Αν η απόκτηση του Δημήτρη Πέλκα είναι μία διαδικασία παράδοσης-παραλαβής, η διαφαινόμενη του Μεϊτέ είναι σημάδι επιστροφής. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Στα δικά μου μάτια ήταν, είναι και θα είναι το πιο σημαντικό γκολ στην ιστορία του ΠΑΟΚ.
Εκείνη η στιγμή που τέμνει το «πριν», με το «μετά».
Αν δεν υπήρχε αυτό, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα είχε επακολουθήσει τίποτα από τα υπόλοιπα.
Δεν θα υπήρχε η πίστη, η εμμονή, ο ενθουσιασμός, η αποφασιστικότητα, η μανία να γίνουν όσα επακολούθησαν.
Αυτό το γκολ έβγαλε όλη την αγανάκτηση και την καταπίεση ετών, δεκαετιών ο τρόπος που πανηγυρίστηκε ήταν συμβολικός. Το δεξί πόδι του Αντρέ γεμάτο θυμό τρύπησε την διαφημιστική πινακίδα, ο ΠΑΟΚ είχε βρει τρόπο να σκίσει όλα τα εμπόδια που είχαν μπει στο διάβα του και του είχαν στερήσει ένα δικό του πρωτάθλημα.
Αυτό το γκολ δεν θα μπορούσε να μπει από κανέναν άλλον.
Ήταν αυτός που μπορούσε περισσότερο από κάθε έναν που φορούσε ασπρόμαυρη φανέλα εκείνο το βράδυ, να νιώσει με απόλυτη ακρίβεια τι ακριβώς σημαίνει, τι αντιπροσωπεύει.
Εκείνο το βράδυ, σε εκείνη την στιγμή, εκείνο το δευτερόλεπτο, σε αυτό το καρέ θαρρεί κανείς ότι ενώθηκαν τρεις διαφορετικές εποχές.
Κανείς άλλος δεν διανοήθηκε να φύγει στο ταρτάν του ΟΑΚΑ -πιθανώς να φοβήθηκαν την κίτρινη κάρτα.
Λες και μία αόρατη δύναμη τους άφησε να χαρούν εκείνη την στιγμή, μόνο οι τρεις τους. Να ενώσουν με μία αγκαλιά τρεις διαφορετικές εποχές του συλλόγου.
Το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Το βλέμμα πετάει φλόγες.
Το λαρύγγι είναι έτοιμο να ξεριζωθεί.
Ουρλιαχτά.
