Για όσους γνωρίζουν τις καταστάσεις, τις ισορροπίες και την καθημερινότητα του ΠΑΟΚ, μόνο έκπληξη δεν προκάλεσαν οι δηλώσεις του Ραζβάν Λουτσέσκου, μετά το τέλος του αγώνα στη Λιβαδειά. Η μόνη (μίνι) έκπληξη είναι πως καθυστέρησε να πει όσα είχε να πει. Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Τον συνάντησα έξω από το γήπεδο του Λεβαδειακού, λίγο λεπτά μετά το τέλος της συνέντευξης τύπου. Κρατούσε τη βαλίτσα του (η αλήθεια είναι ότι την χρησιμοποιούσε ως στήριγμα), κατάκοπος από όσα είχαν προηγηθεί και περίμενε να επιβιβαστεί στο λεωφορείο της αποστολής του ΠΑΟΚ.
Η αγωνία που δημιούργησε η εξέλιξη του αγώνα μέχρι να φτάσει ο ΠΑΟΚ στη νίκη, αλλά κυρίως οι τοποθετήσεις του στη συνέντευξη τύπου, απορρόφησαν όλη την ενέργεια ενός ζωντανού, κατά γενική ομολογία ανθρώπου, που σπάνια επιτρέπει να αντιλαμβάνονται όσοι βρίσκονται γύρω του, την σωματική ή την ψυχολογική του κόπωση.
Έμοιαζε με υπερήλικα που με το ζόρι στεκόταν όρθιος και όχι με τον 55χρονο προπονητή του ΠΑΟΚ. «Ηρέμησες;», τον ρώτησα και απάντησε αμέσως… «Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν μπορούσα να κρατήσω άλλο μέσα μου αυτά που αισθάνομαι και με πνίγουν. Δεν μπορώ επίσης να υποκρίνομαι και δεν επιτρέπω σε κανέναν να υποτιμά τη δουλειά μου, την προσωπικότητα μου και τη νοημοσύνη μου».
Αυτός είναι ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Ενας προπονητής που δεν κάνει ποτέ παζάρια για το μισθό του, δεν τον απασχολούν τα οικονομικά δεδομένα του συμβολαίου του και το σύνολο των πριμ που δικαιούται και εισπράττει από την ομάδα στην οποία εργάζεται, το δωρίζει στους συνεργάτες του και όσους αποτελούν το λεγόμενο staff. Ενας προπονητής που λειτουργεί με το συναίσθημα και όχι με τη λογική. Ενας προπονητής – μαχητής, που χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές ως ασπίδα για τις αδυναμίες της ομάδας και δεν διστάζει να ανοίξει μέτωπα με όλο τον κόσμο, στην προσπάθεια να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του ΠΑΟΚ. Ενας προπονητής που δεν κάνει δημόσιες σχέσεις με τους αντιπάλους, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλό του να ανοίξει… πόρτες για το μέλλον. Ενας προπονητής που τα δίνει όλα και ζει για το ποδόσφαιρο (και την επιτυχία) και όχι από το ποδόσφαιρο (αν και ως επαγγελματίας θα έπρεπε να ζει από το ποδόσφαιρο και ελπίζω να αντιλαμβάνονται όλοι τι εννοώ).
Ενας προπονητής που μόλις λίγους μήνες πριν, οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος που προκάλεσε (και θα προκαλεί πάντα) υπερηφάνεια σε όσους νιώθουν ΠΑΟΚ και θα μνημονεύεται για δεκαετίες.
Ενας προπονητής που κατέκτησε με τον ΠΑΟΚ όσα τρόπαια δεν είχαν κατακτήσει μαζί, όλοι οι προηγούμενοι προπονητές στην ασπρόμαυρη ιστορία.
Ενας προπονητής που όταν φύγει από τον ΠΑΟΚ (εύχομαι κι ελπίζω να αργήσουμε να το ζήσουμε), θα αποτελέσει ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ επιλογή για τους πάγκους του Παναθηναικού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Κρατήστε το κι αυτό.
Ενας προπονητής που έφτασε στα όρια του, γιατί του τα έχουμε κάνει Zepellin. Συγγνώμη αλλά, αυτή είναι η ωμή αλήθεια, αρέσει, δεν αρέσει. Η υπομονή έχει όρια και η δική του εξαντλήθηκε. Και πώς να μην εξαντληθεί όταν κάθε εβδομάδα, είτε ο ΠΑΟΚ κερδίζει, είτε χάνει (όταν τέλος πάντων χάνει), ακούγονται και γράφονται δεκάδες υποτιμητικά σχόλια για τον ίδιο και τον ΠΑΟΚ.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Βασιλόπουλου με ένα κλικ ΕΔΩ…
