δακτυλίδι, που ποτέ δεν έκανε σκόντο στις αρχές και τις αξίες του ΠΑΟΚ και τις δικές του, που ποτέ δε θα γίνει σαν και δαύτους… Και πολεμήθηκε όσο κανένας για όλα αυτά…
ΖΜΣ…
*Ακατανό: Ιδιόλεκτο των Αθλητηρίων που προκύπτει φυσικά από το ακατανό-ητο πως για 48 (!) χρόνια ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΔΟΘΕΙ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΕΝΑΛΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ), αλλά μ’ αρέσει πολύ ο τρόπος που σκέφτεστε…
*Κοντοπούτ: Ναι… είναι αυτό που σκέφτεστε…
