Πριν μπούμε στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι του ντέρμπι στο “Καραϊσκάκη, νομίζω ότι έφτασε η ώρα να παραδεχτούμε (ή να παραδεχτώ εγώ και να διαφωνήσουν άλλοι) κάτι που παρατηρείται από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ μπήκε φανερά και ξεκάθαρα στη διεκδίκηση του φετινού τίτλου. Δε βρισκόταν εκεί από την αρχή, κάλυψε χαμένο έδαφος, κι από ένα σημείο και μετά ακούστηκε το πιστόλι του αφέτη για την κούρσα των τεσσάρων.
Είναι αφύσικο, είναι ανεξήγητο, είναι απορίας άξιο, ότι από τους τέσσερις διεκδικητές του τίτλου, ο λιγότερο κ@υλωμένος είναι ο Δικέφαλος! Αυτός με την λιγότερη ψύχωση για τον τίτλο είναι ο Δικέφαλος. Μια ζαμανφού ατμόσφαιρα με μποέμ χαρακτήρες απέναντι σε ορκισμένους μουτζαχεντίν ζωσμένους με εκρηκτικά. Ο ΠΑΟΚ που όταν ήταν πρώτος στη βαθμολογία, απλά περίμενε πότε θα τον ξαναπεράσουν. Ο ΠΑΟΚ του “παίζουμε, κι αν κάτσει να το πάρουμε, το πήραμε” απέναντι στους “παίζουμε μόνο για να το πάρουμε με αίμα και ιδρώτα μέχρι τέλους”. Ο ΠΑΟΚ των τριών πρωταθλημάτων απέναντι στο ΠΟΚ των 80.
Ο λόγος δε γίνεται μόνο για την ομάδα, το ρόστερ, τους προπονητές ή τους παράγοντες. Το ακόμα πιο απίστευτο είναι πως τέτοια ιδιοσυγκρασία παρουσιάζουν ακόμα και οι φίλαθλοι (ή ακόμα και οι δημοσιογράφοι). Αν υπήρχε ένα λαχταρόμετρο πάνω από την OPAP Arena, τη Λεωφόρο, το “Καραϊσκάκη” και την Τούμπα, η μεγαλύτερη λαχτάρα για τίτλο βρίσκεται κάπου στο λεκανοπέδιο και όχι εδώ. Το “γιατί” αγνοείται. Κι αν έχει κάποιος ενστάσεις, ας συγκρίνει το κλίμα που ανέβλυζε στην Τούμπα το 2017, το 2018, το 2019.
Πάμε στο ντέρμπι του “Καραϊσκάκη”. Εκεί όπου σε ένα άκρως ισορροπημένο και κλειστό ματς, ένας ακίνδυνος και χωρίς φάσεις Ολυμπιακός έπαιζε απέναντι σε έναν ΠΑΟΚ σε… αφασία. Έναν ΠΑΟΚ που έψαχνε να βρει τρόπο για να δεχθεί γκολ χωρίς να απειληθεί.
Άλλες φορές κοιμώμενος σε γρήγορα παιξίματα της μπάλας από τον αντίπαλο. Στα δυο (ορθώς) ακυρωθέντα γκολ του Ναβάρο ή στην εκτέλεση του πέναλτι μετά την απόκρουση Κοτάρσκι.
Άλλες φορές με την πληθώρα των ανορθολογικών ενεργειών των ποδοσφαιριστών του μέσα στο γήπεδο. Δε βρέθηκε ούτε ένα να πασάρει σωστά την μπάλα, δε βρέθηκε ούτε ένας συνεργαστεί σωστά με συμπαίκτη, δε βρέθηκε ούτε ένας να καλύψει σωστά τους χώρους.
Άλλες φορές με τις επιταγές ενός γενικά πολύ μέτριου διαιτητή. Με ανόμοια και αλλοπρόσαλλα σφυρίγματα, καμιά αίσθηση ελέγχου του αγώνα, και με ευκολία στο να δώσει ένα πέναλτι για τους γηπεδούχους σε μια συνηθισμένη επαφή.
Δεν έχει άδικο η ΠΑΕ, με τη διαρροή της μετά το ματς, τονίζοντας ότι “ο Νογκέιρα ουσιαστικά διαμόρφωσε το αποτέλεσμα με δυο λάθος αποφάσεις σε ένα παιχνίδι κλειστό”. Σε ένα παιχνίδι όμως που είναι όντως κλειστό, οφείλουν και οι παίκτες να αποφεύγουν τα λάθη. Γιατί – επειδή είναι κλειστό – θα τα πληρώσουν ακριβά. Και έκαναν πάρα πολλά.
Κλείνω όπως άρχισα, και όπως έβαλε τους δικούς του “υποστηρικτικούς” υπότιτλους ο Μάρκος Αντόνιο. Ο Βραζιλιάνος που έκανε το 2-1 στο 92’ και γελούσε λες και άκουγε ατάκες του Σεφερλή. Ψύχωση για τίτλο; Κρατάμε το “ψύχωση” και το ψάχνουμε περαιτέρω…
ΥΓ. Κάποια στιγμή πρέπει να έρθει η ώρα που η ΠΑΕ θα επιληφθεί και βάλει φρένο στις απαράδεκτες μεταδόσεις της Cosmote Tv με “θύμα” τον ΠΑΟΚ. Υπάρχουν πάντα τρόποι.
