Αν ήταν Σεπτέμβριος, θα το αντιμετώπιζα αλλιώς. Αν ήταν Νοέμβριος, θα το σκεφτόμουν. Αν όμως στα μέσα Ιανουαρίου, ο ΠΑΟΚ παρουσιάζει αυτήν την άθλια αγωνιστική εικόνα, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά.
Κι αυτό γιατί δε μιλάμε απλά για μια μέτρια ή μια κακή εμφάνιση. Δε μιλάμε απλά για μια απογοητευτική απόδοση. Μιλάμε για μια σοκαριστική ποδοσφαιρική λειτουργία εντός των τεσσάρων γραμμών, βγαλμένη κάπου μέσα από τα βάθη των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων. Μια αξιοθρήνητη ποδοσφαιρική συμπεριφορά, εφάμιλλη αυτών της αλάνας με την οποία μεγαλώσαμε. Μια αστεία ποδοσφαιρική οργάνωση και τακτική, σαν αυτή που ζήσαμε στα νιάτα μας: όταν χωριζόμασταν απλά σε ομάδες και μοιράζαμε θέσεις. Εσύ επίθεση, εσύ άμυνα κτλ.
Προφανώς δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό που παρακολουθήσαμε απόψε στην Τούμπα. Οι αλλαγές και τα νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα δεν επηρέασαν στο ελάχιστο τη γενική εικόνα. Μια εικόνα που δυστυχώς δεν παρατηρείται για πρώτη φορά φέτος στην Τούμπα. Πανομοιότυπες παραστάσεις με το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκαν, δε διορθώθηκαν, δεν έγιναν μάθημα.
Ο Δικέφαλος είχε ακριβώς την ίδια – με τις προηγούμενες φορές – νωθρότητα και χαλαρότητα στο πρώτο ημίχρονο, το οποίο ξανά σπαταλήθηκε φτηνά και ανούσια. Ασόβαρες τελικές αποφάσεις, μαλθακές μονομαχίες, προχειρότητα στις πάσες και τους συνδυασμούς.
Οι Βολιώτες ακολούθησαν το πλάνο που είχαν ακολουθήσει οι περισσότεροι εκ των προηγούμενων μικρομεσαίων. Κράτησαν (εύκολα) στο πρώτο μέρος, πήραν ρίσκα στο δεύτερο. Μπορεί να μην τους βγήκε, μπορεί να ήρθε το γκολ του Καμαρά στο 69’, αλλά αυτό δεν διαφοροποίησε καθόλου την τακτική τους. Το χειρότερο; Δε διαφοροποίησε καθόλου ούτε τη διαχείριση του ΠΑΟΚ!
Οι ποδοσφαιριστές του Λουτσέσκου συνέχισαν να έχουν τόσο μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους που με το ζόρι βλέπονταν στα μάτια. Σα να φοβόντουσαν μη “κολλήσουν” ίωση ο ένας από τον άλλον. Έτσι η μπάλα ήταν αδύνατον να κυκλοφορήσει, κερδιζόταν πανεύκολα από τον αντίπαλο ο οποίος είχε απίστευτα πολλούς χώρους μπροστά του για να απειλήσει.
Τα δυο χαφ του Δικεφάλου ήταν ανασταλτικά άφαντα, οι πάσες και οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές περνούσαν σα μια βόλτα στα τσιπουράδικα. Δε χρειαζόταν μαντικές ικανότητες για να καταλάβεις ότι το κακό έρχεται. Μόνο να παρακολουθήσει κανείς τις ευκαιρίες και τα γκολ του Βόλου από το 80’ και μετά, είναι να τραβάς τα μαλλιά σου για τη λειτουργία και την αγωνιστική συμπεριφορά των γηπεδούχων.
ΥΓ. Το πρόβλημα στα χαφ “τσιρίζει” περισσότερο από ποτέ. 90λεπτο ο Καμαρά, 90λεπτο ο Σβαμπ, στον πάγκο ο Μπακαγιόκο.
