Ο Λούκα Ιβανούσετς θαρρεί κανείς ότι γεννήθηκε ώριμος, με σκοπό να κάνει ευκολότερη την ζωή των γύρω του. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Είναι ο γιος που θα ήθελε κάθε μάνα. Ο γαμπρός που θα ήθελε κάθε πεθερός για την κόρη του. Ο ιδανικός φίλος που θα ήθελε κάποιος για μία συμβουλή. Το καλύτερο παιδί.
Ο Δήμαρχος της μικρής κροατικής πόλης Λιουμπέσιτσα, στο βορειότερο κομμάτι της χώρας τον βράβευσε πρόσφατα όχι γιατί έγινε μεγάλος και τρανός ποδοσφαιριστής, αλλά γιατί αποτελεί υπόδειγμα για την νέα γενιά.
Είναι και κάτι άλλο. Ο παίκτης που θα ήθελε να έχει κάθε προπονητής στο γήπεδο. Εγκεφαλικός, ευφυής, πολυχρηστικός, ποιοτικός: «Η αγαπημένη μου θέση είναι να παίζω ως αριστερές εξτρέμ με ανάποδο πόδι και να συγκλίνω. Αλλά στην Ντινάμο κάποιοι προπονητές με έβαζαν να παίζω και δεξιά. Μου αρέσει να παίζω και αριστερός εσωτερικός μέσος, όταν παίζουμε με τριάδα στα χαφ. Έχω παίξει και ως δεκάρι. Αλλά και ως τελευταίος μέσος που παίρνει την πρώτη μπάλα»!
Σιγά, μην είναι και ο Μόντριτς, θα πει κάποιος: «Ο Μόντριτς είναι ασύγκριτος. Έχω παίξει μαζί του και όταν σου ζητάει την μπάλα, απλώς του την δίνεις. Είναι ο καλύτερος χαφ στον κόσμο, παρατηρώ στο βίντεο όλες τις κινήσεις του για να μαθαίνω».
Όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το μεγαλύτερο του μειονέκτημα στο γήπεδο, απάντησε κάτι που θα αποτελούσε προτέρημα για όλους: «Πολλές φορές υπερ-αναλύω τα πάντα στο μυαλό μου. Σκέφτομαι όλες τις πιθανές εναλλακτικές στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να χάνω σε αυθορμητισμό. Είμαι πάντα ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου, ίσως περισσότερο αυστηρός από ότι θα έπρεπε».
Λούκα κι αυτός, μέσος, τεχνίτης, ξανθούλης, βραχύσωμος, δεν ήθελε και πολύ για να του μπει από πολύ νωρίς η ετικέτα του νέου Μόντριτς. Ως τέτοιο τον πήρε 19 χρόνων παιδί η Ντινάμο Ζάγκρεμπ, ξοδεύοντας τρία εκατομμύρια για να τον… τσιμπήσει από τη Λοκομοτίβα, ωστόσο της βγήκε κάτι άλλο. Ένα πολυεργαλείο.
Τον καλοκαίρι του 2021 έζησε τον πιο άγριο μήνα της ζωής του. Πρώτα κατέκτησε το πρωτάθλημα. Μετά από λίγες ημέρες το Κύπελλο. Ψηφίστηκε στην κορυφαία ενδεκάδα του Euro K21. Κλήθηκε στην Εθνική Ανδρών. Μα το κυριότερο: πήρε το πτυχίο του!
«Αφού περνάω πολύ καιρό στο Μάξιμιρ είπα να γραφτώ στο πανεπιστήμιο Libertas που είναι εκεί κοντά. Παλιότερα με ενδιέφεραν τα οικονομικά. Σπούδασα όμως και μετά από τρία χρόνια πήρα πτυχίο στο αθλητικό μάνατζμετ. Πάντα ήθελα να έχω ένα πτυχίο στα χέρια μου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Όταν τελειώσω την καριέρα μου μπορεί να γίνω προπονητής ή αθλητικός διευθυντής. Όπως και στο γήπεδο, έτσι και στην ζωή μου, θέλω πάντα να έχω εναλλακτικές επιλογές».
Κι όμως, στην πραγματικότητα δεν είχε και πολλές εναλλακτικές. Ο πατέρας του ο Γιόζιπ έπαιξε μπάλα σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Ο μεγαλύτερος αδερφός του ο Γκόραν έπαιζε τερματοφύλακας, πριν βρει δουλειά στην Γερμανία. Ο Λούκα έμαθε να κλοτσάει στην αυλή του σπιτιού του, έμαθε όλα τα κόλπα παίζοντας futsal, αλλά η τύχη του ήταν προδιαγεγραμμένη: «Γεννήθηκα σε ένα μέρος, όπου όλοι υποστηρίζουν την Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Το ίδιο και εγώ. Ακόμα και η γιαγιά μου με ρωτούσε πότε είναι το επόμενο παιχνίδι της Ντινάμο για να το δει στην τηλεόραση».
