Το κακό δεν είναι ότι ο ΠΑΟΚ παρέδωσε τα όπλα στο “Αθανάσιος Διάκος” αναφορικά με τη διεκδίκηση του τίτλου, το κακό δεν είναι η ισοπαλία σαν ήττα, το κακό δεν είναι που μπερδευόσουν για το ποια ομάδα έχει κίνητρο και ποια όχι, το κακό δεν είναι ούτε η απογοητευτική αγωνιστική εικόνα του Δικεφάλου. Το κακό, και ακόμα χειρότερο, είναι ότι όλα τα προηγούμενα δεν προκαλούν έκπληξη. Είναι ότι θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέχρι και αναμενόμενα. Είναι ότι έχουν επαναληφθεί, ότι δεν έγιναν μάθημα.
Το πιπίλισμα της λέξης “ενέργεια” επανήλθε στο στόμα, ο εκνευριστικός ήχος της προφοράς της τριβελίζει τα αυτιά. Γενικευμένη κατάρρευση μέσα και έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Χάνεται ένας στόχος, χάνονται διαδοχικά και οι υπόλοιποι. Μουντζουρώνεται ολόκληρη η προσπάθεια μιας σεζόν, αποδομείται ό,τι θεμελιώθηκε, γκρεμίζονται όσα χτίστηκαν, απαξιώνονται όσα κατακτήθηκαν.
Ο ΠΑΟΚ από ονειρευτής του Treble (προφανώς στην υπερβολή του) έγινε επίδοξος φιναλίστ τελικού Conference League, κι από διεκδικητής του τίτλου έγινε απλά ρυθμιστής του. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα πέταξε ένα-ένα όλα τα όπλα του. Και τελικά τα παρέδωσε ολοκληρωτικά στο γήπεδο της Λαμίας. Πέταξε πετσέτα, λευκή σαν τη φανέλα που φορούσε στη Λαμία, τόσο εύκολα όσο δύσκολα είχε φτάσει ως εδώ. Μέρα με τη μέρα, προπόνηση με την προπόνηση, αγώνα με τον αγώνα.
Χρειάστηκαν 90 λεπτά απέναντι σε έναν αδιάφορο αντίπαλο για να “φωνάξει” ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ούτε σωματικά ούτε πνευματικά στον μεγάλο στόχο της τελικής ευθείας της σεζόν. Δεν του φταίει ούτε ο αντίπαλος, δεν του φταίει ούτε η διαιτησία. Πλέον δεν του φταίει τίποτα άλλο από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτόν κοιτάει πλέον κατάματα και μουντζώνεται. Γιατί πετάει μόνος του στον κάλαθο των αχρήστων όσα είχε “κατακτήσει” μέχρι τώρα με αίμα.
Μακάρι να μπορούσε κάποιος να μπει στο μυαλό όλων όσων αγωνίστηκαν (και) απόψε, παίκτες και προπονητές, και να διάβαζε τι ακριβώς υπήρχε στο μυαλό τους. Με τι σκέψη και με τι ψυχολογία έμπαιναν στις φάσεις, ενεργούσαν, κλωτσούσαν την μπάλα. Προς ποια κατεύθυνση προσανατόλιζαν τις προσπάθειές τους. Τον τίτλο; Τη νίκη; Την ήττα στο “Καραϊσκάκη”; Τον αποκλεισμό από την Μπριζ; Το συμβόλαιό τους; Το Πάσχα; Να περάσει όπως όπως η βραδιά τους;
Ένας ΠΑΟΚ στα… χαμένα για τη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Δεν ήξερε τι ήθελε, και συνεπώς δεν ήξερε πώς να το πάρει. Με ανομοιογένεια και δυσλειτουργία που θύμιζε καλοκαιρινό αγώνα προετοιμασίας.
Δυστυχώς, τα δύσκολα δεν τελείωσαν, οι στόχοι δε χάθηκαν όλοι. Μπορούν να χαθούν ακόμα περισσότεροι. Και ακόμα πιο οδυνηροί.
ΥΓ. Στη φάση του 47′, ο Σαμάτα πρέπει είναι ο πρώτος φορ που στην προσπάθειά του να πετύχει γκολ, έκανε… πέναλτι.
