Ένα όμορφο ταξίδι φτάνει στο πιο κρίσιμό του σημείο. Το φινάλε πλησιάζει, και όποια κι αν είναι η έκβαση, η περηφάνια μας για τον ΠΑΟΚ είναι ήδη τεράστια. Γράφει η Όλγα Χιονίδου.
Οι μέρες κυλούν βασανιστικά αργά μέχρι τον δεύτερο τελικό του FIBA Europe Cup. Η ανυπομονησία μεγαλώνει. Και μόνο η σκέψη ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί να στεφθεί Κυπελλούχος Ευρώπης, μπροστά στα μάτια μας, αρκεί για να μετράμε αντίστροφα κάθε λεπτό.
Ένα τρόπαιο που δεν είναι απλώς ένας τίτλος. Είναι μια δικαίωση. Μια υπενθύμιση ότι η ιστορία δεν ξεχνά εκείνους που δεν τα παρατούν.
Η εμφάνιση του ΠΑΟΚ στην Bilbao Arena δεν ήταν η ιδανική. Τα 3/26 τρίποντα συνοψίζουν με τον πιο απλό τρόπο μια βραδιά που τίποτα δεν πήγε όπως έπρεπε στην περιφέρεια. Το μεγαλύτερο «όπλο» της ομάδας δε λειτούργησε. Κι όμως, ακόμα και σε αυτό το δύσκολο βράδυ, ο ΠΑΟΚ έμεινε όρθιος. Προσαρμόστηκε, πάλεψε, κράτησε ζωντανό το όνειρο.
Σε ένα κατάμεστο γήπεδο, απέναντι σε μία ομάδα με πολλαπλάσιο μπάτζετ και παίκτες με παραστάσεις από κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ο Δικέφαλος έφυγε με μία διαχειρίσιμη ήττα. Και μόνο αυτό, είναι σημαντικό. Η Bilbao Arena εντυπωσιακή, ίσως και μεγαλοπρεπής, αλλά όχι «εχθρική». Η μπασκετική Μπιλμπάο δεν έχει την αύρα του Σαν Μαμές και της ποδοσφαιρικής Αθλέτικ. Και αυτό μπορεί να μετρήσει στη ρεβάνς.
Η άμυνα του ΠΑΟΚ ήταν εκεί. Σταθερή, σκληρή, αποφασισμένη. Κράτησε την ομάδα μέσα στο παιχνίδι, μέχρι που ήρθε το ξέσπασμα των Βάσκων στο τελευταίο δεκάλεπτο. Το σκορ γράφτηκε, αλλά τίποτα δεν τελείωσε.
Τώρα έρχεται το μεγαλύτερο ματς, ένας τελικός στη Θεσσαλονίκη. Εκεί όπου θα κριθούν όλα. Εκεί που το γήπεδο θα «βράζει», όπως μόνο ο κόσμος του ΠΑΟΚ ξέρει να κάνει. Εκεί που η ομάδα θα έχει τον 6ο παίκτη στο πλευρό της κι αυτός δεν θα είναι άλλος από τον λαό της.
Ποιος το φανταζόταν τον Οκτώβριο του 2024; Όλα ξεκίνησαν σαν μια πλάκα, ένα αστείο μεταξύ φίλων και συναδέλφων πως μπορεί ο Δικέφαλος να πάρει το τρόπαιο. Κι όμως, η «πλάκα» έγινε πίστη, η πίστη έγινε πορεία, και η πορεία μάς έφερε στον τελικό. Έναν ευρωπαϊκό τελικό, 31 χρόνια μετά τον τελευταίο τίτλο.
Τρεις δεκαετίες πριν, το 1994, ο ΠΑΟΚ ανέβαινε στην κορυφή της Ευρώπης κατακτώντας το Κύπελλο Κόρατς. Παίκτες-θρύλοι, όπως ο Μπάνε Πρέλεβιτς, χάραξαν ιστορία. Ήταν μια άλλη εποχή, αλλά το πάθος ήταν ίδιο. Και τώρα, η ιστορία ζητά επανάληψη.
Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Δεν είναι μόνο ένα τρόπαιο και η ευκαιρία να γεμίσει ξανά η τροπαιοθήκη. Είναι η σπίθα για να ξεκινήσει μια νέα εποχή. Μπορεί αυτός ο τίτλος να μην αλλάξει τα πάντα από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά μπορεί να είναι το σημείο εκκίνησης. Να γεννήσει νέους φιλάθλους, όπως έκανε ο ΠΑΟΚ στα 90s. Να γίνει μια στιγμή που θα θυμόμαστε για πάντα.
Όλα καταλήγουν σε αυτό. Σε ένα βράδυ στο PAOK Sports Arena, που μπορεί να μείνει για πάντα χαραγμένο στις καρδιές μας. Δεν ξέρουμε τι θα γράψει το ταμπλό στο τέλος του αγώνα, αλλά ξέρουμε ήδη ότι αυτή η ομάδα μάς έχει ξανακάνει να ονειρευτούμε. Μάς έδωσε ξανά λόγους να νιώθουμε περήφανοι.
Ο ΠΑΟΚ διεκδικεί έναν ευρωπαϊκό τίτλο λίγες ημέρες μετά τα 99ά γενέθλιά του συλλόγου. Και αυτή τη φορά, δεν είναι μόνο οι παίκτες στο παρκέ. Είμαστε όλοι εκεί. Οι παλιοί που θυμούνται, οι νέοι που μαθαίνουν, οι φίλαθλοι που ζουν κάθε φάση με την καρδιά τους. Ολόκληρη η οικογένεια του ΠΑΟΚ θα είναι μια γροθιά.
Η ιστορία περιμένει. Και ο ΠΑΟΚ πιο ώριμος και πιο διψασμένος από ποτέ είναι έτοιμος να τη γράψει ξανά.
