Έγραφα σε προηγούμενο blog, πως ο μόνος κίνδυνος για τον ΠΑΟΚ σ´ αυτά τα πρώτα ματς της σεζόν θα ήταν ο εφησυχασμός ή η έπαρση. Τίποτα από τα δυο δεν εμφανίστηκε στον πρώτο αγώνα ευτυχώς, αλλά… Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Δυστυχώς δεν υπολογίσαμε καλά κάποιες άλλους παραμέτρους για την μέτρια εμφάνιση του πρώτου αγώνα με την Μπόρατς, που χτύπησαν ένα καμπανάκι και δημιούργησαν μια ανησυχία.
Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν υπεροπτικός κι αυτό συνήθως φαίνεται στις προσωπικές μονομαχίες. Οι παίκτες μπήκαν με δύναμη και πάθος. Άρα ο κίνδυνος της έπαρσης ξεπεράστηκε. Δεν ήταν ούτε εφησυχασμένος. Οι αντιδράσεις τόσο στα γκολ που πέτυχε, όσο και σε αυτά που δέχθηκε, ο εκνευρισμός ή το πανηγύρι αντίστοιχα, δεν ήταν ενός «κοιμισμένου» οργανισμού.
Τι έλειπε λοιπόν από αυτόν τον πρώτο ΠΑΟΚ της σεζόν; Πρώτα απ´ όλα -απολύτως φυσιολογικά- ο αγωνιστικός ρυθμός. Καλά τα φιλικά, όμως ελάχιστα μοιάζουν με προκριματικούς Champions League στο ειδικό βάρος. Όλες οι ομάδες είναι εκτός ρυθμού στον πρώτο τους αγώνα, αυτό είναι δεδομένο οτι θα φτιάξει ραγδαία.
Όμως αυτό που προσωπικά με ανησύχησε, είναι πως ο ΠΑΟΚ στο γήπεδο μου φάνηκε χορτάτος. Μου φάνηκε σαν να σηκώθηκε κάποιος να περπατήσει για να χωνέψει ένα ωραίο γεύμα. Οι Πρωταθλητές δεν είχαν γυαλισμένο μάτι όπως στο τελευταίο ματς της προηγούμενης σεζόν. Δεν ήταν κακοί, δεν τεμπέλιασαν, δεν πήγαν αφ´ υψηλού, aλλά δεν προσπάθησαν να βγάλουν και το 150%, σαν να μην είναι ένα τεράστιο συλλογικό απωθημένο η παρουσία στο League Phase του Champions League.
Επίσης έλειπε λίγη φρεσκάδα, λίγο ανακάτεμα. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι θιασώτης των λίγων αλλαγών, αλλά και σε αυτή τη στρατηγική υπάρχει ένας κίνδυνος ανάπαυσης στον εσωτερικό ανταγωνισμό των ομάδων. Όταν ο ποδοσφαιριστής έχει αποδεχθεί την «ιεραρχία», όταν κανείς δεν αμφισβητεί ποιoς λογίζεται βασικός και ποιoς αναπληρωματικός, πάντα μπορεί τα νερά να λιμνάσουν.
Τέλος, έλειψε και λίγη τύχη. Οι Βόσνιοι σκόραραν με μια φάση δυο γκολ και πέραν τούτου ουδέν. Θεωρώ πως την επόμενη εβδομάδα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.
