Μπορεί για τους περισσότερους η 20η του Νοέμβρη να είναι μια κοινή ημέρα, αλλά για τον λαό της Βραζιλίας είναι μια ιδιαίτερα ημέρα.
Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την ημέρα του Ζούμπι, του μαύρου σκλάβου που έγινε το σύμβολο του αγώνα για κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα του μαύρου πληθυσμού της Βραζιλία.
Μάλιστα, ο Τάισον Φρέντα, ο μεσοεπιθετικός του ΠΑΟΚ έκανε και ανάρτηση με τον κλασικό του πανηγυρισμό με την υψωμένη γροθιά του γράφοντας στη λεζάντα το εξής αντιρατσιστικό μήνυμα: Αυτή η μάχη δεν είναι μόνο δική μου, αυτή η μάχη ανήκει σε όλους».
Ποιος ήταν ο Ζούμπι;
Ένας Αφρικανός γνωστός μόνο ως Ζούμπι γεννήθηκε ελεύθερος στο Παλμάρες το 1655, αλλά συνελήφθη από τους Πορτογάλους και δόθηκε σε έναν ιεραπόστολο, τον πατέρα Αντόνιο Μέλο, όταν ήταν περίπου 6 ετών. Βαφτισμένος Φραγκίσκο, ο Ζούμπι διδάχτηκε τα ιερά Μυστήρια, έμαθε πορτογαλικά και λατινικά και βοηθούσε στην καθημερινή Θεία Λειτουργία.
Παρά τις προσπάθειες να τον «εκπολιτίσουν», ο Ζούμπι δραπέτευσε το 1670 και, σε ηλικία 15 ετών, επέστρεψε στη γενέτειρά του. Ο Ζούμπι έγινε γνωστός για τη σωματική του ικανότητα και την πονηριά του στη μάχη και ήταν σεβαστός στρατιωτικός στρατηγός μέχρι τα είκοσί του.
Μέχρι το 1678, ο κυβερνήτης του Περναμπούκο, Πέδρο Αλμέιδα, κουρασμένος από τη μακροχρόνια σύγκρουση με την Παλμάρες, πλησίασε τον αρχηγό της Γκάνγκα Ζούμπα με ένα κλαδί ελιάς. Ο Αλμέιδα πρόσφερε ελευθερία σε όλους τους δραπέτες σκλάβους, εάν το Παλμάρες υποτασσόταν στην πορτογαλική αρχή.
Ο Γκάνγκα Ζούμπα ήταν υπέρ αυτής της πρότασης. Όμως ο Ζούμπι δεν είχε εμπιστοσύνη στους Πορτογάλους. Επιπλέον, αρνήθηκε να δεχτεί την ελευθερία για τον λαό του Παλμάρες, ενώ άλλοι Αφρικανοί παρέμεναν σκλάβοι. Απέρριψε την πρόταση του Αλμέιδα και αμφισβήτησε την ηγεσία του Γκάνγκα Ζούμπα. Ορκιζόμενος να συνεχίσει την αντίσταση στην πορτογαλική καταπίεση, ο Ζούμπι έγινε ο νέος ηγέτης της Παλμάρες.
Δεκαπέντε χρόνια αφότου ο Ζούμπι ανέλαβε την ηγεσία της Παλμάρες, οι Πορτογάλοι στρατιωτικοί διοικητές Ντομίνγκος Ζόρζε Βέλιο και Βιέιρα ντι Μέλο πραγματοποίησαν επίθεση με πυροβολικό στους κιλόμπο. Στις 6 Φεβρουαρίου 1694, μετά από 67 χρόνια αδιάκοπης σύγκρουσης με τους καφούζος (Μαρούν) του Παλμάρες, οι Πορτογάλοι κατάφεραν να καταστρέψουν το Σέρκα ντο Μακάκο, τον κεντρικό οικισμό της δημοκρατίας.
Οι πολεμιστές του Παλμάρες δεν ήταν ισοδύναμοι με το πορτογαλικό πυροβολικό. Η δημοκρατία έπεσε και ο Ζούμπι τραυματίστηκε. Αν και επέζησε και κατάφερε να ξεφύγει από τους Πορτογάλους, προδόθηκε, αιχμαλωτίστηκε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα και αποκεφαλίστηκε επί τόπου στις 20 Νοεμβρίου 1695.
Οι Πορτογάλοι μετέφεραν το κεφάλι του Ζούμπι στο Ρεσίφε, όπου εκτέθηκε στην κεντρική πλατεία ως απόδειξη ότι, σε αντίθεση με τον δημοφιλή θρύλο μεταξύ των Αφρικανών σκλάβων, ο Ζούμπι δεν ήταν αθάνατος. Έγινε επίσης ως προειδοποίηση για το τι θα συνέβαινε στους άλλους, αν προσπαθούσαν να είναι τόσο γενναίοι όσο αυτός.
