Ο Κώστας Βασιλόπουλος γράφει για το Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ στο Κύπελλο.
Η τελευταία δεκαετία έχει φέρει δραματικές αλλαγές στο στάτους του ΠΑΟΚ, από την έλευση του Ιβάν Σαββίδη και έπειτα. Δεν έγινε μεγαλύτερος σύλλογος ο ΠΑΟΚ, γιατί το μέγεθός του δεν εξαρτήθηκε ποτέ από το πόσο γεμάτη ήταν η τροπαιοθήκη του, αλλά από το τι αντιπροσώπευε, ποιους εκπροσωπούσε, από ποιους ιδρύθηκε και τι συμβολίζει.
Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν οι φίλαθλοι που διάλεξαν την ομάδα τους, επειδή τους γυάλισαν τα τρόπαιά της και δέθηκαν μαζί της σε φιέστες και πανηγυρισμούς, πως γίνεται ένας Σύλλογος να αυξάνει την οπαδική του βάση για 90 χρόνια μέσα από εκκωφαντικές τραγωδίες. Δεν είναι ούτε το μέσο, ούτε η ώρα να κάνω ιστορικές αναλύσεις για το πόσες φορές ο ΠΑΟΚτσής έμεινε αποσβολωμένος να απορεί για την γυρισμένη πλάτη της τύχης.
Η τελευταία δεκαετία -και οι Ιβάν Σαββίδης, Ραζβάν Λουτσέσκου- έμαθαν στον ΠΑΟΚ να είναι νικητής. Άρα ένας αποκλεισμός, όσο ηρωικά ή άδικα και αν ήρθε, όταν προέρχεται από μια χειρότερη ομάδα, είναι αποτυχία. Και μόνο αν την αντιληφθούμε ως τέτοια, θα προχωρήσουμε μεγαλώνοντας.
Στα μάτια μου ο ΠΑΟΚ ήταν εξαρχής το φαβορί των διπλών αναμετρήσεων με τον Παναθηναϊκό. Όχι γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είχε να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα-Γολγοθά, ή γιατί δεν δικαιούται και 3-4 κακά παιχνίδια μέσα στην σεζόν. Αλλά γιατί ο Παναθηναϊκός ήδη έχει ξεπεράσει την αναμενόμενη περίοδο που μια ομάδα μπορεί να προχωράει με τύχη και πέναλτι εκτός περιοχής, χωρίς κανένα ποδοσφαιρικό σχέδιο, μόνο με ατομικές αναλαμπές ενός πολύ ποιοτικού ρόστερ.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Βασιλόπουλου με ένα κλικ ΕΔΩ…
