Λίγο μετά την πρόσφατη ήττα από τον Άρη στην Τούμπα, και ως συνέχεια τότε του ματς στο Ζάγκρεμπ, είχα επισημάνει πόσο παράταιρη ήταν η εικόνα που παρουσίαζε ο ΠΑΟΚ μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η αγωνιστική, αλλά κυρίως η πνευματική. Καμιά σχέση με μια πρεμιέρα Play Off, με τον Δικέφαλο να μπαίνει πρωτοπόρος στη βαθμολογία και με στόχο να διατηρήσει αυτή τη θέση μέχρι το τέλος για να κατακτήσει τον τίτλο. Ένα αδειανό πουκάμισο, ένα κατάχλομο πρόσωπο. Χωρίς πίστη, χωρίς αποφασιστικότητα, χωρίς αυταπάρνηση, χωρίς υψηλό φρόνημα.
Κάπου εκεί ήταν που μου ήρθε κατά νου το γνωμικό του Νίκου Καζαντζάκη: «Ό,τι επιθυμείς να το φωνάζεις δυνατά, αγρίμι να γίνεσαι. Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα». Μια ρήση που θα έπρεπε να διέπει από την κορυφή ως τα νύχια αυτόν που θέλει κάτι πολύ.
Αυτό ακριβώς που βρήκε την τέλεια εφαρμογή του στη ρεβάνς με την Ντιναμό στην Τούμπα. Έντεκα αγρίμια που γυάλιζαν τα μάτια τους, έντεκα αγρίμια που από το πρώτο δευτερόλεπτο έδειξαν και φώναξαν αυτό που λαχταρούν. Η επιβράβευση και η δικαίωση ήρθαν σχεδόν νομοτελειακά. Απλά ξεδιπλώθηκαν μέσα στο 90λεπτο.
Κάπου εκεί, πάνω σε αυτήν τη βάση, θα κριθούν εν πολλοίς όλοι οι ψηλοί πήχες που έχει να ξεπεράσει ο ΠΑΟΚ από εδώ και πέρα. Η λαχτάρα, η ψύχωση για τον μεγάλο στόχο, δεν επιτρέπεται να του λείψει από κανένα από τα εννιά ματς των Play Off που απομένουν. Ούτε για ένα ημίχρονο, ούτε για ένα 10λεπτο. Μόνιμος συνοδοιπόρος στον κακοτράχαλο δρόμο προς την κορυφή. Δεν πρέπει να τα αφήσει ποτέ από το χέρι. Μαζί θα φτάσουν ψηλά, μαζί θα αποτύχουν, μαζί θα το παλέψουν μέχρι τελικής πτώσης.
Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για το “ασπρόμαυρο” ευρωπαϊκό όνειρο. Εκεί θα μπορούσε να θεωρηθεί μέχρι και αυτονόητο, αν δε γινόμασταν αυτόπτες μάρτυρες του αγώνα στο Μάξιμιρ. Άρα τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν προσφέρεται απλόχερα, τίποτα δεν χτίζεται από μόνο του.
Αν ο ΠΑΟΚ επιθυμεί να γράψει ιστορία φέτος, πρέπει να το φωνάξει δυνατά. Να το ακούσει πρώτα αυτός, και μετά όλοι οι άλλοι.
