Ας ξεκινήσουμε από τα ευχάριστα. Επιτέλους παρακολουθήσαμε ένα μεγάλο ντέρμπι με κόσμο στις κερκίδες, με νεύρα, μάχες. Μυρωδιά Τούμπας, ποδοσφαιριλίκι, αντριλίκι, ένταση και πάθος. Έστω κι αν για το αντριλίκι, υπήρχαν κάποιες παραφωνίες.
Ως συνήθως – πλέον στα ματς χωρίς κανόνα του εκτός έδρας γκολ – παρακολουθήσαμε απόψε το πρώτο ημίχρονο από ένα συνολικό 180λεπτο που θα αναδείξει τον φιναλίστ του φετινού τελικού κυπέλλου. ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός έδειξαν την ίδια επιθυμία αλλά δεν είχαν την ίδια προσέγγιση. Δεν είχαν την ίδια τύχη, δεν είχαν το ίδιο μομέντουμ, δεν είχαν τα ίδια αντανακλαστικά.
Το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε χαρακτηριστεί έως και δίκαιο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κρίνει την πρόκριση. Μια ισοπαλία δε θα αδικούσε επίσης κανέναν, θα άλλαζε απλά το σκορ εκκίνησης όταν οι δυο ομάδες θα μπουν στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου μετά από επτά μέρες. Ας μείνουμε όμως στο απόψε.
Ο Ράζβαν Λουτσέσκου επέλεξε να φρεσκάρει εκτενώς την αρχική του ενδεκάδα, κάτι που ουσιαστικά δε φάνηκε να αλλοιώνει την εικόνα στην πράξη. Ο Δικέφαλος πίεσε ψηλά από την αρχή, δημιούργησε φάσεις και ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο αλλά δεν πήρε την αποτελεσματικότητα που είχε μέχρι πρόσφατα.
Μοιάζει λίγο επιπόλαιος, λίγο χωρίς focus, λίγο αφελής, λίγο ελαφρύς στα τελευταία δυο ματς ο ΠΑΟΚ. Όχι ότι δεν κάνει αυτά που πρέπει αλλά δεν έχει την αποφασιστικότητα να δρέψει τους καρπούς.
Βεβαίως υπάρχει πάντα και ο αντίπαλος. Δεν παίζει μόνος του στο γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε πλήρως αφοσιωμένος και συγκεντρωμένος σε αυτό που ήρθε να κάνει. Παρουσίασε μια αξιοπρόσεκτα καλή κυκλοφορία της μπάλας από τους παίκτες του, οχυρώθηκε καλά στα μετόπισθεν, χρησιμοποίησε και κάποιες δικές του πιο εξεζητημένες τεχνικές.
Το γκολ στις αρχές του δεύτερου μέρους διευκόλυνε τη διαχείριση των φιλοξενούμενων, έφερε τις αλλαγές και την αντίδραση του ΠΑΟΚ που πίεσε, αλλά όλα σχεδόν σταμάτησαν στη φάση του 77’ και τις αποβολές του 80’. Με σχεδόν τεχνητό τρόπο.
Από εκεί και πέρα, λίγο ποδόσφαιρο παίχθηκε, ο Δικέφαλος έχασε μια φρέσκια ποιοτική μονάδα που θα του έδινε το κάτι παραπάνω στη δημιουργία ενώ οι “πράσινοι” ένα κουρασμένο χαφ τους. Υπήρχε το δοκάρι του Μεϊτέ στις καθυστερήσεις αλλά μέχρι εκεί.
Το ποδόσφαιρο όμως είναι ποδόσφαιρο και η τέχνη… τέχνη. Αυτή που δείχνει να υπηρετεί πιστά ένας παίκτης που κανονικά θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ποδοσφαιρικό παράδειγμα, όχι ερμηνευτικό.
Δυο βδομάδες μετά αυτό που έκανε – και παραδέχθηκε μετά – για να πάρει ένα πέναλτι, ήρθε στο ίδιο γήπεδο, στην ίδια πλευρά του αγωνιστικού χώρου, με “θύμα” τον ίδιο αντίπαλο να περάσει στην επόμενη πίστα. Προφανώς είδε ότι αυτή τη φορά τον παρακολουθούν θεατές στις κερκίδες και απογείωσε την ερμηνεία του. Αν δεν ντρέπεται αυτός με τον εαυτό του, γιατί να ντραπούν οι υπόλοιποι; Αν τον καλύπτει η ομάδα του με ανακοινώσεις, γιατί να τον ψέξουν για την συμπεριφορά του; Ας περιμένουμε όμως το επόμενο εξώδικο στον Λουτσέσκου επειδή θα δηλώσει ότι ο Παναθηναϊκός έχει διαιτητική προστασία, για να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα…
