Ο Τζόντζο Κένι έρχεται στον ΠΑΟΚ γεμάτος συναρπαστικές εμπειρίες από το υψηλότερο επίπεδο, μα πεινασμένος για πρωταθλητισμό. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Μία λοξή ματιά στον διαιτητή. Μία βαθιά αναπνοή. Τέσσερα βήματα με το κεφάλι χαμηλά και ένα δυνατό, διαγώνιο χτύπημα στην απέναντι γωνία. Ο τερματοφύλακας πέφτει στην σωστή γωνία, όμως είναι αδύνατον να προλάβει. Ο πιτσιρικάς με το 2 στην πλάτη βγάζει την φανέλα και πνίγεται σε ένα ποτάμι από αγκαλιές.
Είναι μόλις 17 ετών, όμως αισθάνεται ήδη βασιλιάς του κόσμου. Με δικό του πέναλτι, η Αγγλία ανεβαίνει το καλοκαίρι του 2014 στην κορυφή της Ευρώπης στην ηλικιακή κατηγορία Κ-17 και γράφει το όνομα του στο πάνθεον της ιστορίας, μαζί με τους νικητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966.
Ο Τζόντζο Κένι ψηφίζεται στην κορυφαία ενδεκάδα της διοργάνωσης, η τελική φάση της οποίας διεξάγεται στην Μάλτα, όμως νιώθει νοσταλγία. Νιώθει σαν ψάρι έξω από το νερό. Του συμβαίνει κάθε φορά που φεύγει από το Λίβερπουλ, είναι ένα παιδί που δεν μπορεί να αντέξει για πολύ μακριά από την αλμύρα του αέρα στο Μέρσεϊσαϊντ.
Τα πάντα μέσα του είναι μπλε, ακόμα και το αίμα που κυλά στις φλέβες του. Μεγαλώνει στην συνοικία του Kirkland, σε απόσταση αναπνοής από το «Γκούντισον Παρκ».
Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ονειρεύεται μόνο ένα πράγμα. Να φορέσει την φανέλα της Έβερτον. Δεν υπάρχει κανένας άλλη επαγγελματική επιλογή και φυσικά καμία άλλη ομάδα στον κόσμο. Μόνο Έβερτον.
Θυμάται εκείνα τα μεσημέρια του Σαββάτου, αυτό τον ιδιαίτερο ηλεκτρισμό κάθε φορά που τα «ζαχαρωτά» παίζουν εντός έδρας. Οι παμπ είναι γεμάτες. Η μπύρα ρέει άφθονη. Τα συνθήματα στην διαπασών.
Το σπίτι του απέχει λιγότερο από ένα μίλι από τον «μπλε ναό» και εκείνος σε κάθε παιχνίδι ρουφάει κάθε ήχο, κάθε εικόνα, κάθε μυρωδιά από τις αναμετρήσεις της στην Premier League, βαδίζοντας περιμετρικά του «Γκούντισον Παρκ» για ατέλειωτες ώρες.
Μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Εννιά ετών εγγράφεται στις ακαδημίες της αγαπημένης του ομάδας και βήμα-βήμα πλησιάζει στην στιγμή της απόλυτης ονείρωξης.
Είναι ένας γνήσιος scouser, έχει την τοπική ντοπιολαλιά, τις συνήθειες, την νοοτροπία, δεν θέλει να αποχωρίζεται το Λίβερπουλ ούτε στις διακοπές.
Το κάνει μόνο όταν υπάρχουν εθνικές υποχρεώσεις, είναι διεθνής σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες και το 2017 κάνει το πιο μακρινό ταξίδι που έχει κάνει μέχρι τότε.
Μαζί με τους συμπαίκτες του στην Έβερτον, Ντόμινικ Κάλβερ-Λιούιν και Κίραν Ντάουελ είναι βασικά στελέχη της Εθνικής Νέων που ταξιδεύει στην Νότια Κορέα για το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Παίζει σε όλα τα παιχνίδια στην πορεία ως τον τελικό, εκεί που τα λιοντάρια επικρατούν με 1-0 της Βενεζουέλας με γκολ του Κάλβερτ-Λιούιν και φτάνουν ως στην κορυφή του κόσμου, όλο το νησί μιλάει για αυτή την τρομερή φουρνιά που έρχεται να τα σαρώσει όλα.
Ωστόσο, στην συνείδηση του, τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ένιωσε το μεσημέρι της 15ης Μαΐου του 2006. Μπαίνει ως αλλαγή αντί του Μέισον Χόλγκεϊτ στην αναμέτρηση με την Νόριτς και κάνει το ντεμπούτο του στην Premier League με την ομάδα των ονείρων του. Παλεύει να συγκρατήσει τα δάκρυα του, ωστόσο ξέρει πια ότι τα πολύ δύσκολα ανήκουν στο παρελθόν.
Έχει δίκιο, αλλά κι άδικο συνάμα…
