Παντού υπάρχει ένας… Μύθου. Κι ένας Κωνσταντέλιας. Κι ένας Μιχαηλίδης. Κι ένας Μπαλντέ. Κι ένας Μπαταούλας…
Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.
Το ετήσιο καλοκαιρινό αντάμωμα του ΠΑΟΚ με τον Αίαντα από το… Αμστελόδαμο, μοιάζει πλέον πιο σίγουρο κι από τον καύσωνα.
Και μπορεί αυτή η προσπάθεια του Δικέφαλου να ξορκίσει τον ποδοσφαιρικό του δαίμονα να μοιάζει λιγάκι με το σύνδρομο της Στοκχόλμης ή την αέναη προσπάθεια του Σίσυφου να οδηγήσει ανεπιτυχώς τον βράχο προς την κορυφή του λόφου και να λυτρωθεί από τα δεσμά του, όμως αυτός ο συγχρωτισμός σε βάθος χρόνου μόνο καλό κάνει.
Ο Άγιαξ είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Είναι τόσο μεγάλο το ποδοσφαιρικό του μέγεθος (αλλά και η ολλανδική αλαζονεία) που τον ΠΑΟΚ δεν τον… βλέπει καν.
Είναι όμως ξεκάθαρο ότι τα τελευταία χρόνια ένα μικρό rivalry έχει χτιστεί ανάμεσα στα δύο clubs.
Αρκεί να έβλεπε κανείς αυτό το «φιλικό». Οι παίκτες του Άγιαξ έβαλαν δύναμη στην δύναμη. Κλότσησαν, τράβηξαν φανέλες, τσαμπουκαλεύτηκαν, έπαιξαν με σκοπιμότητα. Ο πάγκος μανούριασε στο ημίχρονο με αυτόν του ΠΑΟΚ!
Οι Ολλανδοί έπαιξαν για να κερδίσουν κι όχι μόνο για να προετοιμαστούν κι αυτό περιποιεί τιμή για την ομάδα του Λουτσέκου.
Διότι ο Αίαντας τον «ζυγίζει», τον μετράει ψηλά ως αντίπαλο. Ιντριγκάρεται όταν παίζει μαζί του.
Τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Κι ο ΠΑΟΚ «φτιάχνεται» όταν βρίσκεται στο ίδιο χορτάρι με τον Άγιαξ. Ο Αίαντας ενεργοποιεί τα πιο άγρια του ένστικτα, τον κάνει να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του.
Όλοι οι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί στο παρελθόν είχαν κάτι το ηρωικό, οι ασπρόμαυροι ήταν πάντα ισοϋψείς των Ολλανδών σε όλα τα ζευγαρώματα μαζί τους.
Αυτή τη φορά το τελικό αποτέλεσμα δεν είχε την παραμικρή σημασία. Αυτό που μετράει είναι η επίγευση μετά το τελευταίο σφύριγμα, η οποία σε θέλει να δοκιμάσεις ξανά.
Διαβάστε ολόκληρο το blog του Σωτήρη Μήλιου, πατώντας εδώ
